Welsh Open 2010 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Welsh Open

2009 2010 2011
Liczba uczestników	32 (33)[1]
Miejsce	Newport Centre, Newport
Zwycięzca	John Higgins
II miejsce	Allister Carter
Najwyższy break	138 John Higgins
Rozegrane mecze	31

Welsh Open 2010 – czwarty turniej rankingowy sezonu snookerowego 2009/2010. Sponsorem tego turnieju po raz pierwszy w historii był serwis internetowy Totesport.com^[2]. W dniach 25 – 31 stycznia 2010 roku zawody rozgrywano w hali widowiskowej Newport Centre w Newport. Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Allister Carter.

Mecze kwalifikacyjne zostały rozegrane w dniach 19 – 22 stycznia 2010 w Prestatynie. Ze względów marketingowych mecz kwalifikacyjny Matthew Stevensa odbył się w Newport, pierwszego dnia turnieju.

Zwycięzcą turnieju został Szkot John Higgins, który w finale pokonał obrońcę tytułu Anglika Allistera Cartera 9-4. Dla Higginsa było to drugie zwycięstwo w Welsh Open (poprzedni raz zwyciężył 10 lat wcześniej – w 2000 roku), a zarazem 21. zwycięstwo w turnieju rankingowym w karierze. Na drodze do finału Higgins w półfinale pokonał Ronnie O’Sullivana 6-4. Zwycięstwo w turnieju Szkot zapewnił sobie dzięki osiągnięciu przewagi w pierwszej sesji, w której wygrał pięć pierwszych frame’ów i doprowadził do stanu 5-0 – następnie kontrolując przewagę doprowadził do zwycięstwa 9-4^[3].

^[4]

Zwycięzca: £35 000
II Miejsce: £17 500
Półfinalista: £8 750
Ćwierćfinalista: £6 500
Last 16: £4 275
Last 32: £2 750
Last 48: £1 725
Last 64: £1 325

Najwyższy break turnieju: £2 000
Maksymalny break: £20 000

Najwyższy break eliminacji: £500
Maksymalny break w eliminacjach: £1 000

Łączna pula nagród: £225 500

• Maltański snookerzysta – Tony Drago, wywalczył awans do fazy telewizyjnej turnieju Welsh Open. 44-letni zawodnik ostatni raz grał w 1/16 turnieju rankingowego w sierpniu 2007 roku (Shanghai Masters)^[5].
• Chińczyk Liu Song jest jednym z niewielu snookerzystów grających w okularach. Te okulary mają pewną specyfikę – ich ogniskowa jest przeniesiona nieco ku górze, by zawodnik schylając się do uderzenia miał pełny (wertykalny) ogląd stołu.
• Do półfinałów awansowało czterech zawodników rozstawionych do turnieju z numerami 1-4: 1 – Allister Carter – obrońca tytułu, 2 – John Higgins – aktualny Mistrz świata, 3 – Ronnie O’Sullivan – aktualny lider listy rankingowej, 4 – Stephen Maguire – czwarte miejsce na liście rankingowej.
• Obrońca tytułu, zwycięzca Welsh Open 2009 – Allister Carter wprawdzie doszedł do finału jednak tam przegrał z Johnem Higginsem 4-9. Carter był bardzo blisko osiągnięcia tego, co po raz ostatni udało się O’Sullivanowi w 2005 roku – obronić tytuł rankingowy z poprzedniego roku.

• Terry Camilleri
• Alan Chamberlain
• Oliver Martel
• Brendan Moore
• Dave Palmer
• Eirian Williams
• Peter Williamson

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej.

W dniu inauguracji turnieju Welsh Open zostało rozegranych pięć meczów, z czego jeden z nich (mecz kwalifikacyjny) został przeniesiony z Prestatyn do Newport ze względów komercyjnych.

Pierwszy mecz to właśnie spotkanie fazy kwalifikacyjnej. Barry Pinches stanął naprzeciwko Matthew Stevensa. Zwycięzca tego meczu spotkał się później w pierwszej rundzie turnieju z Shaunem Murphym. Walijczyk Matthew Stevens pokonał, choć po wyrównanym meczu, Barry’ego Pinchesa 5-4. Najwyższy break spotkania: 87 punktów Stevensa^[6].

Drugi, równoległy pojedynek, już fazy zasadniczej turnieju, rozegrali między sobą Barry Hawkins i Peter Ebdon. Pierwsza część spotkania do przerwy przebiegała pod znakiem dominacji Hawkinsa. Na chwilę odpoczynku zawodnicy schodzili przy stanie 4-0 dla Hawkinsa. Po przerwie dominacji Hawkinsa ciąg dalszy. Spotkanie zakończyło się 5-0 na niekorzyść Petera Ebdona. Najwyższy brake spotkania padł w pierwszym framie – 85 punktów Barry’ego Hawkinsa^[7].

