Humberto Soto – Wikipedia, wolna encyklopedia

Humberto Soto

Pseudonim	„La Zorrita”
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1980 Los Mochis
Obywatelstwo	Meksyk
Wzrost	172 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	76
Zwycięstwa	65 (KO 35)
Przez nokauty	34
Porażki	8
Remisy	2
Nieodbyte	1

Humberto Soto (ur. 11 maja 1980 w Los Mochis) – meksykański bokser, były mistrz świata w kategorii piórkowej,super piórkowej oraz lekkiej.

Zawodową karierę rozpoczął we wrześniu 1997. 20 sierpnia 2005 w Rosemont (USA) nieoczekiwanie zdobył tytuł tymczasowego mistrza świata WBC w kategorii piórkowej, pokonując na punkty Amerykanina Rocky Juareza. Soto przyjął propozycję walki zaledwie na dwa tygodnie przez pojedynkiem^[1]. Swój tytuł obronił jeden raz, pokonując przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie Kolumbijczyka Oscara Leona^[2], a następnie zmienił kategorię wagową na wyższą. Wygrał cztery kolejne pojedynki, a 17 listopada 2007 stanął przed szansą wywalczenia tytułu mistrzowskiego junior lekkiej WBO, przegrał jednak z Joanem Guzmánem z Dominikany na punkty^[3].

28 czerwca 2008 zmierzył się z Francisco Lorenzo. Pierwotnie stawką pojedynku miał być tytuł tymczasowego mistrza świata junior lekkiej federacji WBC. W czwartej rundzie po ciosach Soto bokser z Dominikany był liczony. W tej samej rundzie Meksykanin kolejny raz powalił rywala na deski, jednak ostatni cios zadał już wtedy, gdy Lorenzo klęczał na ringu. W wyniku tego ciosu Lorenzo nie mógł już kontynuować walki, a Soto został za ten incydent zdyskwalifikowany. WBC postanowiło jednak nie przyznawać Lorenzo tytułu tymczasowego mistrza świata z uwagi na kontrowersyjne zakończenie walki^[4].

Niecałe cztery miesiące później 28 czerwca 2008 w Torreno (Meksyk) Soto wywalczył jednak tytuł tymczasowego mistrza świata WBC, pokonując w jedenastej rundzie przez TKO rodaka Gamaliela Díaza^[5]. 20 grudnia 2008 doszło do rewanżowej walki z Lorenzo, a stawką pojedynku był wakujący tytuł pełnoprawnego mistrza federacji WBC. Tym razem jednogłośnie na punkty wygrał Soto^[6].

W marcu 2009, w pierwszej obronie mistrzowskiego pasa, pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Amerykanina Antonio Davisa^[7]. Kolejną walkę stoczył miesiąc później – pokonał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie Kanadyjczyka Benoit Gaudeta^[8]. 15 września 2009 pokonał już w drugiej rundzie (TKO) Kolumbijczyka Aristidesa Pereza^[9]. W ostatnim pojedynku w 2009 (w kategorii lekkiej) pokonał na punkty byłego mistrza WBC w kategorii junior lekkiej i IBF w kategorii lekkiej, Meksykanina Jesúsa Cháveza. Chávez w pierwszej rundzie leżał na deskach, ponadto sędzia odebrał mu po jednym punkcie w rundzie piątej (za popychanie) i szóstej (za cios poniżej pasa)^[10].

13 marca 2010 w Arlington (USA) wywalczył wakujący tytuł mistrza świata WBC w kategorii lekkiej, pokonując na punkty Amerykanina Davida Díaza. Díaz w pierwszej i dwunastej rundzie leżał na deskach^[11]. Po zwycięstwie zrezygnował z tytułu mistrza świata w kategorii junior lekkiej.

Dwa miesiące później po raz pierwszy obronił swój nowy tytuł, pokonując na punkty Ricardo Domingueza z Meksyku^[12]. 18 września 2010 pokonał w obronie tytułu Fidela Monterrosa Munoza (Kolumbia)^[13] a 4 grudnia 2010 Urbano Antillona z Meksyku^[14], obydwu jednogłośnie na punkty.

W dniu 25 czerwca 2011 stanął do obrony tytułu po raz czwarty z Japończykiem Motoki Sasaki. Zdominował przeciwnika w 5r. rzucając go na deski. W 11r. Sasaki poślizgnął się i nie mógł kontynuować walki. Sędziowie przyznali jednogłośne zwycięstwo Soto^[15]. Po skutecznej obronie wstępnie, a w lipcu, ostatecznie ogłosił rezygnację z pasa w kategorii lekkiej i przejście do wagi lekkopółśredniej.

23 czerwca 2012 Soto, zmierzył się z najgroźniejszym puncherem dywizji junior półśredniej Lucasem Matthysse. Argentyńczyk wygrał poprzez poddanie Soto w 5 rundzie. Do czasu przerwania walki Soto wygrywał na punkty (49-45, 48-46, 47-47).

• Lista walk zawodowych Humberto Soto