Giulio Gabrielli (1748–1822) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kardynał prezbiter | |
Data i miejsce urodzenia | 20 lipca 1748 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 26 września 1822 |
Biskup Senigalii | |
Okres sprawowania | 1808–1816 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat | 16 marca 1800 |
Prezbiterat | 23 marca 1800 |
Sakra biskupia | 14 lutego 1808 |
Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 |
Kościół tytularny | San Tommaso in Parione |
Data konsekracji | 14 lutego 1808 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
|
Giulio Gabrielli (ur. 20 lipca 1748 w Rzymie, zm. 26 września 1822 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 20 lipca 1748 roku w Rzymie, jako syn Angela Gabrielliego i Cateriny Trotti[1]. Studiował prawo a 16 marca 1800 roku przyjął święcenia diakonatu[1]. Osiem dni później przyjął święcenia prezbiteratu[2]. 23 lutego 1801 roku został kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Tommaso in Parione[2]. 11 stycznia 1808 roku został wybrany biskupem Senigallii, a 14 lutego przyjął sakrę[2]. Podczas francuskiej okupacji Rzymu, został aresztowany i osadzony w Novarze i Mediolanie, a w 1809 roku został przewieziony do Francji wraz z Piusem VII[1]. Za odmowę uczestnictwa w ślubie Napoleona i Marii Ludwiki, wraz z dwunastoma innymi kardynałami, został pozbawiony beneficjów i godności kardynalskiej[1]. W latach 1814–1820 pełnił rolę prefekta Kongregacji Soborowej, a w 1816 roku zrezygnował z zarządzania diecezją[2]. Od 1820 roku był kardynałem prodatariuszem apostolskim i pełnił tę rolę do śmierci, która nastąpiła 26 września 1822 roku w Rzymie[1].