Był synem króla Aha i jednej z pomniejszych żon (lub konkubiny), Chenedhapi.
Jego panowanie było okresem silnego rozwoju sztuki, rzemiosła, nauki i medycyny, a on sam posiadał opinię wielkiego medyka. Stworzył pisma o leczeniu dolegliwości, które były używane przez 3000 lat po jego śmierci.
W połowie swojego panowania podbił kraj Sedżet (najprawdopodobniej Synaj lub Palestyna). Walczył także z Nubijczykami i Libańczykami w delcie Nilu. Wiele wzmianek o nim jest zapisanych na tabliczkach z drewna i kości słoniowej. Jedna z nich pokazuje łodzie płynące w kierunku miast Delty Sais i Buto (wczesnej stolicy Dolnego Egiptu), inna zaś opisuje składanie ofiar z ludzi.
Rządził w sumie od 20 do 57 lat (według różnych źródeł i szacunków). W jego grobowcu w Umm el-Qaab w Abydos znaleziono szczątki 300 poddanych, którzy zostali zabici, aby służyć mu w przyszłym życiu (ta tradycja została wkrótce porzucona, a ludzi zastąpiono figurkami uszebti).
Od czasów Średniego Państwa wierzono, że w jego grobowcu spoczywa ciało Ozyrysa, a król Chendżer z XIII dynastii kazał wybudować tam posąg i miejsce to stało się centrum pielgrzymek.
U historyków greckich występuje pod imionami Kenkenes i Athoti[1]. Jürgen von Beckerath wymienia jeszcze jedno imię – Uenephes[3]; to Kwiatkowski przyporządkowuje jednak do Dżeta[4].
↑Jürgen vonJ.BeckerathJürgen vonJ., Handbuch der ägyptischen Königsnamen, München ägyptologische Studien, München: Deutscher Kunstverlag, 1984, s. 171, ISBN 978-3-422-00832-8 [dostęp 2023-05-27](niem.).
↑BogusławB.KwiatkowskiBogusławB., Poczet faraonów. Życie. Legenda. Odkrycia, wyd. 2, Iskry, 2021, s. 85, ISBN 978-83-244-1042-2.