Scott Lipsky – Wikipedia, wolna encyklopedia

Scott Lipsky
Ilustracja
Scott Lipsky 2013
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1981
Merrick

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny

Status profesjonalny

2003

Zakończenie kariery

2018

Trener

Scott McCain

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

315 (20 marca 2006)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

16

Najwyżej w rankingu

21 (17 czerwca 2013)

Australian Open

QF (2012)

Roland Garros

QF (2011)

Wimbledon

QF (2012)

US Open

SF (2014)

Scott Lipsky (ur. 14 sierpnia 1981 w Merrick) – amerykański tenisista, zwycięzca French Open 2011 w grze mieszanej.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Lipsky karierę tenisową rozpoczął w roku 2003. Przez pierwsze lata swojej kariery grywał głównie we turniejach serii ITF Futures i ATP Challenger Tour. W turniejach rangi ATP World Tour pierwszy znaczący wynik odniósł w roku 2007 dochodząc do finału w Los Angeles. Partnerem deblowym Lipsky’ego był wówczas David Martin. Mecz o tytuł przegrali z Bobem i Mikiem Bryanami.

W roku 2008 Amerykanin na początku sezonu wygrał swój pierwszy turniej ATP World Tour, na kortach twardych w San José, pokonując razem z Martinem braci Bryanów. W dalszych miesiącach rozegrał jeszcze finały w Monachium, Indianapolis oraz Bangkoku (wszystkie w parze z Martinem).

Sezon 2009 Lipsky zakończył z jednym wygranym turniejem, na nawierzchni ziemnej w Estoril (w parze z Erikiem Butoracem), oraz finałem w Auckland (w parze z Leanderem Paesem).

W lipcu 2010 roku odniósł zwycięstwo z Rajeevem Ramem w Atlancie, gdzie w finale pokonali duet Rohan Bopanna-Kristof Vliegen.

W lutym 2011 Amerykanin po raz kolejny zagrał w finale zawodów ATP, na twardych kortach w Johannesburgu. Wspólnie z Rajeevem Ramem przegrali jednak decydujący pojedynek z parą James Cerretani-Adil Shamasdin. Czwarty zawodowy turniej w deblu Amerykanin wygrał z Ramem w tym samym miesiącu w San José. Mecz finałowy zakończył się zwycięstwem Amerykanów 6:4, 4:6, 10–8 nad parą Alejandro Falla-Xavier Malisse. Podczas zmagań w Delray Beach z końca lutego, Lipsky wygrał swój piąty deblowy turniej, ponownie grając w parze z Ramem, a w finale pokonali duet Christopher Kas-Alexander Peya. Pod koniec kwietnia Lipsky odniósł zwycięstwo w Barcelonie, tworząc parę z Santiago Gonzálezem. W finale pokonali braci Bryanów. We French Open, wraz z Australijką Casey Dellacquą wygrał grę mieszaną pokonując w finale parę Katarina Srebotnik i Nenad Zimonjić 7:6(6), 4:6, 10–7[1].

W 2012 roku razem z Treatem Hueyem doszedł do finału turnieju w Halle, w którym ulegli Aisamowi-ul-Haq Qureshiemu i Jean-Julienowi Rojer 3:6, 4:6. Następnie w lipcu, razem z Santiago Gonzálezem pokonali Colina Fleminga i Rossa Hutchinsa z wynikiem 7:6(3), 6:3 w finale turnieju w Newport. W następnym miesiącu Lipsku w parze z Meksykaninem wywalczyli tytuł w Winston-Salem.

Pierwszy finał w 2013 roku Amerykanin osiągnął w Oeiras, w parze z Santiago Gonzálezem. Tenisiści w spotkaniu o tytuł pokonali Aisama-ul-Haq Qureshiego i Jeana-Juliena Rojera. Drugi w sezonie tytuł Lipsky wywalczył w Halle, w parze z Gonzálezem.

