Camargue – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne znaczenia.

Camargue (czytaj: kamárg) – kraina geograficzna na południu Francji położona między dwiema głównymi odnogami Rodanu w delcie tej rzeki i wybrzeżem Morza Śródziemnego. Znajduje się na terenie departamentu Bouches-du-Rhône, w gminach Arles i Saintes-Maries-de-la-Mer. Tzw. Mała Camargue (la Petite Camargue) jest bagienną niziną na zachód od Camargue, w departamencie Gard.

Camargue ma powierzchnię ponad 930 km² i jest praktycznie dużą nizinną wyspą (otoczoną rzeką i morzem), położoną w jednej z największych delt rzecznych w Europie. 1/3 powierzchni zajmują jeziora – największe to Étang de Vaccarès. Wybrzeże morskie stanowią piaszczyste wydmy, środkową część zajmują bagna i jeziora, północna część to tereny rolnicze (uprawa ryżu). Gleba to głównie słonawe namuły rzeczne; teren jest regularnie podtapiany i zalewany; większość jezior to pozostałości starorzeczy.

Na terenie Camargue żyje około 400 gatunków rzadkich w Europie ptaków (m.in. największa na kontynencie kolonia lęgowa flamingów), a także innych zwierząt (w tym słynne dzikie białe „konie z Camargue”). Roślinność to głównie słonorośla i tamaryszek. Plagą regionu są komary.

Krajobraz Camargue został w dużym stopniu przekształcony przez człowieka (budowa grobli i kanałów odwadniających, osuszanie torfowisk i rozlewisk). Inicjatorami tych przedsięwzięć były zakony benedyktynów i cystersów, których opactwa – Ulmet, Franquevaux i Psalmody, zwane były „solnymi opactwami”. Region jest słabo zaludniony, ze względu na niesprzyjające warunki; nieliczna ludność utrzymuje się z turystyki, pozyskiwania soli morskiej (w sztucznych jeziorach o fioletowej barwie; w Girard Saint zbiera się jej milion ton rocznie) i hodowli byków do course camarguaise – bezkrwawej odmiany korridy. Położona nad morzem miejscowość Saintes-Maries-de-la-Mer jest celem słynnej corocznej pielgrzymki Cyganów (Romów) do cudownej figury świętej Sary (uważanej za ich protektorkę).

Już w XIX w. próbowano bezskutecznie założyć uprawy ryżu w regionie, jednak udało się to dopiero w latach 40. XX w. przy wykorzystaniu przez reżim Vichy pracy i specjalistycznej wiedzy imigrantów z francuskich Indochin (głównie z terenu dzisiejszego Wietnamu)^[1]. Tutejszy ryż różni się od azjatyckiego – ziarna mają kolor brązowo – czerwony, a smak lekko orzechowy^[2].

Niemal cały obszar Camargue jest objęty ochroną zarówno na szczeblu regionalnym, narodowym, jak i międzynarodowym. Do najważniejszych form ochrony należy wymienić:

Narodowy rezerwaty przyrody Camargue założony w 1928 r., podniesiony do obecnej rangi w 1975 r. chroni najcenniejszą, centralną część krainy na powierzchni 13117,50 ha i jest jednym z największych rezerwatów przyrody w Europie^[3] (dla porównania tylko 7 polskich parków narodowych ma większy obszar, a największy polski rezerwat przyrody Stawy Milickie zajmuje 5324 ha w pięciu częściach^[4]). Trzy mniejsze regionalne rezerwaty przyrody (Mahistre et Musette, Scamandre i Tour du Valat) chronią dodatkowe 2250 ha^[5].

Na arenie międzynarodowej 1930 km² Camargue jest zaklasyfikowane jako rezerwat biosfery UNESCO^[6], a 1140 km² jest wpisanych na listę ekosystemów wodnych o znaczeniu międzynarodowym konwencji ramsarskiej. Dodatkowo większość terenu należy do sieci Natura 2000^[7].

Park regionalny Camargue (fr. Parc naturel régional de Camargue) powołano do istnienia 25 września 1970 r. na powierzchni 1200 km². Jego celem jest rozwój zrównoważony regionu oparty na ochronie bogactwa przyrodniczego i kulturalnego.

Zobacz multimedia związane z tematem: Camargue

• Strona rezerwatu przyrody (wersja archiwalna)
• Strona parku regionalnego Camargue