Cafu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy brazylijskiego piłkarza. Zobacz też: Cafú, piłkarz z Republiki Zielonego Przylądka i Cafú, piłkarz z Portugalii.

Cafu

Pełne imię i nazwisko	Marcos Evangelista de Morais
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1970 Itaquaquecetuba
Wzrost	176 cm
Pozycja	prawy obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1988–1990 São Paulo FC
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1990–1994 São Paulo FC 95 (6) 1995 Real Saragossa 16 (0) 1995 EC Juventude 2 (0) 1995–1997 SE Palmeiras 35 (0) 1997–2003 AS Roma 163 (5) 2003–2008 A.C. Milan 119 (4) W sumie: 430 (15)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1990–2006  Brazylia 142 (5)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce USA 1994 I miejsce Japonia i Korea Południowa 2002 II miejsce Francja 1998 Copa América złoto Boliwia 1997 złoto Paragwaj 1999 srebro Chile 1991 Puchar Konfederacji złoto Arabia Saudyjska 1997
Multimedia w Wikimedia Commons

Cafu, właśc. Marcos Evangelista de Morais (ur. 7 czerwca 1970 w Itaquaquecetubie) – brazylijski piłkarz który występował na pozycji prawego obrońcy. Rekordzista kraju pod względem występów w reprezentacji narodowej, czterokrotny uczestnik mistrzostw świata. Dwukrotny Mistrz Świata 1994 i 2002, wicemistrz świata 1998, dwukrotny mistrz Copa América 1997, 1999, oraz wicemistrz Copa América 1991. Triumfator Ligi Mistrzów UEFA z A.C. Milanem w sezonie (2006/2007).

Cafu zawodową karierę rozpoczynał w 1988 roku w São Paulo FC. W debiutanckim sezonie pełnił tam rolę rezerwowego i rozegrał tylko trzy spotkania. Miejsce w podstawowej jedenastce swojego zespołu Brazylijczyk wywalczył sobie w kolejnych rozgrywkach, kiedy to wystąpił w siedemnastu ligowych meczach. Pierwszym sukcesem Cafu było wywalczenie mistrzostwa kraju w 1991 roku. W dwóch kolejnych latach São Paulo FC triumfowało w rozgrywkach Copa Libertadores, a w 1993 roku zwyciężyło także w Recopa Sudamericana. W 1994 roku brazylijski obrońca został wybrany najlepszym piłkarzem roku w Ameryce Południowej. W tym samym roku Cafu postanowił zmienić klub. Przez siedem lat gry dla São Paulo Brazylijczyk rozegrał tam 115 ligowych pojedynków, w których siedem razy wpisał się na listę strzelców.

W 1995 roku Marcos Evangelista de Moraes został piłkarzem EC Juventude, jednak po bardzo krótkim czasie trafił do Hiszpanii, gdzie podpisał kontrakt z Realem Saragossa. Z nowym klubem uplasował się na siódmej pozycji w tabeli Primera División, sięgnął także po Puchar Zdobywców Pucharów. Przygoda Cafu z Realem Saragossa trwała jednak krótko i jeszcze w 1995 roku Brazylijczyk odszedł do SE Palmeiras. Dla nowej drużyny zdołał rozegrać 35 spotkań, po czym w 1997 roku zdecydował się na transfer do Włoch. Cafu zasilił zespół AS Roma^[1], w barwach którego nie miał problemów ze znalezieniem sobie miejsca w wyjściowym składzie. W ekipie „Giallorossich” Brazylijczykowi został nadany przydomek „Il Pendolino”. Na pierwszy sukces na włoskich boiskach Cafu musiał czekać aż do sezonu 2000/2001, kiedy to Roma sięgnęła po trzecie w swojej historii mistrzostwo kraju. Brazylijski piłkarz zaliczył wówczas 31 występów w lidze i zdobył jednego gola. Jak się później okazało było to jedyne trofeum, po jakie Cafu sięgnął z Romą. W jej barwach zaliczył łącznie 163 występy w Serie A.