Trzecie równoległe spotkanie to mecz Australijczyka Neila Robertsona z Chińczykiem Liu Songiem. Jest to drugie w historii spotkanie tych zawodników – w pierwszym meczu sprzed kilku lat wygrał Robertson (wynikiem 11-5). Na przerwę po 4. framie zawodnicy schodzili przy stanie remisu 2-2. Później mecz był bardziej jednostronny, co przełożyło się na wynik: 5-2 dla Australijczyka. Najwyższy break spotkania, a zarazem jedyny stupunktowy w całym spotkaniu był dziełem Neila Robertsona – 129 punktów^[8].

W sesji popołudniowej odbyły się dwa spotkania pierwszej rundy. W pierwszym z nich przy stole spotkali się: obrońca tytułu – Allister Carter i Mark Davis. Wynik do przerwy: 3-1 dla Cartera. Wynik końcowy: 5-1 dla Cartera. Najwyższy break spotkania: 120 punktów Cartera^[9].

W drugim, rozgrywanym równolegle meczu naprzeciwko siebie stanęli Marco Fu i Andrew Higginson. Pierwsze cztery frame’y wygrał Higginson, dzięki czemu na przerwę zeszli przy stanie 4-0. W drugiej części spotkania reprezentant Hongkongu wygrał tylko dwa frame’y a całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-2 dla Anglika. Breaki stupunktowe wbili obaj zawodnicy jednak najwyższego Higginson – 122 punkty^[10].

Drugiego dnia turnieju rozegrano 7 spotkań pierwszej rundy turnieju.

Pierwszy mecz sesji popołudniowej rozegrali między sobą Mark Allen i Tom Ford. Wprawdzie dwa pierwsze framy wygrał Ford, ale wynik do przerwy wyklarował się już na 2-2. Ostatecznie Allen do końca spotkania nie przegrał żadnego frame’a, a wynik końcowy ustalił na 5-2. W całym spotkaniu najbliżej zdobycia breaka stupunktowego był jednak Tom Ford, wbijając w 2 partii spotkania 91 punktów^[11].

Drugi mecz tejże sesji to pojedynek Marka Kinga i Marcusa Campbella. Według telewizji Eurosport, meczu tego nie można zaliczyć do tych na najwyższym poziomie. Był to długi, nieciekawy mecz, trwający ponad 3 godziny. Najwyższy break spotkania, autorstwa Marka Kinga wyniósł zaledwie 54 punkty. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-1 dla Kinga^[12].

W trzecim, równoległym meczu naprzeciwko siebie stanęli Stuart Bingham i Ronnie O’Sullivan. Spotkanie, które od samego początku przebiegało pod znakiem dominacji byłego mistrza świata, zakończyło się wynikiem 5-1 dla O’Sullivana. Było to dość szybkie spotkanie; trwało bowiem razem z przerwą nieco ponad 2 godziny. Autorem najwyższego breaka spotkania był O’Sullivan wbijając w 3 partii 89 punktów^[13].

Po zakończeniu spotkania Bingham – O’Sullivan, o godzinie 16.30 do tegoż stołu podeszli Anglik Shaun Murphy i wczorajszy kwalifikant, Walijczyk Matthew Stevens. Był to pierwszy mecz w tym turnieju, który rozstrzygnął się dopiero w ostatniej partii. Zwycięsko z tego pojedynku wyszedł Matthew Stevens wygrywając 5-4. Mimo wygranej, to jednak Murphy okazał się być autorem najwyższego breaka spotkania – 85 punktów^[14].

Około godziny 17.00 przy drugim stole rozpoczęło się spotkanie Walijczyka Dominica Dale’a i Szkota Stephenem Maguire’em. Ten mecz, podobnie jak poprzedni również rozstrzygnął się w ostatniej partii, w której lepszy okazał się Szkot, zwyciężając wynikiem 5-4. Wcześniej jednak z rezultatu 4-1 dla Maguire’a Dominic Dale doprowadził do remisu 4-4. To także Dale jest autorem najwyższego breaka – 94 punktów^[15].

Podczas ostatniej, wieczornej sesji spotkań tego dnia, przy stole spotkali się: Anglik Dave Harold i wielokrotny Mistrz świata pochodzący ze Szkocji Stephen Hendry. Już w drugim framie tego spotkania padł pierwszy i jedyny break stupunktowy tego dnia – 113 punktów wbite przez Szkota. Stephen Hendry ostatecznie poradził sobie z doświadczonym Dave’em Haroldem ogrywając go 5-1. Szkot w każdej ze zwycięskich partii wbijał powyżej sześćdziesięciu punktów^[16].

