Love Never Dies – Wikipedia, wolna encyklopedia

Love Never Dies
Muzyka

Andrew Lloyd Webber

Słowa

Glenn Slater

Scenariusz

Ben Elton

Na podstawie

Upiór w operze
Upiór Manhattanu – Frederick Forsyth

Teatr

Adelphi Theatre

Data premiery

9 marca 2010

Reżyseria

Jack O'Brien

Choreografia

Jerry Mitchell

Kostiumy

Bob Crowley

Obsada

Ramin Karimloo – Upiór
Sierra Boggess – Christine
Joseph Millson – Raoul

Love Never Dies – musical stworzony w 2010 roku przez Andrew Lloyda Webbera z librettem Bena Eltona i tekstami piosenek Glenna Slatera. Jest to sequel musicalu Andrew Lloyda Webbera Upiór w Operze z 1984 roku, a zarazem pierwszy sequel poprzednio granego musicalu w historii West Endu.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Musical miał swoją prapremierę 22 lutego, zaś premierę 9 marca 2010 w Adelphi Theatre na londyńskim West Endzie[1][2]. Spektakl zszedł z afisza londyńskiego teatru po 18 miesiącach, 27 sierpnia 2011[3]. Na listopad 2010 zaplanowano premierę na Broadwayu, lecz została ona odroczona bezterminowo ze względu na słabe przyjęcie spektaklu przez krytyków[4]. W premierowej londyńskiej obsadzie znaleźli się Ramin Karimloo (Upiór), Sierra Boggess (Christine) i Joseph Millson (Raoul).

Spektakl był później wystawiany w m.in. Melbourne i Sydney (2011–2012), Kopenhadze (2012–2013), Wiedniu (2013), Tokio (2014, 2019), Hamburgu (2015–2016) oraz podczas amerykańskiej trasy (2017–2018). W styczniu 2020 roku ogłoszono powrót musicalu do Wielkiej Brytanii podczas zapowiadanej na jesień tego samego roku trasy w aranżacji australijskiego teatru[5].

Streszczenie fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Akcja w 1907 roku, dekadę po wydarzeniach z paryskiej opery przedstawionych w musicalu Upiór w Operze. Tytułowy Upiór ucieka do Nowego Jorku, gdzie rozpoczyna nowe życie w parku rozrywki na Coney Island. W tym nowym, elektrycznie naładowanym świecie w końcu znalazł miejsce, w którym jego muzyka może wzbić się w powietrze, jednak tęskni za swoją największą miłością – Christine Daaé. Z kolei Christine boryka się z trudnym życiem u boku swojego męża Raoula, który nadużywa alkoholu. W ostatecznej próbie odzyskania miłości Christine, Upiór zaprasza nieświadomą tego kobietę do parku rozrywki Phantasma na Coney Island, gdzie ma ona wystąpić w nowo otwartej operze. Christine przybywa tam wraz z rodziną – mężem oraz synem Gustavem, nie wiedząc co ich czeka...[6].

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[7]

Akt I
  1. Prologue – Madame Giry, Fleck
  2. The Coney Island Waltz – Orkiestra
  3. That's The Place That You Ruined, You Fool! – Madame Giry, Fleck
  4. Heaven By The Sea – Ensemble
  5. Only For Him / Only For You – Meg Giry, Madame Giry, Ensemble
  6. The Eyrie – Orkiestra
  7. 'Til I Hear You Sing – Upiór
  8. 'Til I Hear You Sing (Reprise) – Meg Giry, Madame Giry, Upiór
  9. Christine Disembarks – Raoul, Gustave, Ensemble
  10. Are You Ready to Begin – Fleck, Gangle, Squelch, Raoul, Gustave, Ensemble
  11. What a Dreadful Town! – Christine, Raoul, Gustave
  12. Look with Your Heart – Christine, Gustave
  13. Beneath a Moonless Sky – Christine, Upiór
  14. Once Upon Another Time – Christine, Upiór
  15. Mother Please, I'm Scared! – Gustave, Christine, Upiór
  16. Dear Old Friend – Meg Giry, Madame Giry, Christine, Raoul, Gustave, Ensemble
  17. Beautiful – Gustave, Fleck, Gangle, Squelch, Upiór
  18. The Beauty Underneath – Upiór, Gustave
  19. Phantom Confronts Christine – Upiór, Christine, Madame Giry
Akt II
  1. Entr'acte – Orkiestra
  2. Why Does She Love Me? – Raoul, Meg Giry, Ensemble
  3. Devil Take the Hindmost – Raoul, Upiór
  4. Heaven By The Sea (Reprise) – Ensemble
  5. Ladies... Gents!/The Coney Island Waltz (Reprise) – Fleck, Gangle, Squelch, Ensemble
  6. Bathing Beauty – Meg Giry, Fleck, Gangle, Squelch, Ensemble
  7. Mother, Did You Watch? – Meg Giry, Madame Giry
  8. Before the Performance – Christine, Raoul, Gustave, Upiór
  9. Devil Take The Hindmost (Quartet) – Gustave, Raoul, Upiór, Madame Giry, Meg Giry, Ensemble
  10. Love Never Dies – Christine
  11. Ah, Christine! – Upiór, Christine, Raoul
  12. Gustave! Gustave! – Christine, Upiór, Madame Giry, Fleck, Squelch
  13. Please Miss Giry, I Want to Go Back – Gustave, Meg


