Welsh Open 2011 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Welsh Open

2010 2011 2012
Liczba uczestników	32
Miejsce	Newport Centre, Newport
Zwycięzca	John Higgins
II miejsce	Stephen Maguire
Najwyższy break	147 Stephen Hendry
Rozegrane mecze	31

Welsh Open 2011 – szósty turniej rankingowy sezonu snookerowego 2010/2011, rozgrywany w dniach 14–20 lutego 2011 roku w hali widowiskowej Newport Centre w Newport (Walia).

Obrońcą tytułu mistrzowskiego był lider ówczesnego rankingu światowego – John Higgins. On też zwyciężył także w Welsh Open w 2011 roku. W meczu finałowym pokonał swojego rodaka Stephena Maguire'a 9–6. Dla Higginsa było to trzecie zwycięstwo w Welsh Open (poprzednio zwyciężał w 2010 oraz w 2000 roku). Było to zarazem jego 23. zwycięstwo w turnieju rankingowym w karierze^[1].

Turniej transmitowany był przez stację komercyjną Eurosport.

Zwycięzca: 5000
II Miejsce: 4000

Półfinalista: 3200
Ćwierćfinalista: 2500

Ostatnia 16: 1900
Ostatnia 32: 1400 (700)*
Ostatnia 48: 1150 (575)*
Ostatnia 64: 900 (450)*
Ostatnia 80: 650 (325)*
Ostatnia 96: 200

• * Zawodnicy, którzy odpadli w swoich pierwszych meczach, otrzymali liczbę punktów określoną w nawiasach.

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej:

• W meczu drugiej rundy Stephen Hendry w meczu ze Stephenem Maguire’em wbił swojego 10. maksymalnego brejka^[2]. Wyrównał tym samym rekord Ronnie’ego O’Sullivana.
• W finale tegorocznej edycji turnieju Welsh Open spotkali się dwaj zawodnicy ze Szkocji. Po raz ostatni takie wydarzenie miało miejsce w 2005 roku, kiedy w finale Malta Cup 2005 Stephen Hendry pokonał Graeme’a Dotta^[3].

Źródło^[4]:

Pierwszego dnia turnieju rozegranych zostało sześć spotkań pierwszej rundy fazy zasadniczej turnieju, oraz dwa mecze kwalifikacyjne, które ze względów komercyjnych zostały przeniesione do Newport Centre.

W pierwszym pojedynku turnieju Ding Junhui stanął naprzeciwko Marcusa Campbella. Dwa pierwsze frame’y okazały się zwycięskie dla Szkota, jednak Chińczyk do przerwy zdołał odrobić straty, i na regulaminową przerwę zawodnicy schodzili przy stanie 2-2. Spotkanie po przerwie było również wyrównane, jednak lepszym zawodnikiem okazał się Ding Junhui, który w całym spotkaniu zwyciężył 4-3^[5].
Wyniki szczegółowe: 43-67, 1-87(63), 83-18, 73-5, 129(125)-4, 27-79(51), 123(103)-6

Drugi mecz tego dnia rozegrali między sobą Ricky Walden oraz Dave Harold. Pierwsza część spotkanie okazała się zwycięska dla Waldena, który do przerwy prowadził 3-1. W drugiej części Harold zdołał odrobić straty i doprowadził do wyrównania meczu i wyniku na 3-3. Ostatni frame, wydawał się być zwycięski dla notowanego wyżej w światowym rankingu Waldena, jednak po wbiciu czerwonej na 41 przewagi przy 43 na stole, spudłował natomiast kolejną. Harold ostatecznie wygra tego frame'a dwoma punktami, a cały mecz 4-3^[5].
Wyniki szczegółowe: 34-93(80), 79-7, 118(78)-0, 104(56)-0, 25-66, 21-67, 60-62

Trzecie spotkanie sesji popołudniowej przy snookerowym stole zgromadziło dwóch Anglików: Allistera Cartera i Barry’ego Hawkinsa. Pierwsza część była wyrównana – zawodnicy schodzili na przerwę przy wyniku 2-2. Podobna sytuacja miała miejsce po przerwie (wynik 3-3). Spotkanie rozstrzygnęło się w ostatnim, siódmym framie na korzyść Cartera, który całe spotkanie wygrał 4-3^[5].
Wyniki szczegółowe: 78(70)-0, 0-90, 1-68(68), 68(56)-44, 1-66(66), 84-0, 87-6

Czwarte, ostatnie w tej sesji spotkanie to pojedynek kwalifikacyjny pomiędzy reprezentantem gospodarzy, Matthew Stevensem i Anglikiem Anthonym Hamiltonem. Pierwsza część meczu to niewielka przewaga Stevensa (wynik do przerwy: 3-1 dla Walijczyka). Później jednak Hamilton nie był już w stanie odrobić strat i ostatecznie cale spotkanie zakończyło się wygraną Stevensa 4-2^[5].
Wyniki szczegółowe: 24-71(71), 63-43, 71(65)-41, 62-56, 55-66, 99-7

Pierwszy pojedynek w sesji wieczornej, a zarazem piąty tego dnia stoczyli między sobą lider aktualnego rankingu snookerowego John Higgins, oraz debiutant w turnieju rankingowym, Jack Lisowski. Pierwszy frame zwycięski dla Lisowskiego był zarazem jedynym wygranym w pierwszej części spotkania. Wynik do przerwy wynosił 3-1 dla Johna Higginsa. Po powrocie do stołu do ataku przystąpił młody Anglik, któremu udało się dogonić rywala doprowadzając do stanu 3-3. W ostatnim, rozstrzygającym framie lepszy okazał się Szkot, który ostatecznie wygrał całe spotkanie 4-3^[5].
Wyniki szczegółowe: 14-75(70), 56-43, 79(58)-38, 73(50)-15, 8-79, 46-69, 80(59)-19