Równolegle do meczu Harold – Hendry, na sąsiednim stole rozgrywany był mecz Maltańczyka Tony’ego Drago z Walijczykiem Ryanem Dayem. Tony Drago był zaledwie o parę trafień od awansu do najlepszej szesnastki Welsh Open, jednak w dziewiątej, decydującej partii meczu przegrał spotkanie 4-5 z reprezentantem gospodarzy. Najwyższy break spotkania: 92 punkty Ryana Daya^[17].

Trzeci dzień turnieju Welsh Open 2010. Tego dnia, podobnie jak poprzedniego, rozegrano 7 spotkań, jednak tylko 5 z nich było spotkaniami pierwszej rundy turnieju. Pozostałe 2 mecze rozegrane w sesji wieczornej, były już spotkaniami 2 rundy tej edycji Welsh Open.

Pierwsze spotkanie było pojedynkiem młodego Chińczyka Ding Junhuia z Anglikiem Jamie Copem. Na przerwę schodzili przy stanie meczu 2-2, jednak po przerwie mecz był już bardziej jednostronny. Ostatecznie zakończył się zwycięstwem Anglika 5-3. Obaj zawodnicy w tym spotkaniu wbili po jednym breaku stupunktowym: Junhui – 134, Cope – 123^[18].

Drugi mecz rozegrali między sobą doświadczony Mark J. Williams i Fergal O’Brien. Do regulaminowej przerwy stan meczu wynosił 2-2, jednak po niej w pełni przebieg spotkania kontrolował Mark Williams. Ostatecznie spotkanie to zakończyło się wynikiem 5-2 dla Walijczyka, który także wbił najwyższego breaka w spotkaniu – 112 punktów^[19].

Trzeci pojedynek zgromadził przy snookerowym stole Anglika Joe Perry’ego i kwalifikanta, mistrza świata z 2006 roku, Szkota Graeme’a Dotta. Także i ten mecz do przerwy był wyrównany (wynik do przerwy: 2-2), jednak po przerwie Anglikowi udało się wygrać tylko jedną partię meczu. Końcowy wynik wyklarował się na 5-3 dla Graeme’a Dotta. Najwyższy break spotkania to 129 punktów Joe Perry’ego, wbite w pierwszej partii meczu^[19].

Po południu także odbył się pojedynek aktualnego mistrza świata Johna Higginsa i Michaela Judge’a. Pierwsze cztery frame’y wygrał mistrz świata – w drugim z nich padł pierwszy wysoki break – 105 punktów Higginsa. Na przerwę zawodnicy zeszli przy stanie 4-0. Po powrocie z krótkiego odpoczynku Michael Judge wygrał dwa kolejne frame’y doprowadzając do stanu 4-2. Jednak ostatnią partię najwyższym breakiem meczu (109 punktów) wygrał John Higgins, ostatecznie zwyciężając z Judgem 5-2^[20].

Równolegle odbywało się spotkanie zwycięzcy poprzedniego, choć nierankingowego turnieju Masters – Marka Selby’ego z kwalifikantem Juddem Trumpem. Do przerwy Trumpowi udało się wygrać tylko jednego z czterech rozegranych frame’ów – wynik ustalił się na 3-1 dla Selby’ego. Po przerwie Trump również zdołał wygrać tylko jedną partię, a swoją dominację w meczu Selby podkreślił w przedostatniej partii wbijając 115-punktowego breaka. Wynik spotkania: 5-2 dla Selby’ego^[20].

Dwa ostatnie mecze, które odbyły się tego dnia podczas wieczornej sesji o godzinie 20, były już pojedynkami drugiej rundy turnieju. W pierwszym z nich naprzeciwko siebie stanęli Ryan Day i Stephen Hendry. Day tego dnia odniósł spektakularny sukces ogrywając Hendry’ego 5-3. Był to już piąty mecz tej pary i dopiero pierwsza wygrana Walijczyka – tym cenniejsza, że w ostatniej partii Day potrzebował dwóch snookerów. Najwyższy break tego spotkania to 75 punktów Stephena Hendrego w 6 partii tegoż spotkania^[21].

Drugi pojedynek drugiej rundy tego dnia przy snookerowym stole zgromadził Allistera Cartera i Neila Robertsona. Pierwszą część spotkania wygrał Carter przypieczętowując prowadzenie 3-1 breakiem 115-punktowym (był to jednocześnie najwyższy break w meczu). Po powrocie z przerwy Carter już do samego końca pojedynku nie oddał prowadzenia, zwyciężając w całym spotkaniu 5-2^[22].

Czwarty dzień Welsh Open 2010. Tego dnia rozegrano sześć pojedynków drugiej rundy turnieju.

