Kosmos 434 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Inne nazwy | Т2К №3 |
---|---|
Indeks COSPAR | 1971-069A |
Państwo | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum | 197 km[1] |
Apogeum | 285 km[1] |
Okres obiegu | 89 min[1] |
Nachylenie | 51,6°[1] |
Mimośród | 0,00664[1] |
Czas trwania | |
Początek misji | 12 sierpnia 1971 09:50 UTC |
Powrót do atmosfery | 22 sierpnia 1981 |
Wymiary | |
Masa całkowita | 7000 kg[1] |
Kosmos 434 (ros. Космос-434) – bezzałogowy lot kosmiczny w ramach programu Sojuz. Kosmos 434 był trzecim i ostatnim testowym lotem radzieckiego lądownika księżycowego „Łunnyj korabl” na orbitę okołoziemską; ostatecznie żaden jego egzemplarz nie wylądował na Księżycu[2].
Testowa konfiguracja pojazdu nosiła oznaczenie T2K. Nogi lądownika zostały zastąpione przez urządzenia do przesyłania danych telemetrycznych na Ziemię. Program tej misji był identyczny jak poprzednich, Kosmos 379 i Kosmos 398: statek wykonał na orbicie okołoziemskiej manewry symulujące lądowanie i start z powierzchni Księżyca[1][2][3]. Dziesięć lat później Kosmos 434 miał wejść w atmosferę nad Australią, co wywołało obawy, związane z niedawnymi deorbitacjami innych satelitów: w Australii spadły fragmenty amerykańskiej stacji Skylab, a nad Kanadą rozpadł się radziecki satelita Kosmos 954 z paliwem jądrowym na pokładzie. Dla uspokojenia obaw przed katastrofą nuklearną przedstawiciele ZSRR przyznali, że Kosmos 434 to tylko eksperymentalny lądownik księżycowy[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- David S.F. Portree, Mir Hardware Heritage, NASA RP-1357, 1995 (wersja PDF)