Melchior Jan Kochnowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Melchior Jan Kochnowski
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

13 stycznia 1720

Data śmierci

30 kwietnia 1788

Biskup pomocniczy chełmski
Okres sprawowania

1775–1788

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

łaciński

Prezbiterat

10 sierpnia 1745

Nominacja biskupia

17 lipca 1775

Sakra biskupia

22 października 1775

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

22 października 1775

Miejscowość

Warszawa

Miejsce

kolegiata warszawska

Konsekrator

Antoni Onufry Okęcki

Współkonsekratorzy

Jan Alojzy Aleksandrowicz
Kacper Kazimierz Cieciszowski

Melchior Jan Kochnowski (ur. 13 stycznia 1720[1][2] w Szczekocinach, zm. 30 kwietnia 1788) – rektor Akademii Zamojskiej w l. 17581762 i 17661768, biskup pomocniczy chełmski od 1781 roku, biskup tytularny Dionysias, archidiakon katedralny i oficjał generalny chełmski w 1762 roku, kanonik kapituły zamojskiej w 1745 roku[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana Kochnowskiego i Anny z domu Jarmund. Studiował w Akademii Krakowskiej (wpisany w 1735), gdzie uzyskał stopień bakałarza (15 listopada 1738). Od 1739 r. był profesorem w Akademii Zamojskiej. W 1741 r. uzyskał doktorat z filozofii. W Akademii Zamojskiej wykładał poetykę, następnie retorykę, dialektykę (17431746), wymowę (17471751), prawo kanoniczne (17581762). W 1749 r. wizytował kolonię akademicką w Ołyce. Został doktorem obojga praw oraz dziekanem wydziału, wicekanclerzem i rektorem Akademii Zamojskiej (17581762 i 17661768). Był wychowawcą dzieci Franciszka Salezego Potockiego.

Sprawował następujące urzędy kościelne: kanonik, kustosz kolegiaty zamojskiej, archidiakon katedralny i oficjał generalny chełmski. W roku 1775 został mianowany biskupem pomocniczym chełmskim z tytułem biskupa dionizeńskiego (Dionysiensis). Konsekracji dokonał bp Antoni Onufry Okęcki 22 października 1775 w kolegiacie warszawskiej. Melchior Jan Kochnowski objął prepozyturę w Turobinie w 1783 r., zaś z ramienia kapituły katedralnej chełmskiej był deputatem na Trybunał Główny Koronny w Piotrkowie (1787).

Z uwagi na zaangażowanie polityczne ówczesnego ordynariuszabiskupa Macieja Garnysza, który stale przebywał w Warszawie – samodzielnie zarządzał diecezją chełmską. W dużej mierze czynił to już wcześniej, m.in. jako oficjał udzielił dyspensy (indultu) na ślub bez zapowiedzi Szczęsnego Potockiego z Gertrudą Komorowską (1770)[4].

Znany z pracowitości, co potwierdzają m.in. liczne publikacje, wizytacje duszpasterskie i konsekracje kościołów na terenie diecezji.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 1719 r. „Teka Zamojska. Kwartalnik poświęcony zagadnieniom regionalnym”, z. 2: 1939. [dostęp 2011-04-28].
  2. 12 stycznia 1720Kazimierz Stołecki: Znani ludzie i ich związki z miastem. [dostęp 2011-04-28]. Adam Konderak: Biskupi chełmscy i chełmsko-lubelscy. Zwierciadło Chełmskie, X 1990-I 1991. [dostęp 2011-04-28].
  3. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 207.
  4. Jerzy Łojek: Dzieje zdrajcy. Katowice: „Śląsk”, 1988, s. 37. ISBN 83-216-0759-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]