French
DeutschKrzysztof Bachmiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 1951 |
|---|---|
| 44. Prezydent Krakowa | |
| Okres | od 7 lutego 1991 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 | |
Krzysztof Bachmiński (ur. w 1951 w Zabrzu[1]) – polski prawnik, prezydent Krakowa w latach 1991–1992.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Jana i Reginy Małachowskiej. Mąż Jolanty z domu Janickiej. Ojciec Rafała. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UJ. Pracował w krakowskiej prokuraturze, gdzie założył „Solidarność”. Był to pierwszy w kraju przypadek założenia „Solidarności” w prokuraturze, wyprzedzając pod tym względem działania na terenie Gdańska i Warszawy.
W 1981 pracował w Komisji Praworządności przy Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Gdańsku prowadzonej przez Zbigniewa Bujaka.
14 grudnia 1981 na znak protestu po ogłoszeniu stanu wojennego odszedł z prokuratury. Pracował w charakterze radcy prawnego w różnych instytucjach. Dzięki pomocy mecenasów - Mariana Sadowskiego, Andrzeja Rozmarynowicza i profesora Andrzeja Zolla - został adwokatem. Był obrońcą w kilku procesach politycznych, w tym: Stanisława Handzlika, „sabotażu” w MPK w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego i podziemnego radia „Solidarność”.
W lutym 1991 został wybrany na stanowisko Prezydenta Miasta Krakowa. We wrześniu 1992 zrezygnował z tej funkcji.
Po powrocie do zawodu adwokackiego był obrońcą m.in. Romana Kluski, Ryszarda Krauzego, Marka Ungiera, Mieczysława Kluka (szefa śląskiej policji) oraz prof. Dariusza Dudka – z oskarżenia rodziny Ziobrów[2]. Specjalizuje się w sprawach karnych, zarówno kryminalnych jak i gospodarczych. Bronił w głośnych sprawach, na kanwie których nakręcono filmy: Polmozbytu i śmierci Claudio Crulica.
Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[3]. Za uczestnictwo w pracach Centrum minister sprawiedliwości w 2012 r. przyznał mu medal pamiątkowy „Zasłużonego dla wymiaru sprawiedliwości”[4]. Naczelna Rada Adwokacka w 2017 r,. wyróżniła go odznaką „Adwokatura zasłużonym”. Stowarzyszenie Sieć Solidarności - za obronę w procesach politycznych - odznaczyło go medalem „Dziękujemy za wolność”. W 2015 odznaczony przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bogdan Kasprzyk: Krzysztof Bachmiński. W: Poczet sołtysów, wójtów, burmistrzów i prezydentów miasta Krakowa (1228–2010). Bogdan Kasprzyk (red.). Kraków: Urząd Miasta Krakowa, 2010, s. 820–821. ISBN 978-83-925336-9-6.
- ↑ Janusz Schwertner: Oskarżyć Pana Boga. Jak Zbigniew Ziobro szuka winnych śmierci swojego ojca. Onet. [dostęp 2017-07-19].
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Współpracownicy Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności” odznaczeni w Krakowie. [dostęp 2015-07-29].
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 492