Pierwszy mecz to pojedynek aktualnego lidera listy rankingowej Ronnie’ego O’Sullivana i Jamie Cope’a. W całym meczu (efektywny czas gry wyniósł 55 minut) O’Sullivan nie stracił ani jednego frame’a wygrywając z młodszym od siebie Jamie Cope’em 5-0. W całym spotkaniu nie padł ani jeden break stupunktowy, a najwyższy, wbity przez Ronnie O’Sullivana, wyniósł 73 punkty^[23].

Równolegle rozgrywane było także spotkanie reprezentanta Irlandii Północnej Marka Allena z reprezentantem gospodarzy, Walijczykiem Matthew Stevensem. Mimo iż to Stevens w czasie tego meczu wbił dwa breaki stupunktowe (109 i 106 punktów), to jednak nie udało mu się zwyciężyć z Allenem. Jedyny reprezentant Irlandii Północnej w turnieju pokonał Walijczyka w całym spotkaniu 5-2^[24].

Przy trzecim stole zaś spotkali się Szkot Stephen Maguire i Anglik Barry Hawkins. Bez większego problemu, Maguire’owi udało się pokonać Hawkinsa 5-1 (do przerwy 3-1). To także Szkot wbił najwyższego breaka spotkania – 89 punktów w pierwszej partii meczu^[25].

Podczas wieczornej sesji przy pierwszym stole naprzeciwko siebie stanęli Mark J. Williams i Andrew Higginson. Całe spotkanie przebiegało pod znakiem całkowitej dominacji Williamsa, czego odzwierciedleniem jest wynik 5-0. To także Williams wbił najwyższego breaka spotkania – 89 punktów wbite w ostatnim, piątym framie^[26].

Drugie spotkanie to pojedynek dwóch Anglików – Marka Selby’ego z Markiem Kingiem. Breaki w wysokości 50, 45 i 84 punktów dały Selby’emu prowadzenie do przerwy 3-1. Po powrocie do stołu King zneutralizował przewagę Selby’ego doprowadzając do remisu 3-3. Jednak breakami 63- i 71-punktowymi Selby doprowadził do wygrania przez siebie całego spotkania 5-3^[26].

Trzeci pojedynek tej sesji zgromadził przy snookerowym stole dwóch Szkotów: aktualnego Mistrza świata – Johna Higginsa i Graeme’a Dotta. Do przerwy Dottowi udało się wygrać tylko jedną partię, przy trzech wygranych Higginsa (breakami 54- i 64-punktowymi). Po powrocie z przerwy nastąpiła dominacja Higginsa, dzięki czemu udało mu się wygrać całe spotkanie 5-1. Najwyższy break spotkania: 64 punkty Johna Higginsa^[26].

Piąty dzień turnieju to dzień w którym rozegrano cztery mecze ćwierćfinałowe.

Pierwszy pojedynek stoczyli ze sobą Anglik Ronnie O’Sullivan i jedyny reprezentant Irlandii Północnej w tym turnieju Mark Allen. To O’Sullivan awansował do najlepszej czwórki Welsh Open pokonując 5-2 Marka Allena. Anglik wprawdzie przegrywał 1-2, ale w kolejnych dwóch frame’ach (w 4. i 5. partii) przypuścił ataki na maksymalne breaki (wynik do przerwy: 2-2). Pierwszy z nich zakończył się na 88 punktach, drugi zaś na 122 punktach (najwyższy break spotkania) i pudle na stojącej na wprost bili zielonej^[27].

Drugi pojedynek ćwierćfinałowy w sesji popołudniowej tego dnia to 11. w historii spotkanie Johna Higginsa z Markiem Selbym (bilans spotkań do tego meczu był korzystniejszy dla Selby’ego, który wygrał 6 z 11 spotkań). Pierwsze trzy partie, breakami kolejno 89-, 67-i 64-punktowymi zwyciężył Higgins. Czwartą partię zwyciężył już Selby doprowadzając do wyniku 3-1. Po powrocie z przerwy Selby’emu także udało się wygrać tylko jednego frame’a. Całe spotkanie zakończyło się wynikiem 5-2 dla Johna Higginsa, który dzięki tej wygranej awansował do półfinału Welsh Open. Najwyższy break w spotkaniu, autorstwa Johna Higginsa padł w pierwszej partii spotkania i wyniósł 89 punktów^[28].

W sesji wieczornej odbył się trzeci ćwierćfinał tego dnia – mecz Szkota Stephena Maguire’a z Walijczykiem Markiem Williamsem. Było to dość jednostronne spotkanie, w którym swoją dominację zaprezentował Stephen Maguire. Williams wygrał tylko jedną partię, a wynik do przerwy wyniósł 3-1 dla Szkota. Po przerwie, breakami 66- i 67-punktowymi Maguire doprowadził do zakończenia meczu wynikiem 5-1, dzięki czemu po raz trzeci z rzędu awansował do półfinału dużego turnieju w tym sezonie. Najwyższego breaka w spotkaniu wbił w czwartej partii Maguire – 88 punktów^[29].

