Sanskryt klasyczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sanskryt klasyczny – język średnioindyjski, jedna z postaci sanskrytu, wywodząca się z języka wedyjskiego. Trwał od II do XVI wieku nowej ery[1]. Pierwszą gramatykę sanskrytu klasycznego opracował Panini[2][3][4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 504–505.
  2. Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 697.
  3. sanskryt, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-10-23].
  4. Sanskrit language, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-10-23] (ang.).