Konwent Cysterek w Ołoboku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2009-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Konwent cysterek w Ołoboku – zgromadzenie sióstr cysterek istniejące w latach 1211–1864 w Ołoboku (według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego).

We władanie klasztoru ołobockiego w roku 1245 weszły wsie Konarzewo, Pudliszki, Chróścin, Mieleszyn, Ochędzyn, Skomlin i Łubnice z tym warunkiem, że gdyby cysterki wyniosły się z Łubnicy to wszystkie posiadłości przypadłyby klasztorowi staniąteckiemu a jeśli nie to powinny one przyjąć z następującymi posiadłościami Ołobok, Janówka, Chróścin, Nosków, Myślanów, Doruchów, Brzozę i Kurów.

W roku 1250 otrzymał klasztor łubnicki pozwolenie osadzania na prawie niemieckim wsi Ochędzyn, Ołobok, Mieleszyn i Skomlin. W 1253 roku synowie Odonica – Bolesław i Przemysł zezwalają na wolne targi w Ołoboku i Łubnicy, nadając posiadłościom klasztornym obszerne wolności tudzież dodali Baranów i Dzietrzkowice. Bolesław zwraca w roku 1277 klasztorowi Mieleszyn, który był zamienił na Białą spod Wielunia. W 1303 kasztelan kaliski Ubysław nadał temu klasztorowi dwie wsie Białą oraz Radostów^[1] .

W r. 1519 na synodzie gnieźnieńskim prymas Jan Łaski publicznie zarzucił cysterkom z Ołoboka "nieobyczajny żywot".

Rozporządzeniem króla pruskiego z 28 lipca 1796 roku odebrano dobra klasztoru. Przed likwidacją klasztor posiadał następujące wsie: Łubnice, Namysłaki, Białą, Chróścin, Dzietrzkowice, Kaliszkowice Ołobockie^[1] , Ochędzyn, Ołobok, Radcztów (Rudczdowo) i Wielowieś. Rząd pruski płacił skromne pensje wymierającym zakonnicom. W dniu 28 lutego 1864, po śmierci ostatniej cysterki Florianny Wiewiórowskiej, klasztor stanął pustką (ostatnia przeorysza Rozalia Korczyńska zmarła 2 lutego 1864^[2]). W 1881 roku został sprzedany na licytacji publicznej.

W prawie nienaruszonym stanie przetrwał natomiast kościół poklasztorny, wzniesiony na przełomie XV i XVI wieku w stylu gotyckim i znacznie przebudowany w duchu baroku pod koniec XVII wieku. Wieżę dzwonniczą od strony zachodniej dobudowano do niego w latach 80. XVIII wieku.

• Ryszard Rosin: Słownik historyczno-geograficzny ziemi wieluńskiej w średniowieczu, hasło: „Biała”, „Kaliszkowice Ołobockie”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 57–58, 89.

• PTTK. pttksieroszewice.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-24)].
• Historia Klasztoru, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 522 .
• Władysław Odonic, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 666 .
• Przyjaciel Ludu, 1841, No 25, str 195

• Aleksander ANDRZEJEWSKI, Leszek KAJZER, Marcin LEWANDOWSKI, Klasztor w Ołoboku w badaniach archeologicznych roku 1997, „Acta Universitatis Lodziensis”. Seria: Folia Archaeologica, z. 23 (2001), t. 2, s. 103-116/117
• Stawski Antoni Kazimierz Monografia Czastar. GOK, Czastary, 1994. ISBN 83-902800-5-1.
• Wasylewski Kazimierz - "Klasztor i kobieta".
• Stanisław Karwowski, Klasztor PP. Cysterek w Ołoboku, Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego, Tom XXVI. Zeszyt I