Kierowca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy zawodu. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Kierowca – osoba uprawniona do kierowania pojazdem silnikowym lub motorowerem^[1].

Kierowców, którzy pobierają pensje, kierując autami przewożącymi ważne osoby, określa się szoferami. Słowo szofer wywodzi się od francuskiego terminu chauffeur (pol. palacz)^[2], ponieważ pierwsze pojazdy (w tym ich kolejowe i morskie odpowiedniki, tj. parowce, parostatki itp.) napędzane były silnikami parowymi wymagającymi obsługi palacza. W węższym znaczeniu szoferem można określić kierowcę zatrudnionego do prowadzenia samochodów luksusowych (duże sedany lub limuzyny). Szofer może być zaliczany do tzw. służby domowej.

Miejsce kierującego w autobusach zajmuje kierowca autobusu. Na dłuższych trasach w autobusie musi być minimum 2 kierowców zawodowych, co powoduje możliwość ciągłej jazdy przez 18 godzin. Zmieniają się oni cyklicznie, co cztery i pół godziny. Jest to spowodowane troską o bezpieczeństwo pasażerów.

Jednymi z najlepiej zarabiających kierowców zawodowych są kierowcy zawodów Formuła 1. Uprawnieniem w tym przypadku jest tzw. superlicencja.

 Osobny artykuł: Taksówkarz.

Wymagania stawiane kierowcom w Polsce:

• Posiadanie odpowiedniej kat. prawa jazdy – A, B, C, D, B+E, C+E, D+E (wymiana dokumentu: amatorzy co 15 lat, zawodowcy co 5 lat).
• Niekaralność (kierowcy zawodowi).
• Uzyskanie świadectwa kwalifikacji na przewóz rzeczy (również materiałów niebezpiecznych) i osób (również taksówką), poprzez przejście jednorazowej kwalifikacji wstępnej, a następnie odbyciu co 5 lat szkolenia okresowego (kierowcy zawodowi).
• Wzięcie udziału w kursach z zakresu czasu pracy kierowcy i obsługi tachografu (kierowcy zawodowi).
• Poddanie się badaniom i psychotestom co 5 lat (kierowcy zawodowi).
• W przypadku prowadzenia prywatnej działalności gospodarczej – zdobycie certyfikatu kompetencji (przewoźnicy drogowi).