Drugi ćwierćfinał sesji wieczornej, a czwarty tego dnia, rozegrali między sobą obrońca tytułu Allister Carter i reprezentant gospodarzy, Walijczyk – Ryan Day. Do przerwy Carter prowadził 4-0, jednak po powrocie z kwadransa relaksu Walijczyk odrobił część strat doprowadzając do wyniku 4-2. Kolejny, siódmy frame okazał się decydujący dla całego spotkania. Zwyciężył w nim Allister Carter, a w całym spotkaniu rozgromił Daya 5-2, eliminując w ten sposób ostatniego reprezentanta gospodarzy w tym turnieju. To także Carter był autorem najwyższego breaka tego spotkania – w trzecim framie wbił 81 punktów^[30].

Szóstego dnia turnieju rozegrane zostały dwa spotkania półfinałowe.

Pierwszy pojedynek półfinałowy tego turnieju został rozegrany o godzinie 14.00. Zmierzyli się w nim Anglik Allister Carter i Stephen Maguire. Spotkanie to sędziował Peter Williamson.

W trzech pierwszych partiach obrońca tytułu – Allister Carter zdobył blisko trzysta punktów przy zaledwie czterdziestu rywala. Szkot przebudził się dopiero w ostatnim rozdaniu przed regulaminową przerwą – wbił 86 punktów. Po wznowieniu gry obaj półfinaliści wygrywali frame’y na przemian, przy czym jako pierwszy zrobił to Carter powracając na trzy-frame’owe prowadzenie. Anglik do końca pojedynku nie pozwolił zbliżyć się rywalowi na mniej niż dwie partie^[31].

Niecodzienny przebieg miał frame ósmy. Maguire, przegrywając w meczu 2-5, wbił siedem punktów i przy pozycjonowaniu do czarnej ustawił sobie snookera na wszystkie kolory. Mając świadomość tego, że zostawienie łatwego startu do brake'a Carterowi oznacza w praktyce koniec marzeń o awansie do finału, zanominował grę do zielonej. Dotarcie do niej było znacznie trudniejsze niż do stojącej niedaleko czarnej i wymagało użycia trzech band. Szkot sfaulował w kolejnych dziesięciu próbach zanim wreszcie mógł odejść od stołu. Do niechlubnego rekordu następujących po sobie sekwencji „faul i chybienie” zabrakło niewiele. Obecny należy do Dave’a Harolda i wynosi 14 fauli. Jednak mimo tych komplikacji Maguire’owi udało się wygrać tę partię, która okazała się być ostatnią wygraną przez Szkota (wynikiem 91-56)^[31].

Po prawie czterogodzinnym meczu wyklarował się ostateczny wynik. Allister Carter wygrał całe spotkanie 6-3 i tym samym awansował do finału Welsh Open 2010^[31].

Drugi pojedynek półfinałowy tego turnieju został rozegrany o godzinie 20.00. Po raz 48. w historii naprzeciwko siebie stanęli aktualny Mistrz świata John Higgins i Numer 1 aktualnej światowej listy rankingowej Ronnie O’Sullivan. Sędzią tego pojedynku był Eirian Williams.

Pierwszą partię tego spotkania rozpoczął Anglik niefortunnym rozbiciem i zostawieniem gry rywalowi. O’Sullivan jednak odpowiedział 52-punktowym czyszczeniem na 58 punktów Higginsa w jednym podejściu. Również w kolejnych frejmach obaj zawodnicy potrzebowali po jednym, góra dwie wizyty przy stole. Czwarta rozdanie przyniosło najwyższego brejka turnieju – Szkot wbił 138 punktów. Zawodnicy zeszli na regulaminową 15-minutową przerwę przy stanie meczu 2-2^[32].

Po wznowieniu pojedynku tempo gry nieco spadło, a zaskakujących chybień więcej miał Anglik. O’Sullivan szczególnie rozczarował od stanu prowadzenia w spotkaniu 4-3, kiedy spudłował przynajmniej trzy bardzo łatwe czerwone i zaczął gubić się przy odstawnych. W starciu z solidniej grającym Higginsem musiało się to zakończyć trzema kolejnymi oddanymi frejmami i porażką w meczu^[32].

Po niespełna trzygodzinnym pojedynku znany był już wynik spotkania. John Higgins – Ronnie O’Sullivan: 6-4^[32].

Był to dzień finału Welsh Open 2010. Tego dnia przy stole spotkali się: obrońca tytułu, Anglik Allister Carter i aktualny Mistrz świata, Szkot John Higgins. Było to piąte w historii spotkanie tych zawodników (w poprzednich czterech spotkaniach zawsze górą był Szkot).

