Rik Van Looy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rik Van Looy
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1933
Grobbendonk

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Belgia
Mistrzostwa świata w kolarstwie szosowym
złoto Karl-Marx-Stadt 1960 Start wspólny
złoto Berno 1961 Start wspólny
srebro Kopenhaga 1956 Start wspólny
srebro Ronse 1963 Start wspólny
brąz Lugano 1953 Start wspólny (A)

Hendrik „Rik” Van Looy (ur. 20 grudnia 1933 w Grobbendonk) – belgijski kolarz szosowy i torowy, pięciokrotny medalista szosowych mistrzostw świata, jeden z największych „łowców klasyków” wszech czasów.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Van Looy – zwany również „Rikiem II” ze względu na starszego kolarza belgijskiego Rika Van Steenbergena – wygrał w trakcie swojej kariery, trwającej od 1953 do 1970, każdy z pięciu „monumentów kolarstwa” – najważniejszych wyścigów jednodniowych sezonu – czego poza nim dokonało jedynie dwóch innych Belgów: Eddy Merckx oraz Roger De Vlaeminck. Van Looy wygrał trzykrotnie Paryż-Roubaix, dwukrotnie Ronde van Vlaanderen oraz Paryż-Tours, i po jednym razie Mediolan-San Remo, Liège-Bastogne-Liège jak również Giro di Lombardia. Van Looy próbował swoich sił w wygrywaniu wyścigów etapowych, jednak bezskutecznie. Udało mu się jednak wygrać siedem etapów w Tour de France i klasyfikację punktową w 1963 roku, dwanaście na Giro d’Italia i klasyfikację górską w 1960 roku oraz osiemnaście na Vuelta a España i klasyfikację punktową w latach 1959 i 1965.

Pierwszy medal na międzynarodowej imprezie Belg wywalczył w 1953 roku, kiedy zdobył brązowy medal w wyścigu ze startu wspólnego amatorów podczas mistrzostw świata w Lugano. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie dwaj Włosi: Riccardo Filippi oraz Gastone Nencini. Jeszcze w tym samym roku przeszedł na zawodowstwo, a w 1956 roku był drugi ze startu wspólnego na mistrzostwach świata w Kopenhadze. W tej samej konkurencji zdobył ponadto złote medale na MŚ w Karl-Marx-Stadt w 1960 roku i rozgrywanych rok później MŚ w Bernie oraz srebrny na MŚ w Ronse. W 1952 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, jednak nie ukończył wyścigu ze startu wspólnego. Jako najsłabszy z reprezentantów Belgii nie otrzymał złotego medalu, który wywalczyli jego rodacy w klasyfikacji drużynowej.

Startował także w kolarstwie torowym, zdobywając między innymi trzy medale mistrzostw Belgii, w tym złoty w madisonie w 1969 roku.

Ważniejsze sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Przynależność drużynowa

[edytuj | edytuj kod]
  • 1953–1954 – L’Avenir & Gitane
  • 1955 – Van Hauwaert-Maes
  • 1956–1958 – Faema-Guerra
  • 1959–1961 – Faema
  • 1962 – Faema-Flandria
  • 1963 – GBC-Libertas
  • 1964–1966 – Solo-Superia
  • 1967–1970 – Willem II

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]