Jaworski (herb baronowski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jaworski III

Herb Jaworski III
Typ herbu	baronowski
Pierwsza wzmianka	9 listopada 1779 (nadanie)

Jaworski III – polski herb baronowski^[1], nadany wraz z tytułem w Galicji^[2].

Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco^[a]:

Na tarczy w polu błękitnym półksiężyc srebrny, nad którego rogami po gwieździe złotej; między nimi strzała w słup naturalna z grotem srebrnym i upierzeniem czerwonym.

Nad tarczą francuska korona baronowska, opleciona sznurem pereł.

W klejnocie pięć piór pawich przeszytych strzałą w lewo, jak w godle.

Labry herbowe błękitne, z lewej strony herbu podbite złotem, z prawej strony srebrem.

Herb został nadany w Galicji, 9 listopada 1779 roku, Józefowi Jaworskiemu, synowi Andrzeja Antoniego. Podstawą nadania tytułu był patent z 1775 roku i pełniony urząd ziemski. Wraz z nim, tytuł otrzymał jego brat, Gabriel. Obaj bracia otrzymali trzy lata później tytuł hrabiego i nowy ubogacony herb; Jaworski^[2].

Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych^[b]:

Bobronicz-Jaworski, Jaworski^[2].

• Heraldyka polska
• Ród herbowy
• Lista polskich herbów szlacheckich

• Sławomir Górzyński: Arystokracja polska w Galicji: studium heraldyczno-genealogiczne. Warszawa: DiG, 2009, s. 174-175. ISBN 978-83-7181-597-3.
• Juliusz Ostrowski. Księga herbowa rodów polskich. – Warszawa: Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897 – T. 1. – Str. 14 – 620 stron.
• Juliusz Ostrowski. Księga herbowa rodów polskich. – Warszawa: Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1898 – T. 2. – Str. 10 – 380 stron.