Główne postacie

[edytuj | edytuj kod]

Obsada premierowa

[edytuj | edytuj kod]

W musicalu uwzględniono trzy role pierwszoplanowe – Upiora, Christine i Raoula oraz role drugoplanowe i poboczne, w tym grupę baletową. W tabeli przedstawiono oryginalny skład premierowej obsady spektaklu na West Endzie (obsada londyńska)[8].

Postać Płeć Rola Charakterystyka Głos Obsada
West End 2010
Upiór M pierwszoplanowa Geniusz muzyczny o zdeformowanej twarzy ukrywanej pod maską, mieszkający na Coney Island. Jego obsesją jest Christine i jej głos, dlatego próbuje odnowić z nią kontakt. tenor Ramin Karimloo
Christine Daaé K pierwszoplanowa Słynna primadonna, obiekt obsesyjnej miłości Upiora. Przybywa do Coney Island z mężem Raoulem i synem Gustave. sopran Sierra Boggess
Raoul, Vicomte de Chagny M pierwszoplanowa Mąż Christine, uzależniony od alkoholu i hazardu. tenor Joseph Millson
Meg Giry K drugoplanowa Gwiazda Coney Island, córka Madame Giry i przyjaciółka Christine z młodości. mezzosopran Summer Strallen
Madame Giry K drugoplanowa Była nauczycielka baletu, powierniczka Upiora i matka Meg. mezzosopran / alt Liz Robertson
Gustave M drugoplanowa Syn Christine, zafascynowany muzyką. dyszkant Brak danych
Squelch M poboczna Artysta cyrku na Coney Island. tenor Adam Pearce
Gangle M poboczna Artysta cyrku na Coney Island. baryton / bas Jami Reid-Quarrell
Fleck K poboczna Artystka cyrku na Coney Island. sopran Niamh Perry

Nagrania

[edytuj | edytuj kod]

Ścieżka dźwiękowa

[edytuj | edytuj kod]

Ścieżka dźwiękowa spektaklu, w wykonaniu oryginalnej obsady londyńskiej, została wydana na CD 9 marca 2010 roku przez Really Useful Records[9].

Adaptacja filmowa

[edytuj | edytuj kod]

29 maja 2012 roku wydano wersję filmową musicalu w aranżacji produkcji australijskiej na DVD i Blu-Ray. Spektakl został sfilmowany we wrześniu 2011 roku w Melbourne. W rolach głównych wystąpili Ben Lewis (Upiór), Anna O'Byrne (Christine Daaé) i Simon Gleeson (Raoul)[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Latest News And Reviews. loveneverdies.com, 2010-03-10. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-13)]. (ang.).
  2. ↑ Ben Todd, Katie Glass: Standing ovation shows love for Andrew Lloyd Webber's Phantom will never die... even if critics want to retitle sequel 'Paint Never Dries'. dailymail.co.uk, 2010-03-10. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-13)]. (ang.).
  3. ↑ Mark Shenton: Razzle Dazzle Dimmed: West End's Love Never Dies and Chicago Close Aug. 27. playbill.com, 2011-08-27. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-15)]. (ang.).
  4. ↑ Andrew Gans: Love Never Dies Postpones Broadway Opening to Spring 2011. playbill.com, 2010-04-06. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-09)]. (ang.).
  5. ↑ Alex Wood: Love Never Dies to embark on first ever UK tour. whatsonstage.com, 2020-01-27. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
  6. ↑ Synopsis.... loveneverdies.com. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
  7. ↑ Love Never Dies. guidetomusicaltheatre.com. [dostęp 2020-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-02)]. (ang.).
  8. ↑ Eleanor Cohn-Eichner: Love Never Dies – Characters. stageagent.com. [dostęp 2020-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-01)]. (ang.).
  9. ↑ Love Never Dies (Cast Recording). amazon.com. [dostęp 2020-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-25)]. (ang.).
  10. ↑ Adam Hetrick: Phantom Sequel, Love Never Dies, Released on Blu-Ray and DVD May 29. playbill.com, 2012-05-29. [dostęp 2020-04-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-25)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Love_Never_Dies&oldid=67447626”