Eriba-Marduk – Wikipedia, wolna encyklopedia
król Babilonu | |
Okres | ok. 770 p.n.e. |
---|---|
Eriba-Marduk (akad. Erība-Marduk, tłum. „Bóg Marduk dał mi zastępcę”[1]) – król Babilonii, wywodzący się z plemienia Bit-Jakini, które zamieszkiwało południową część kraju znaną pod nazwą Kraju Nadmorskiego; panował ok. 770 r. p.n.e. Był wybitnym przywódcą plemiennym, któremu udało się - wykorzystując słabość Asyrii po śmierci Adad-nirari III - przejąć kontrolę nad Babilonią i ogłosić się prawowitym królem Babilonu. Już jako władcy udało mu się powstrzymać najazdy plemion nomadów i przywrócić spokój i porządek w kraju. Wielu późniejszych królów babilońskich, m.in. Marduk-apla-iddina II, wywodziło swą linię genealogiczną właśnie od niego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ hasło râbu, The Assyrian Dictionary, tom 14 (R), The Oriental Institute, Chicago 1999, s. 54.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- hasło Eriba-Marduk, [w:] Gwendolyn Leick, Who's Who in the Ancient Near East, London and New York 2002, s. 56.