Pierwsza sesja spotkania rozpoczęła się o godzinie 14.30.

Szkot, który swój jedyny triumf w Welsh Open odniósł w 2000 roku, po pierwszych czterech partiach prowadził z Anglikiem do zera mając miażdżącą przewagę w małych punktach: 493-33. W tym czasie zdążył wbić dwie setki – 101 i 137 punktów – oraz 95 i 71 punktów^[33].

Obrońca tytułu próbował ratować sytuację po wznowieniu gry po 15-minutowej przerwie. Udało się to częściowo dopiero przy wyniku 0-5, kiedy zdobył 81 punktów w partii, czyli więcej niż łącznie we wcześniejszych pięciu. Przyzwoitego breaka zanotował dopiero w ostatniej partii sesji, ale przy 66 punktach spudłował łatwą różową do środkowej kieszeni. Na stole pozostawało wtedy 67 punktów. Przy otwartym układzie wydawało się niemal pewne, że okazję wykorzysta Higgins i zakończy sesję z 6-frame’ową przewagą. Czyszczenie niespodziewanie dobiegło końca przy 54 punktach, kiedy Szkot spudłował różową dodatkowo jeszcze gubiąc się z białą. Carter nie musiał już jej nawet dobijać – Higgins poddał partię. Po tym framie obu zawodnikom udało się wygrać jeszcze po jednej partii^[33].

Wynik po pierwszej sesji finałowego meczu Welsh Open: John Higgins – Allister Carter: 6-2^[33].

Druga, wieczorna sesja spotkania rozpoczęła się o godzinie 20.00.

Kolejne cztery frame’y tego spotkania były wygrywane przez zawodników naprzemiennie. W 11. framie spotkania, John Higgins podjął się ataku na breaka maksymalnego, jednak nie trafił dosyć prostej czerwonej odchodząc ze stołu z 72 punktami w breaku. Carter odpowiedział wtedy 73-punktowym czyszczeniem. Schodząc na 15-minutową przerwę w tej sesji stan meczu wynosił 8-4 na korzyść Szkota^[34].

Ostatnią, decydującą partią okazała się być partia 13. wygrana przez Higginsa 76-1. Kiedy Higgins spudłował czerwoną przy 75-punktowej przewadze, gdy na stole pozostało 59 punktów, Carter nie zdecydował się na kontynuowanie gry, potrzebując 3 snookerów. Poddał tę partię^[35].

Ostateczny wynik spotkania finałowego: John Higgins – Allister Carter: 9-4^[3].

	Pierwsza Runda (Do 5 frame’ów)					Druga Runda (Do 5 frame’ów)					Ćwierćfinały (Do 5 frame’ów)					Półfinały (Do 6 frame’ów)					Finał (Do 9 frame’ów)
		Allister Carter	5
		Mark Davis	1
							Allister Carter	5
							Neil Robertson	2
		Neil Robertson	5
		Liu Song	2
												Allister Carter	5
												Ryan Day	2
		Stephen Hendry	5
		Dave Harold	1
							Stephen Hendry	3
							Ryan Day	5
		Ryan Day	5
		Tony Drago	4
																	Allister Carter	6
																	Stephen Maguire	3
		Marco Fu	2
		Andrew Higginson	5
							Andrew Higginson	0
							Mark J. Williams	5
		Mark J. Williams	5
		Fergal O’Brien	2
												Mark J. Williams	1
												Stephen Maguire	5
		Peter Ebdon	0
		Barry Hawkins	5
							Barry Hawkins	1
							Stephen Maguire	5
		Stephen Maguire	5
		Dominic Dale	4
																						Allister Carter	4
																						John Higgins	9
		Ronnie O’Sullivan	5
		Stuart Bingham	1
							Ronnie O’Sullivan	5
							Jamie Cope	0
		Ding Junhui	3
		Jamie Cope	5
												Ronnie O’Sullivan	5
												Mark Allen	2
		Mark Allen	5
		Tom Ford	2
							Mark Allen	5
							Matthew Stevens	2
		Shaun Murphy	4
		Matthew Stevens	5
																	Ronnie O’Sullivan	4
																	John Higgins	6
		Mark Selby	5
		Judd Trump	2
							Mark Selby	5
							Mark King	3
		Mark King	5
		Marcus Campbell	1
												Mark Selby	2
												John Higgins	5
		Joe Perry	3
		Graeme Dott	5
							Graeme Dott	1
							John Higgins	5
		John Higgins	5
		Michael Judge	2

