Sejm nadzwyczajny 1750 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sejm nadzwyczajny 1750 – I Rzeczypospolitej, został zwołany 11 maja 1750 roku do Warszawy.

Sejmiki przedsejmowe w województwach odbyły się 23 czerwca 1750 roku. Marszałkiem sejmu „starej laski” obrano Wojciechaa Siemieńskiego, referendarza koronnego.

Obrady sejmu trwały od 4 do 18 sierpnia 1750 roku. Sejm został zerwany jeszcze przed obiorem marszałka przez Antoniego Wydżgę^[1]. Za pretekst posłużyła obecność w izbie byłego senatora, Wacława Rzewuskiego, który złożył województwo, chcąc zostać marszałkiem sejmowym.^[2]

 Zobacz też kategorię: Posłowie na sejm nadzwyczajny 1750.