W letnim okienku transferowym w 2003 roku „Il Pendolino” odrzucił ofertę japońskiego Yokohama F. Marinos i podpisał kontrakt z A.C. Milan^[2]. Zadebiutował 3 sierpnia tego samego roku w zremisowanym 1:1 meczu z Juventusem. W defensywie „Rossonerich” Cafu grał początkowo u boku takich zawodników jak Paolo Maldini, Alessandro Costacurta i Alessandro Nesta. Już w debiutanckim sezonie w ekipie z San Siro razem z zespołem po raz drugi w swojej karierze zwyciężył w rozgrywkach Serie A, sięgnął także po Superpuchar Włoch oraz Superpuchar Europy. W marcu 2004 roku rodak Cafu – Pelé umieścił zawodnika Milanu na liście 125 najlepszych żyjących jeszcze piłkarzy na świecie. W 2005 roku wychowanek São Paulo po raz pierwszy zagrał w finale Ligi Mistrzów, jednak „Rossoneri” przegrali w nim ostatecznie po rzutach karnych z Liverpoolem. W sezonie 2006/2007 Cafu razem z drużyną zdobył trzy trofea. Zwyciężył w rozgrywkach Champions League, następnie sięgnął po Superpucharu Europy i Klubowe Mistrzostwo Świata. W maju 2007 roku Brazylijczyk przedłużył kontrakt z Milanem do czerwca 2008 roku. 16 maja poinformowano, że po zakończeniu ligowych rozgrywek Cafu wspólnie z Serginho zakończy swoją karierę. Ostatnie spotkanie w barwach Milanu Cafu rozegrał dwa dni później. „Rossoneri” w ostatnim meczu sezonu wygrali z Udinese Calcio 4:1, a Cafu w 80 minucie tego pojedynku wpisał się na listę strzelców. 19 maja wiceprezes Milanu Adriano Galliani powiedział, że Cafu ma zielone światło na powrót do pracy w klubie.

W grudniu 2008 roku media poinformowały o przejściu Cafu do klubu z 8. ligi angielskiej – Garforth Town^[3].

W reprezentacji Brazylii Cafu zadebiutował 12 września 1990 roku w przegranym 3:0 pojedynku z Hiszpanią. Pierwszego gola w drużynie narodowej zdobył 8 czerwca 1994 roku w zwycięskim 8:2 spotkaniu z Hondurasem. W tym samym roku Cafu po raz pierwszy w karierze wystąpił na mundialu. Brazylijczycy na amerykańskich boiskach po raz czwarty w historii zdobyli Mistrzostwo Świata, lecz sam Cafu na turnieju pełnił rolę rezerwowego. W trzech pojedynkach wchodził na boisko z ławki rezerwowych, między innymi w finałowym spotkaniu z Włochami, kiedy to już w 21 minucie musiał zastąpić kontuzjowanego Jorginho. W 1997 roku Cafu zwyciężył w rozgrywkach Copa América oraz Pucharze Konfederacji. Rok później Mário Zagallo powołał go do kadry reprezentacji Brazylii na kolejne Mistrzostwa Świata. Tym razem ekipa „Canarinhos” musiała uznać wyższość Francuzów, którzy w meczu finałowym wygrali 3:0. 7 listopada 2001 roku podczas wygranego 2:0 pojedynku z Chile Cafu po raz setny zagrał w reprezentacji swojego kraju. Brazylijczyk wystąpił także na Mistrzostwach Świata 2002 oraz Mistrzostwach Świata 2006. Turniej w Korei Południowej i Japonii zakończył się zwycięstwem podopiecznych Luiza Felipe Scolariego, natomiast w Niemczech „Canarinhos” odpadli już w ćwierćfinale. Na każdej z tych imprez Cafu był podstawowym piłkarzem swojego zespołu. Po mundialu 2006 wychowanek São Paulo FC zakończył reprezentacyjną karierę. Dla drużyny narodowej rozegrał łącznie 142 spotkania i strzelił pięć bramek. Jest rekordzistą kraju pod względem największej liczby występów w reprezentacji Brazylii.

São Paulo FC

Mistrzostwo Brazylii: 1991

Copa Libertadores: 1992, 1993

Recopa Sudamericana: 1993

Real Saragossa

Puchar Zdobywców Pucharów: 1995

AS Roma

Mistrzostwo Włoch: 2001

A.C. Milan

Mistrzostwo Włoch: 2004

Superpuchar Włoch: 2004

Superpuchar Europy: 2003, 2007

Liga Mistrzów: 2007

Klubowe Mistrzostwo Świata: 2007

Reprezentacja Brazylii

Mistrzostwo Świata: 1994, 2002

Wicemistrzostwo Świata: 1998

Copa América: 1997, 1999

Puchar Konfederacji: 1997

• Cafu w bazie National Football Teams (ang.)
• Profil na RSSSF (ang.)