Finał: Do 9 frame’ów Newport Centre, Newport, 31 stycznia 2010. Sędzia: Brendan Moore
John Higgins	9 – 4	Allister Carter
Sesja południowa: 128(95)-0, 101(101)-1, 78(71)-24, 137(137)-0, 81(81)-48(38), 13-81(39,36), 94(59)-27, 54(54)-72(66) Sesja wieczorna: 72(72)-33(33), 0-90(60), 72(72)-73(73), 76(40)-49(36), 76(76)-1
137	Najwyższy break	73
2	Breaki stupunktowe	0
10	Breaki 50-punktowe	3

• John Higgins 138, 137, 109, 105, 101
• Ding Junhui 134
• Joe Perry 129
• Neil Robertson 129
• Jamie Cope 123
• Andrew Higginson 122
• Ronnie O’Sullivan 122
• Allister Carter 120, 115
• Mark Selby 115
• Stephen Hendry 113
• Mark J. Williams 112, 102
• Matthew Stevens 109, 106
• Marco Fu 105
• Fergal O’Brien 102

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	15	46,88%
	Szkocja	5	15,63%
	Walia	4	12,50%
	Chiny	2	6,25%
	Irlandia	2	6,25%
	Irlandia Północna	1	3,13%
	Australia	1	3,13%
	Hongkong	1	3,13%
	Malta	1	3,13%

• Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 11
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 5
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 114 (144)
• Średnia liczba partii w meczu: 7,13
• Najwyższe zwycięstwo: 5-0
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	7	43,75%
	Szkocja	4	25,00%
	Walia	3	18,75%
	Irlandia Północna	1	6,25%
	Australia	1	6,25%

• Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 11
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 5
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 52 (72)
• Średnia liczba partii w meczu: 6,5
• Najwyższe zwycięstwo: 5-0
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	3	37,50%
	Szkocja	2	25,00%
	Walia	2	25,00%
	Irlandia Północna	1	12,50%

• Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 27 (36)
• Średnia liczba partii w meczu: 6,75
• Najwyższe zwycięstwo: 5-1
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	2	50,00%
	Szkocja	2	50,00%

• Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 19 (22)
• Średnia liczba partii w meczu: 9,5
• Najwyższe zwycięstwo: 6-3
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Przed turniejem liderem prowizorycznego rankingu na sezon 2009/2010 był John Higgins z 46360 punktami, który wyprzedzał drugiego na liście Ronnie’ego O’Sullivana o 7705 punktów. Trzecią pozycję na liście zajmował Australijczyk Neil Robertson z prawie pięciotysięczno-punktową stratą do O’Sullivana.

Pierwsza lokata Higginsa była niezagrożona, bowiem zwycięzca turnieju otrzymywał 5000 punktów rankingowych, a jego przewaga była znacznie większa. W podobnej sytuacji był drugi na liście – Ronnie O’Sullivan.

Po rozgrywkach turniejowych czołówka rankingu pozostała bez zmian – 1. Higgins, 2. O’Sullivan, 3. Robertson. Różnica jednak polegała na tym, że zmieniła się różnica punktów pomiędzy tymi zawodnikami. Dzięki zwycięstwie w turnieju John Higgins zwiększył swoją przewagą nad Ronnie’em O’Sullivanem do 9505 punktów. Jako że Robertson odpadł już w drugiej rundzie turnieju, a O’Sullivan doszedł do półfinału tutaj również zwiększyła się przewaga Anglika nad Australijczykiem – po turnieju wyniosła 6110 punktów.

W pierwszej 16. rankingu prowizorycznego zmieniło się niewiele. Żaden z zawodników nie wypadł poza najlepszą 16., doszło jednak do kilku drobnych przesunięć. Największy awans zanotował reprezentant Irlandii Północnej – Mark Allen awansując z 15. na 12. pozycję. O dwie pozycje awansował też Mark Selby (z 13. na 11.) i Stephen Maguire (z 7. na 5.). O jedną pozycję awansowali: Allister Carter (z 5. na 4.) i Mark J. Williams (z 10. na 9.). Swoje miejsce sprzed turnieju oprócz czołówki rankingu zachował także Ryan Day (8. lokata). Spadek zaś zanotowali Shaun Murphy (-2), Ding Junhui (-1), Stephen Hendry (-1), Marco Fu (-2), Liang Wenbo (-2), Mark King (-1) i Ricky Walden (-2).

W kolejnej 16. rankingu prowizorycznego a zarazem pierwszej 32. tegoż rankingu zaszło nieco więcej zmian. Poza czołową 32. rankingu prowizorycznego wypadli Joe Swail i Jamie Burnett, a na ich miejsce weszli Ken Doherty (31.) i Andrew Higginson (32.). Tutaj z kolei największy awans zanotował Szkot Graeme Dott, który w całym turnieju doszedł zaledwie do 2 rundy, awansując o 8 miejsc, z 28. na 20. miejsce. Największy spadek zaś zanotował Anglik Steve Davis, który nie brał udziału w rozgrywkach przegrywając kwalifikacje, spadając o 4 miejsca, z 23. na 27. pozycję. Różnice miejsc pozostałych zawodników oscylowały wokół 1- lub 2-miejscowego spadku lub awansu. Jedynie Judd Trump (26.) i Stuart Bingham (25.) zachowali swoje lokaty.