W 2014 roku Lipsky razem z Gonzálezem obronili tytuł w Oeiras. Zawodnicy w meczu mistrzowskim wygrali z parą Pablo CuevasDavid Marrero. W maju debel triumfował z zawodach w Düsseldorfie, gdzie w meczu mistrzowskim pokonali Martina Emmricha i Christophera Kasa z wynikiem 7:5, 4:6, 10–3. Dwudziesty finał w karierze Lipsky osiągnął w połowie czerwca w ’s-Hertogenbosch, jednak mecz o tytuł para González–Lipsky przegrała z deblem Jean-Julien Rojer–Horia Tecău.

Pierwszy finał w sezonie 2015 Lipsky osiągnął w Houston razem z Treatem Hueyem. Para uległa w finale 4:6, 4:6 z Ričardasem Berankisem i Tejmurazem Gabaszwilim. W maju podczas zawodów w Estoril w tym samym składzie odnieśli zwycięstwo nad Marc López–David Marrero. Latem Amerykanin razem z Erikiem Butoracem osiągnął finał w Winston-Salem. Na początku listopada debel Butorac–Lipsky okazał się najlepszy w Walencji.

W sezonie 2016 pierwszy finał Lipsky osiągnął w Auckland wraz z Butoracem, jednak przegrali z Matem Paviciem i Michaelem Venusem. Na początku maja Amerykanin triumfował razem z Butoracem w Estoril, po zwycięstwie w finale nad Łukaszem Kubotem i Marcinem Matkowskim.

W roku 2017 Amerykanin został mistrzem jednych zawodów, w październiku w Antwerpii wspólnie z Divijem Sharanem. Uczestniczył także w jednym przegranym finale, ze stycznia w Auckland.

W 2018 roku zakończył karierę zawodową[2].

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu deblistów był na 21. miejscu w czerwcu 2013 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra mieszana (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 4 czerwca 2011 French Open, Paryż Ceglana Australia Casey Dellacqua Słowenia Katarina Srebotnik
Serbia Nenad Zimonjić
7:6(6), 4:6, 10–7

