Eric Butorac – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eric Butorac
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

22 maja 1981
Rochester

Wzrost

190 cm

Gra

leworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2003

Zakończenie kariery

wrzesień 2016

Trener

Ryan Dussault

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

935 (16 stycznia 2006)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

18

Najwyżej w rankingu

17 (29 sierpnia 2011)

Australian Open

F (2014)

Roland Garros

3R (2016)

Wimbledon

3R (2007, 2014)

US Open

QF (2014)

Eric Butorac (ur. 22 maja 1981 w Rochester) – amerykański tenisista specjalizujący się w grze podwójnej.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Zawodową grę rozpoczął w 2003 roku. We wrześniu 2016 roku, po przegranym meczu 1 rundy gry podwójnej US Open, zakończył zawodowe występy w tenisie[1].

W grze pojedynczej Amerykanin nie osiągnął większych wyników. Najwyżej w rankingu był na 935. miejscu w połowie stycznia 2006 roku.

W grze podwójnej Butorac wygrał 18 turniejów rangi ATP World Tour, począwszy od lutego 2007 roku, kiedy to wspólnie z Jamiem Murrayem wygrali zmagania o mistrzostwo w San José, a kończąc na zwycięstwie w Walencji w listopadzie 2015 roku. Partnerem deblowym Amerykanina był wówczas Scott Lipsky. Ponadto Butorac 11–krotnie dochodził do finałów zawodów ATP World Tour, w których został pokonany. Najwyżej w zestawieniu deblistów był na 17. pozycji w sierpniu 2011 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Nazwa
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Masters 1000
ATP World Tour 500
ATP World Tour 250

Gra podwójna (18–11)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 30 lipca 2006 Los Angeles Twarda Wielka Brytania Jamie Murray Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
2:6, 4:6
Zwycięzca 1. 18 lutego 2007 San José Twarda (hala) Wielka Brytania Jamie Murray Południowa Afryka Chris Haggard
Niemcy Rainer Schüttler
7:5, 7:6(6)
Zwycięzca 2. 25 lutego 2007 Memphis Twarda (hala) Wielka Brytania Jamie Murray Austria Julian Knowle
Austria Jürgen Melzer
7:5, 6:3
Zwycięzca 3. 23 czerwca 2007 Nottingham Trawiasta Wielka Brytania Jamie Murray Wielka Brytania Joshua Goodall
Wielka Brytania Ross Hutchins
4:6, 6:3, 10–5
Zwycięzca 4. 11 sierpnia 2008 Los Angeles Twarda Indie Rohan Bopanna Stany Zjednoczone Travis Parrott
Serbia Dušan Vemić
7:6(5), 7:6(5)
Zwycięzca 5. 11 stycznia 2009 Ćennaj Twarda Stany Zjednoczone Rajeev Ram Szwajcaria Jean-Claude Scherrer
Szwajcaria Stanislas Wawrinka
6:3, 6:4
Zwycięzca 6. 10 maja 2009 Estoril Ceglana Stany Zjednoczone Scott Lipsky Czechy Martin Damm
Szwecja Robert Lindstedt
6:3, 6:2
Zwycięzca 7. 4 października 2009 Bangkok Twarda (hala) Stany Zjednoczone Rajeev Ram Hiszpania Guillermo García-López
Niemcy Mischa Zverev
7:6(4), 6:3
Finalista 2. 9 maja 2010 Monachium Ceglana Niemcy Michael Kohlmann Austria Oliver Marach
Hiszpania Santiago Ventura
7:5, 3:6, 14–16
Finalista 3. 1 sierpnia 2010 Los Angeles Twarda Jean-Julien Rojer Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
7:6(6), 2:6, 7–10
Zwycięzca 8. 10 października 2010 Tokio Twarda Jean-Julien Rojer Włochy Andreas Seppi
Rosja Dmitrij Tursunow
6:3, 6:2
Zwycięzca 9. 24 października 2010 Sztokholm Twarda (hala) Jean-Julien Rojer Szwecja Johan Brunström
Finlandia Jarkko Nieminen
6:4, 7:6(4)
Finalista 4. 20 lutego 2011 Memphis Twarda (hala) Jean-Julien Rojer Białoruś Maks Mirny
Kanada Daniel Nestor
2:6, 7:6(6), 3–10
Zwycięzca 10. 1 maja 2011 Estoril Ceglana Jean-Julien Rojer Hiszpania Marc López
Hiszpania David Marrero
6:3, 6:4
Zwycięzca 11. 21 maja 2011 Nicea Ceglana Jean-Julien Rojer Meksyk Santiago González
Hiszpania David Marrero
6:3, 6:4
Zwycięzca 12. 2 października 2011 Kuala Lumpur Twarda (hala) Jean-Julien Rojer Czechy František Čermák
Słowacja Filip Polášek
6:1, 6:3
Finalista 5. 6 listopada 2011 Walencja Twarda (hala) Jean-Julien Rojer Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
4:6, 6:7(9)
Zwycięzca 13. 19 lutego 2012 São Paulo Ceglana (hala) Brazylia Bruno Soares Słowacja Michal Mertiňák
Brazylia André Sá
3:6, 6:4, 10–8
Finalista 6. 30 września 2012 Bangkok Twarda (hala) Australia Paul Hanley Lu Yen-hsun
Tajlandia Danai Udomchoke
3:6, 4:6
Finalista 7. 6 stycznia 2013 Brisbane Twarda Australia Paul Hanley Brazylia Marcelo Melo
Hiszpania Tommy Robredo
6:4, 1:6, 5–10
Finalista 8. 5 maja 2013 Monachium Ceglana Cypr Markos Pagdatis Finlandia Jarkko Nieminen
Rosja Dmitrij Tursunow
1:6, 4:6
Zwycięzca 14. 29 września 2013 Kuala Lumpur Twarda (hala) Południowa Afryka Raven Klaasen Urugwaj Pablo Cuevas
Argentyna Horacio Zeballos
6:2, 6:4
Finalista 9. 25 stycznia 2014 Australian Open, Melbourne Twarda Południowa Afryka Raven Klaasen Polska Łukasz Kubot
Szwecja Robert Lindstedt
3:6, 3:6
Zwycięzca 15. 16 lutego 2014 Memphis Twarda (hala) Południowa Afryka Raven Klaasen Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
6:4, 6:4
Zwycięzca 16. 19 października 2014 Sztokholm Twarda (hala) Południowa Afryka Raven Klaasen Filipiny Treat Huey
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:4, 6:3
Finalista 10. 29 sierpnia 2015 Winston-Salem Twarda Stany Zjednoczone Scott Lipsky Wielka Brytania Dominic Inglot
Szwecja Robert Lindstedt
2:6, 4:6
Zwycięzca 17. 1 listopada 2015 Walencja Twarda (hala) Stany Zjednoczone Scott Lipsky Hiszpania Feliciano López
Białoruś Maks Mirny
7:6(4), 6:3
Finalista 11. 16 stycznia 2016 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Scott Lipsky Chorwacja Mate Pavić
Nowa Zelandia Michael Venus
5:7, 4:6
Zwycięzca 18. 1 maja 2016 Estoril Ceglana Stany Zjednoczone Scott Lipsky Polska Łukasz Kubot
Polska Marcin Matkowski
6:4, 3:6, 10–8

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Josh Meiseles: Butorac Bids Farewell At US Open. atpworldtour.com, 1 września 2016. [dostęp 2016-12-22]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]