Języki prymitywne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki prymitywne – potoczne (nienaukowe[1]) określenie języków używanych przez ludy, o których uważa się, że stoją na niższym szczeblu rozwoju cywilizacyjnego[2]. Zwykle chodzi o języki kultur nieeuropejskich, pozbawione tradycji piśmienniczych[3] i form kodyfikacji (opracowań gramatycznych i słowników)[4]; często są to języki ludności tubylczej[3]. Języki te bywają określane mianem „dialektów”[a], co implikuje ich niekompletność, niższość względem języków państwowych[4].

W popularnych dyskusjach można spotkać się z przekonaniem, jakoby istniały ludy posługujące się językiem o ograniczonym zasobie słownictwa, „dopełnianym gestami”[9]. Badania językoznawcze nie wskazują jednak na istnienie związku między „złożonością” języka a poziomem cywilizacyjnym jego użytkowników. Nie istnieją cechy, które pozwoliłyby scharakteryzować dany język jako „mowę z epoki kamienia”; nie istnieją też właściwości, które można by było wyodrębnić jako typowe dla języków ludów zbierackich, pasterskich czy też społeczeństw uprzemysłowionych[10]. W istocie wszystkie języki cechują się bogactwem słownictwa i złożonością zasad[11]. Struktury gramatyczne, niejednokrotnie bardzo rozbudowane, są właściwe również dla języków społeczeństw tradycyjnych, które nie przeszły industrializacji i urbanizacji; staje się to jasne wraz z próbami opisywania i uczenia się tych języków[3]. Języki uchodzące za „prymitywne”, jak każde inne języki świata, stanowią pełnoprawny przedmiot badawczy dla lingwistyki[4].

Słownictwo ludów „prymitywnych” nie obejmuje specjalistycznego nazewnictwa, np. terminologii abstrakcyjnej właściwej dla dyscyplin naukowych[12]. Języki postrzegane jako „prymitywne” nie są jednak pozbawione cech otwartości: pozwalają na innowacyjne wykorzystywanie środków językowych, mówienie za ich pomocą o przedmiotach i zjawiskach uprzednio nieznanych danej kulturze[4]. Zawsze istnieje możliwość zapożyczenia terminologii obcej bądź wypracowania jej w oparciu o rodzime materiały derywacyjne[13]. Użytkownik każdego języka może tworzyć nieskończoną liczbę zdań, w innowacyjny sposób wykorzystując środki językowe[4].

Przeświadczenie o istnieniu języków prymitywnych było właściwe dla ustaleń dawnych uczonych – antropologów i językoznawców[11]. Na przykład badacze typologii uznawali, że języki pozbawione fleksji (m.in. język chiński) znajdują się na wcześniejszym etapie rozwoju[14], choć pojawiały się również przeciwne stanowiska, przyjmujące, że np. deklinacja w językach słowiańskich świadczy o ich prymitywności[15]. Pokutowało także przekonanie, jakoby pewne języki były pozbawione fundamentalnej gramatyki[3]. Niektórzy badacze uważali wręcz, że nauka języków niepiśmiennych pozwoli poznać sposób, w jaki komunikowali się przodkowie społeczeństw rozwiniętych[3]. Współcześni naukowcy odrzucają te poglądy, przyjmując, że wszystkie języki są gramatycznie równoważne[13][16].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Określenie „dialekt” funkcjonuje w językoznawstwie jako neutralny termin naukowy; określa jednak nie języki etniczne, lecz warianty / formy egzystencji języka (np. polski język ogólny[5] lub dialekt śląski bądź dialekt wielkopolski w ramach języka polskiego[6]). Niektóre spośród popularnych wyrażeń (jak np. „dialekty afrykańskie”, odnoszone do niepiśmiennych języków afrykańskich) nie są zatem zgodne z nowoczesnym nazewnictwem naukowym[7][8]. Takie postrzeganie części języków świata wynika z przyzwyczajenia do sytuacji językowej w Europie, gdzie ogromną rolę odgrywają języki narodowe (objęte statusem oficjalnym, zadomowione w edukacji czy literaturze)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanislav 1937 ↓, s. 86.
  2. Lyons 1981 ↓, s. 27–28.
  3. a b c d e Viktor Krupa, Slavomír Ondrejovič, Jazykové mýty a ich poslanie, „Človek a spoločnosť”, 1/2004 [dostęp 2019-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-10] (słow.).
  4. a b c d e f Nau 2016 ↓, s. 27.
  5. Berlińska 2005 ↓, s. 166.
  6. Stanisław Urbańczyk (red.), Encyklopedia języka polskiego, wyd. 2, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1994, s. 67, ISBN 83-04-04251-7, OCLC 31217816.
  7. Dick Leith, A Social History of English, wyd. 2, London: Routledge, 1997, s. 7, DOI10.4324/9780203992869, ISBN 0-203-99286-5, ISBN 0-415-16456-7, ISBN 0-415-09797-5, ISBN 978-1-134-71145-1, OCLC 252966315, Cytat: Our description of a vernacular language may remind us of the characteristics usually associated with dialects, in that these are not normally written; neither are they used in the ‘higher’ domains of the centralised state. In fact, the term dialect has been used, confusingly to refer to languages of this type: people have written of ‘the myriad dialects of Africa’. (ang.).
  8. Luisanna Fodde Melis, Race, Ethnicity and Dialects: Language Policy and Ethnic Minorities in the United States, Milano: FrancoAngeli, 2002 (Collana Università 37), s. 35, ISBN 978-88-464-3912-3, OCLC 249564246, Cytat: [...] as well as the other common usage of the term which links dialects to forms of language spoken in isolated parts of the world, deprived of any written expression. (ang.).
  9. Lyons 1981 ↓, s. 27.
  10. Lyons 1981 ↓, s. 28.
  11. a b Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 7, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
  12. Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, s. 277, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897.
  13. a b Edgar A. Gregersen, Language in Africa: An Introductory Survey, New York: Gordon & Breach, 1977, s. 11–12, ISBN 978-0-677-04380-7, OCLC 3256139 (ang.).
  14. Viktor Krupa, Jazyk, neznámy nástroj, Bratislava: Slovenský spisovateľ, a.s., 1991 (Edícia Studia litteraria 33), s. 31–32, ISBN 978-80-220-0153-3, OCLC 26723395 (słow.).
  15. Chevalier ↓, s. 23.
  16. Krupa 1969 ↓, s. 197. Cytat: To súvisí s faktom, že všetky jazyky sú si po gramatickej stránke rovnocenné, nejestvujú formálne primitívne jazyky.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]