Południowa Konwencja Baptystyczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Południowa Konwencja Baptystyczna
Southern Baptist Convention
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Protestantyzm
   └ Baptyzm
Ustrój kościelny

Kongregacjonalizm

Prądy teologiczne

Baptyzm

Nurty pobożnościowe

Ewangelikalizm

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

J.D. Greear
Prezydent Południowej Konwencji Baptystycznej

Zasięg geograficzny

Stany Zjednoczone

Strona internetowa

Południowa Konwencja Baptystyczna (ang. Southern Baptist Convention, SBC) – największa protestancka organizacja wyznaniowa w Stanach Zjednoczonych skupiająca stanowe konwencje i lokalne zbory baptystyczne głównie w południowej części kraju. Łącznie w roku 2020 do Południowej Konwencji Baptystycznej należało ponad 13 milionów członków zrzeszonych w 47 198 zborach[1].

Południowa Konwencja Baptystyczna jest największą na świecie denominacją baptystyczną oraz największą zarówno baptystyczną, jak i protestancką wspólnotą religijną w Stanach Zjednoczonych oraz drugą co do wielkości denominacją chrześcijańską w Stanach Zjednoczonych po Kościele rzymskokatolickim.

Słowo Południowa w nazwie Południowej Konwencji Baptystycznej wynika z tego, że została ona zorganizowana w 1845 r. w miejscowości Augusta w stanie Georgia przez baptystów z południowych Stanów Zjednoczonych, którzy podzielili się z północnymi baptystami w kwestii niewolnictwa, szczególnie w kwestii tego, czy właściciele niewolników mogliby służyć jako misjonarze[2].

Po amerykańskiej wojnie secesyjnej nastąpił kolejny rozłam, kiedy to większość wyzwolonych czarnoskórych mieszkańców południa ustanowiła niezależne tzw. Czarne Zbory, stowarzyszenia regionalne oraz konwencje państwowe i narodowe, na przykład takie jak Narodowa Konwencja Baptystyczna, która pod koniec XIX wieku stała się drugą co do wielkości konwencją baptystyczną.

W związku z typową dla baptystów tradycją silnej autonomii zborów lokalnych Konwencja jest bardziej organizacją współpracy, a władze organizacji nie mają prawa narzucać niczego zborom członkowskim. Każdy ze zborów ma swobodę w:

  • przystąpieniu i wystąpieniu z organizacji
  • zatrudnianiu i zwalnianiu pracowników zborów
  • samodzielnym określaniu wymagań wobec swoich członków
  • opracowaniu własnego „Wyznania Wiary”
  • określeniu stopnia udziału w programach realizowanych przez Południową Konwencję Baptystyczną

Kościół jest przeciwny ordynowaniu kobiet na urzędy starszych kościoła i duchownych[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy baptystyczny zbór w Augusta (Georgia)

Denominacja utworzona została w 1845 roku ze względu na stosunek do niewolnictwa. W latach 1940–1960 liczba członków Południowej Konwencji Baptystycznej podwoiła się i osiągnęła 10 milionów. W roku 1985 liczba południowych baptystów wzrosła do 14,4 miliona[4].

Od lat 40. XX wieku Południowa Konwencja Baptystyczna odeszła od części swojej regionalnej i historycznej identyfikacji. Zwłaszcza od końca XX wieku Konwencja zintensyfikowała swoją działalność misyjną wśród grup mniejszościowych i stała się znacznie bardziej zróżnicowana. Ponadto, chociaż Południowa Konwencja Baptystyczna jest nadal silnie skoncentrowana w południowych Stanach Zjednoczonych, ma kościoły członkowskie w całych Stanach Zjednoczonych i 41 stowarzyszonych konwencji stanowych[5]. Zarówno Konwencje stanowe jak i poszczególne zbory są silnie ewangelikalne w swojej doktrynie i praktyce.

Podkreślają znaczenie indywidualnego doświadczenia nawrócenia, potwierdzonego przez osobę nawróconą chrztem poprzez zanurzenie, odrzucają praktykę chrztu niemowląt.

W 2004 roku Południowa Konwencja Baptystyczna wystąpiła ze Światowego Związku Baptystycznego i jest największą wspólnotą baptystyczną nie należącą do tej instytucji. Niektóre ze zborów i konwencji stanowych tworzących Południową Konwencję Baptystyczną wykorzystują swoje prawo do autonomii należąc niezależnie do obu organizacji.

W latach 90. XX wieku zaczął maleć udział procentowy w stosunku do populacji amerykańskiej[6]. Wzrost liczby członków (w liczbach bezwzględnych), utrzymywał się jeszcze do roku 2006 gdy liczba wiernych wynosiła około 16 milionów. W 2007 liczba członków spadła o około 40 tysięcy[7]. Od tego czasu utrzymuje się stały spadek liczby wiernych[8][9]. W 2020 roku liczba członków Południowej Konwencji Baptystycznej wynosiła 14 089 947 zgromadzonych w 47 592 zborach. Do znaczącego spadku przyczyniły się ujawnione w 2019 roku setki przypadków molestowania seksualnego w zborach Południowej Konwencji Baptystycznej dokonane przez 380 pastorów w ponad 20 amerykańskich stanach[10].

Znani południowi baptyści

[edytuj | edytuj kod]
Liderzy Południowej Konwencji na spotkaniu z prezydentem Bushem (2006)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 2022 Southern Baptist Convention Statistical Summary (ang.), baptistpress.com [dostęp:2023-05-30]
  2. Report on Slavery and Racism in the History of the Southern Baptist Theological Seminary 2018
  3. The divide over ordaining women [online], Pew Research Center [dostęp 2020-05-29] (ang.).
  4. John Micklethwait, Adrian Wooldridge Powrót Boga, 2011, s. 122.
  5. Southern Baptist Convention > About Us [online], sbc.net [dostęp 2019-08-03] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-03] (ang.).
  6. RCS comparison 1990–2000. Namb. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-18)]..
  7. Baptists 4 ethics. 2008-04-30. [dostęp 2014-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-10)].
  8. Jonathan Meritt: What Southern Baptists must do to slow their decline. Religion News Service, Jun 11, 2013.
  9. Travis Lotter: Southern Baptist Convention Membership Declined For Seventh Year. Huffington Post, 05/29/2014.
  10. Skandale, afery i moralizatorstwo – ewangelikalna wiarygodność pod ostrzałem. ekumenizm.pl [dostęp: 2021-11-13]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]