Roman Borzęcki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Roman Borzęcki

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1891 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej 17 Dywizja Piechoty Grodzieński Pułk Strzelców DOK I Oficerska Szkoła dla Podoficerów DOK IV 71 Pułk Piechoty Dep. Uzup. MSWojsk.
Stanowiska	dowódca batalionu dyrektor nauk zastępca szefa sztabu dowódca pułku inspektor poborowy zastępca szefa departamentu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Roman Borzęcki (ur. 9 sierpnia 1891 w Warszawie^[1] , zm. ?) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej, a następnie I Korpusu Polskiego w Rosji.

W czasie wojny z Ukraińcami dowodził batalionem 36 pułku piechoty Legii Akademickiej oraz załogą Bełza^[2].

W 1920 pełnił służbę w dowództwie 17 Dywizji Piechoty. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 1 czerwca 1921 został oficerem Grodzieńskiego pułku strzelców^[3]. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę na I Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[4]. 16 grudnia 1923 roku otrzymał przeniesienie ze stanowiska dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko zastępcy szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 81 pułku piechoty w Grodnie^[5]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. W kwietniu 1925 został przydzielony do Oddziału V Sztabu Generalnego na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa oddziału^[7]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy pułku^[8]. 1 stycznia 1929 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. 27 lutego 1932 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i oddany do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych – szefa Administracji Armii z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego^[10][11]. W 1934 roku został wyznaczony na stanowisko na stanowisko inspektora poborowego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[12]. W kwietniu 1935 roku został przeniesiony do Departamentu Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko oficera sztabowego do spraw inspekcji powiatowych komend uzupełnień^[13]. Od 5 listopada 1938 pełnił służbę na stanowisku zastępcy szefa Departamentu Uzupełnień MSWojsk^[14][15]. We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany. 14 marca 1941 został przekazany niemieckim władzom wojskowym i osadzony w Oflagu VI E Dorsten. 17 września 1942 został przeniesiony do Oflagu VI B Dössel^[1] .

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5777^[16]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie^[17], po raz 1 i 2 w 1922^[18])
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)^[19]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[20]

Rondo pułkownika Romana Borzęckiego w Zambrowie. Znajduje się ono na skrzyżowaniu ulic Mazowieckiej i 71 Pułku Piechoty. Obiekt powstał w 2009 r. po przebudowie drogi krajowej nr 66. Nazwę nadano uchwałą nr 201/XL/10 Rady Miasta Zambrów z 31 marca 2010^[21]. Oznaczone jest niebieską tabliczką z nazwą i herbem miasta. W okresie letnim zdobi je zawsze dywan kwiatowy różnej kompozycji, zaś w 2012 roku był to napis EURO 2012 z kwiatów w barwach narodowych.

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 36-go pułku piechoty Legii Akademickiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-10-01].