Gra podwójna (16–12)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 22 lipca 2007 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone David Martin Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
6:7(5), 2:6
Zwycięzca 1. 24 lutego 2008 San José Twarda (hala) Stany Zjednoczone David Martin Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
7:6(4), 7:5
Finalista 2. 4 maja 2008 Monachium Ceglana Stany Zjednoczone David Martin Niemcy Michael Berrer
Niemcy Rainer Schüttler
5:7, 6:3, 8–10
Finalista 3. 20 lipca 2008 Indianapolis Twarda Stany Zjednoczone David Martin Australia Ashley Fisher
Stany Zjednoczone Tripp Phillips
6:3, 3:6, 5–10
Finalista 4. 28 września 2008 Bangkok Twarda (hala) Stany Zjednoczone David Martin Czechy Lukáš Dlouhý
Indie Leander Paes
4:6, 6:7(4)
Finalista 5. 17 stycznia 2009 Auckland Twarda Indie Leander Paes Czechy Martin Damm
Szwecja Robert Lindstedt
5:7, 4:6
Zwycięzca 2. 10 maja 2009 Estoril Ceglana Stany Zjednoczone Eric Butorac Czechy Martin Damm
Szwecja Robert Lindstedt
6:3, 6:2
Zwycięzca 3. 25 lipca 2010 Atlanta Twarda Stany Zjednoczone Rajeev Ram Indie Rohan Bopanna
Belgia Kristof Vliegen
6:3, 6:7(4), 12–10
Finalista 6. 6 lutego 2011 Johannesburg Twarda Stany Zjednoczone Rajeev Ram Stany Zjednoczone James Cerretani
Kanada Adil Shamasdin
3:6, 6:3, 7–10
Zwycięzca 4. 13 lutego 2011 San José Twarda (hala) Stany Zjednoczone Rajeev Ram Kolumbia Alejandro Falla
Belgia Xavier Malisse
6:4, 4:6, 10–8
Zwycięzca 5. 27 lutego 2011 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Rajeev Ram Niemcy Christopher Kas
Austria Alexander Peya
4:6, 6:4, 10–3
Zwycięzca 6. 24 kwietnia 2011 Barcelona Ceglana Meksyk Santiago González Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
5:7, 6:2, 12–10
Finalista 7. 17 czerwca 2012 Halle Trawiasta Filipiny Treat Huey Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
Holandia Jean-Julien Rojer
3:6, 4:6
Zwycięzca 7. 15 lipca 2012 Newport Trawiasta Meksyk Santiago González Wielka Brytania Colin Fleming
Wielka Brytania Ross Hutchins
7:6(3), 6:3
Zwycięzca 8. 25 sierpnia 2012 Winston-Salem Twarda Meksyk Santiago González Hiszpania Pablo Andújar
Argentyna Leonardo Mayer
6:3, 4:6, 10–2
Zwycięzca 9. 5 maja 2013 Oeiras Ceglana Meksyk Santiago González Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
Holandia Jean-Julien Rojer
6:3, 4:6, 10–7
Zwycięzca 10. 16 czerwca 2013 Halle Trawiasta Meksyk Santiago González Włochy Daniele Bracciali
Izrael Jonatan Erlich
6:2, 7:6(3)
Zwycięzca 11. 4 maja 2014 Oeiras Ceglana Meksyk Santiago González Urugwaj Pablo Cuevas
Hiszpania David Marrero
6:3, 3:6, 10–8
Zwycięzca 12. 24 maja 2014 Düsseldorf Ceglana Meksyk Santiago González Niemcy Martin Emmrich
Niemcy Christopher Kas
7:5, 4:6, 10–3
Finalista 8. 21 czerwca 2014 ’s-Hertogenbosch Trawiasta Meksyk Santiago González Holandia Jean-Julien Rojer
Rumunia Horia Tecău
3:6, 6:7(3)
Finalista 9. 12 kwietnia 2015 Houston Ceglana Filipiny Treat Huey Litwa Ričardas Berankis
Rosja Tejmuraz Gabaszwili
4:6, 4:6
Zwycięzca 13. 3 maja 2015 Estoril Ceglana Filipiny Treat Huey Hiszpania Marc López
Hiszpania David Marrero
6:1, 6:4
Finalista 10. 29 sierpnia 2015 Winston-Salem Twarda Stany Zjednoczone Eric Butorac Wielka Brytania Dominic Inglot
Szwecja Robert Lindstedt
2:6, 4:6
Zwycięzca 14. 1 listopada 2015 Walencja Twarda (hala) Stany Zjednoczone Eric Butorac Hiszpania Feliciano López
Białoruś Maks Mirny
7:6(4), 6:3
Finalista 11. 16 stycznia 2016 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Eric Butorac Chorwacja Mate Pavić
Nowa Zelandia Michael Venus
5:7, 4:6
Zwycięzca 15. 1 maja 2016 Estoril Ceglana Stany Zjednoczone Eric Butorac Polska Łukasz Kubot
Polska Marcin Matkowski
6:4, 3:6, 10–8
Finalista 12. 14 stycznia 2017 Auckland Twarda Izrael Jonatan Erlich Polska Marcin Matkowski
Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
1:6, 6:2, 10–3
Zwycięzca 16. 22 października 2017 Antwerpia Twarda (hala) Indie Divij Sharan Meksyk Santiago González
Chile Julio Peralta
6:4, 2:6, 10–5

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bryan brothers lose in doubles semis. sports.espn.go.com. [dostęp 2011-06-02]. (ang.).
  2. Steve Pratt: Former Stanford Star Lipsky Retires From Pro Tour. itatennis.com, 2018. [dostęp 2019-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-13)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]