Mecze kwalifikacyjne do turnieju Welsh Open odbyły się w dniach 19 – 22 stycznia 2010 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłoniły one 16 zawodników, którzy w pierwszej rundzie turnieju zmierzyli się z najlepszą 16 światowego rankingu snookerowego.

	Runda 1 Do 5 wygranych partii				Runda 2 Do 5 wygranych partii				Runda 3 Do 5 wygranych partii				Runda 4 Do 5 wygranych partii
		Lee Page	5			Andy Hicks	5			Mark Davis	5			Joe Swail	4
		David Hogan	3			Lee Page	2			Andy Hicks	1			Mark Davis	5
		Ben Woollaston	3			Liu Song	5			Adrian Gunnell	2			Michael Holt	1
		Shailesh Jogia	5			Shailesh Jogia	0			Liu Song	5			Liu Song	5
		Daniel Wells	4			Robert Milkins	5			Stuart Pettman	5			Dave Harold	5
		James Wattana	5			James Wattana	3			Robert Milkins	4			Stuart Pettman	3
		Simon Bedford	3			Peter Lines	2			Jimmy Michie	2			Gerard Greene	2
		Tony Drago	5			Tony Drago	5			Tony Drago	5			Tony Drago	5
		Lee Spick	1			David Gilbert	5			Andrew Higginson	5			Stephen Lee	3
		Jimmy Robertson	5			Jimmy Robertson	3			David Gilbert	3			Andrew Higginson	5
		Li Hang	5			Jin Long	3			Mike Dunn	4			Fergal O’Brien	5
		Ian Preece	4			Li Hang	5			Li Hang	5			Li Hang	4
		Chris Norbury	4			Jimmy White	5			Ian McCulloch	5			Barry Hawkins	5
		Jordan Brown	5			Jordan Brown	1			Jimmy White	4			Ian McCulloch	2
		Matthew Selt	5			Rod Lawler	0			Dominic Dale	5			Steve Davis	2
		David Gray	3			Matthew Selt	5			Matthew Selt	1			Dominic Dale	5
		Bjorn Haneveer	5			John Parrott	2			Anthony Hamilton	5			Stuart Bingham	5
		Andrew Norman	1			Bjorn Haneveer	5			Bjorn Haneveer	4			Anthony Hamilton	3
		Atthasit Mahitthi	w/o			David Morris	5			Alan McManus	5			Jamie Cope	5
		Mark Boyle	w/d			Atthasit Mahitthi	1			David Morris	4			Alan McManus	2
		Stephen Rowlings	5			Tom Ford	5			Jamie Burnett	4			Ricky Walden	4
		Mei Xiwen	4			Stephen Rowlings	2			Tom Ford	5			Tom Ford	5
		Patrick Wallace	5			Barry Pinches	5			Martin Gould	4			Matthew Stevens[36]	5
		Brendan O’Donoghue	2			Patrick Wallace	1			Barry Pinches	5			Barry Pinches	4
		Craig Steadman	5			David Roe	2			Rory McLeod	5			Judd Trump	5
		Sam Baird	3			Craig Steadman	5			Craig Steadman	3			Rory McLeod	4
		Matthew Couch	2			Mark Joyce	4			Marcus Campbell	5			Nigel Bond	1
		Zhang Anda	5			Zhang Anda	5			Zhang Anda	2			Marcus Campbell	5
		Xiao Guodong	5			Joe Delaney	2			Ken Doherty	5			Graeme Dott	5
		Michael White	2			Xiao Guodong	5			Xiao Guodong	1			Ken Doherty	3
		Noppadol Sangnil	4			Paul Davies	4			Michael Judge	5			Liang Wenbo	3
		Thepchaiya Un-Nooh	5			Thepchaiya Un-Nooh	5			Thepchaiya Un-Nooh	1			Michael Judge	5

• Craig Steadman 143
• Li Hang 138
• Liu Song 133
• Judd Trump 127
• Stephen Rowlings 125
• Fergal O’Brien 125
• Jimmy White 123
• Dominic Dale 119
• Tony Drago 119
• Sam Baird 115
• Tom Ford 110
• Stuart Bingham 110
• Matthew Selt 106, 103
• Ken Doherty 106
• Paul Davies 105
• Alan McManus 103
• David Gilbert 102
• Jamie Cope 102
• Mark Davis 101

• Welsh Open 2010 na stronie snookerworld.pl
• Welsh Open 2010 na stronie worldsnooker.com (ang.)
• Welsh Open 2010 na stronie 147.pl