Monarchia parlamentarna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monarchia parlamentarna – forma ustroju politycznego, w którym głową państwa jest monarcha, współdzielący władzę z parlamentem. Jest formą rządów, w której uprawnienia monarchy i parlamentu są ściśle określone przepisami prawa. Monarchia parlamentarna jest odmianą monarchii konstytucyjnej.

W większości współczesnych europejskich monarchii parlamentarnych kompetencje monarchy są ograniczone do funkcji reprezentacyjnych, a realną władzę sprawuje demokratycznie wyłaniany parlament i rząd, na którego czele stoi premier. W ten sposób takie państwo de facto nabiera cech republiki demokratycznej, a monarchiczna forma rządów staje się tu jedynie dekoracją. Obowiązuje zasada rex regnat, sed non gubernat – „król panuje, ale nie rządzi”. Do państw europejskich z monarchią parlamentarną, gdzie parlament posiada większą władzę od monarchy, należą: Wielka Brytania, Hiszpania. Do państw europejskich, w których istnieje odwrotna relacja, należą: Liechtenstein i Monako.

Pozycję monarchy wzmacnia fakt, że nie pochodzi z wyborów i jest niezależny od polityków i obywateli. Zgodnie z tradycją monarcha po namaszczeniu podczas koronacji odpowiada jedynie przed Bogiem. Długi okres panowania wzmacnia autorytet monarchy. Monarcha formalnie pełni funkcje reprezentacyjne i honorowe, ale może on wywierać „zakulisowy wpływ”. W monarchiach demokratycznych monarchowie zachowują apolityczność, stają się symbolem jedności państwa i narodu.

Ustrój ten zaczął się po raz pierwszy kształtować w Anglii, poczynając od przyjęcia Magna Carta w 1215 r. przez okres wojen domowych w XVII wieku aż po objęcie władzy przez dynastię Stuartów. Chcąc uchronić się przed próbami przywrócenia absolutyzmu, parlament uchwalił ustawę, na mocy której nikogo nie można aresztować bez nakazu sądowego i przedstawienia mu zarzutów. W wydanej w 1689 r. Deklaracji praw narodu angielskiego ostatecznie określono zakres władzy monarchy i parlamentu. Odtąd o armii i finansach państwa samodzielnie decydował parlament. Ustrój ten stopniowo dalej ograniczał władzę królewską aż do stanu współczesnego.

Monarchie oznaczone gwiazdką (*) to państwa lub dependencje koronne w unii personalnej ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

•  Belgia
•  Dania
•  Guernsey*
•  Holandia
•  Hiszpania
•  Jersey*
•  Luksemburg
•  Wyspa Man*
•  Norwegia
•  Szwecja
•  Wielka Brytania

•  Antigua i Barbuda*
•  Bahamy*
•  Belize*
•  Grenada*
•  Jamajka*
•  Kanada*
•  Saint Kitts i Nevis*
•  Saint Lucia*
•  Saint Vincent i Grenadyny*

•  Australia*
•  Nowa Zelandia*
•  Papua-Nowa Gwinea*
•  Tuvalu*
•  Wyspy Salomona*

•  Japonia
•  Malezja

• Janusz Pajewski, Historia powszechna 1871-1918, Warszawa 2002, s. 24.