French
DeutschLublin (szybowiec) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | Stanisław Cywiński |
| Typ | |
| Konstrukcja | drewniana |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1923 |
| Liczba egz. | 1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 12,5 m |
| Długość | 6,5 m |
| Wysokość | 1,4 m |
| Powierzchnia nośna | 17,0 lub 17,5m m² |
| Masa | |
| Własna | 125 kg |
| Użyteczna | 75 kg |
| Startowa | 200 kg |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
Lublin – polski szybowiec amatorski zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Inżynier Stanisław Cywiński, zatrudniony w wytwórni lotniczej Plage i Laśkiewicz w Lublinie, skonstruował dwa szybowce, nazwane „Lublin 1” i „Lublin 2”, przeznaczone do udziału w I Konkursie Ślizgowców w Białce Tatrzańskiej[1][2]. Obydwa miały taką samą konstrukcję, różniły się jedynie wymiarami i kształtem lotek[3].
Pilotem obu szybowców podczas Konkursu był Franciszek Rutkowski[4]. „Lublin 1” swój pierwszy lot wykonał 29 sierpnia 1923 roku, po 10 sekundach lotu zakończył się katastrofą i rozbiciem szybowca[5]. Pilot nie obniósł obrażeń i kontynuował loty na szybowcu „Lublin 2”. 6 września wykonał na nim lot, który trwał 60 sekund i zakończył się jego uszkodzeniem[6].
Za szybowiec „Lublin 2” wytwórnia otrzymała w konkursie IV nagrodę[3].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Jednomiejscowy szybowiec konstrukcji drewnianej, o układzie wolnonośnego grzbietopłata.
Kadłub o przekroju prostokątnym i konstrukcji półskorupowej. Zbudowany na czterech podłużnicach, kryty w przedniej części kadłuba blachą aluminiową, dalsza część była pokryta sklejką. Kabina pilota otwarta, wyposażona w drążek sterowy i orczyka[7].
Skrzydło niedzielone o obrysie trapezowym, dwudźwigarowe, kryte płótnem. Na końcówkach skrzydeł znajdowały się pałąki chroniące płat przed uszkodzeniem przy lądowaniu[3].
Usterzenie klasyczne krzyżowe. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba, ster wysokości płytowy. Napęd lotek i sterów linkowy[3].
Podwozie trójpunktowe z dwoma kołami głównymi amortyzowanymi sznumerm gumowym osadzonymi na wspólnej osi oraz amortyzowanej płozy ogonowej[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rychter 1980 ↓, s. 43.
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 292.
- ↑ a b c d e Glass 1976 ↓, s. 351.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 555.
- ↑ Album dziesięciolecia 1930 ↓, s. 240.
- ↑ Cynk 1971 ↓, s. 670.
- ↑ Skrzydlata Polska 1955 ↓, s. 16.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Album dziesięciolecia lotnictwa polskiego. Poznań: "Lotnik", 1930. OCLC 751101296.
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Marian Romeyko (red.), Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa, Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933, OCLC 830230270 [dostęp 2020-07-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-03].
- Witold Rychter: Skrzydlate wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1980. OCLC 830198483.
- Zdzisław Gryglicki. Dwa szybowce „Lublin”. „Skrzydlata Polska”. 18/1955, 1 maja 1955. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
