Strefa aeracji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Strefa aeracji, strefa napowietrzenia, strefa utleniania – strefa pomiędzy powierzchnią topograficzną a swobodnym zwierciadłem wód podziemnych.

W strefie aeracji pory i szczeliny w skałach wypełnia powietrze glebowe. Występuje to jednak woda w kilku postaciach: w powietrzu znajduje się para wodna, niektóre minerały (hydraty) zawierają wodę związana chemicznie (woda krystalizacyjna), wokół ziaren skalnych występuje woda związana fizycznie siłami adhezji (woda higroskopijna i błonkowata) lub siłami kapilarnymi (woda kapilarna). Poza wymienionym wodami związanymi w strefie napowietrzenia występuje również przejściowo woda wolna, która przesiąka z powierzchni do strefy saturacji (woda wolna wsiąkowa) lub zatrzymuje i gromadzi się na soczewkach skał nieprzepuszczalnych (woda wolna zawieszona).

Wszystkie wody zawarte w strefie aeracji określa się wilgocią glebową.

W wodach krasowych strefie aeracji odpowiada strefa wadyczna, czyli strefa pionowych kominów, którymi woda spływa w dół.

W niektórych podziałach pod strefą aeracji, ale nad strefą saturacji wyróżnia się jeszcze strefę wzniosu kapilarnego.

• Elżbieta Bajkiewicz-Grabowska: Hydrologia ogólna. Wyd. V. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2020, s. 55–62. ISBN 978-83-01-21300-8.
• Dowgiałło Jan, Kleczkowski Antoni, Różkowski Andrzej, Macioszczyk Tadeusz: Słownik hydrogeologiczny. Wyd. II. Warszawa: Państwowy Instytut Geologiczny, 2002, s. 232. ISBN 83-86986-57-3.