Równolegle rozegrane spotkanie to mecz Marka Kinga i Michaela Holta. Pierwsza część spotkania przebiegła pod znakiem niewielkiej przewagi Kinga (do przerwy prowadził: 3-1). Po przerwie rozegrano tylko jednego frame'a, zwycięskiego dla Marka Kinga, który wygrał całe spotkanie 4-1^[5].
Wyniki szczegółowe: 64-0, 74-23, 38-76(54), 82(64)-18, 75(69)-8

Siódmy mecz tego dnia rozegrany został między dwoma zawodnikami z Anglii: Jamiem Cope’em i Rorym McLeodem. Pierwsza, wyrównana część spotkania zakończyła się remisem 2-2. Po powrocie do stołu było podobnie: po jednym zwycięskim framie dla każdego zawodnika. Losy spotkania rozstrzygnęły się dopiero w ostatniej, zwycięskiej dla Cope’a partii. Ostateczny wynik to 4-3 dla Jamiego Cope’a^[5].
Wyniki szczegółowe: 120(120)-2, 51-53, 45-74(74), 72(71)-35, 95-38, 14-72, 85(85)-42

Ostatni, ósmy mecz tego dnia to spotkanie kwalifikacyjne Walijczyka Ryana Daya oraz Anglika Jimmy’ego White’a. Całe spotkanie przebiegało pod znakiem dominacji Walijczyka, który wygrał całe spotkanie 4-0, pozwalając wbić White’owi w całym meczu tylko 22 punkty^[5].
Wyniki szczegółowe: 103-22, 125(125)-0, 68(68)-1, 102(102)-0

Drugiego dnia turnieju rozegrano sześć pojedynków pierwszej rundy fazy zasadniczej.

W pierwszym spotkaniu naprzeciwko siebie stanęli reprezentant gospodarzy, Walijczyk Mark J. Williams, oraz jedyny w stawce reprezentant Hongkongu, Marco Fu. Mecz ten był szybkim i bardzo jednostronnym widowiskiem na korzyść Walijczyka. Trwające około 50 minut spotkanie zakończyło się wynikiem 4-0 dla Marka Williamsa^[6].
Wyniki szczegółowe: 71-56(56), 69(51)-13, 100(100)-5, 132(120)-0

Drugi mecz zgromadził przy snookerowym stole Marka Allena i Roda Lawlera. Pierwsze dwie partie wygrane w szybkim tempie przez wyżej notowanego w rankingu Marka Allena. Później, kiedy tempo pojedynku opadło, Lawlerowi udało się wygrać jedną, i jak się niewiele później okazało, jedyną partię w całym spotkaniu. Wynik meczu: 4-1 dla Marka Allena^[7].
Wyniki szczegółowe: 71(57)-17, 84(84)-0, 66(59)-2, 22-70, 66(58)-30

Kolejny rozegrany mecz odbył się między zawodnikami z Anglii: Markiem Selbym i Stuartem Binghamem. Pierwsza część to dwa wygrane frame’y Selby’ego oraz dwa wygrane Binghama. Po przerwie mecz był nadal wyrównany i o zwycięstwie zadecydował ostatni możliwy – siódmy frame. W nim z kolei lepszym okazał się Mark Selby, który zwyciężył w całym spotkaniu 4-3^[8].
Wyniki szczegółowe: 105(95)-0, 74(74)-64(64), 42-53, 0-60, 106(96)-11, 1-77(77), 67(52)-53(52)

Czwarte spotkanie tego dnia to mecz pomiędzy Anglikiem Peterem Ebdonem i reprezentantem gospodarzy, Walijczykiem Dominikiem Dale’em. Na przerwę zawodnicy schodzili przy stanie remisu 2-2. Drugą część jednak zdominował Anglik, który wygrał dwa kolejne frame’y i cały mecz 4-2^[8].
Wyniki szczegółowe: 54-52, 0-139(139), 48-76(65), 78(63)-44, 116(115)-6, 95(95)-40

W piątym meczu zmierzyli się ze sobą aktualny mistrz świata, Australijczyk Neil Robertson oraz Anglik Nigel Bond. W dwóch pierwszych partiach tego spotkania lepiej punktującym zawodnikiem okazał Nigel Bond. Kolejne cztery partie wygrał jednak Australijczyk, który ostatecznie w całym spotkaniu pokonał Nigela Bonda 4-2^[8].
Wyniki szczegółowe: 14-102(102), 58-70, 69-68, 81(81)-0, 130(130)-0, 62(61)-55(55)

Ostatnie, szóste spotkanie tego dnia to spotkanie w którym naprzeciwko siebie dwaj reprezentanci Szkocji: aktualny wicemistrz świata Graeme Dott oraz Jamie Burnett. Pierwszy frame okazał się zwycięski dla mniej utytułowanego ze Szkotów Jamiego Burnetta. Kolejne partie zostały jednak zdominowane przez aktualnego wicemistrza świata, który wygrał cztery kolejne partie, a całe spotkanie 4-1^[8].
Wyniki szczegółowe: 45-56, 66-56, 67(67)-37, 69-21, 68-61

Trzeciego dnia turnieju rozegranych zostało cztery spotkania pierwszej oraz dwa spotkania drugiej rundy fazy zasadniczej turnieju.

Pierwsze spotkanie sesji popołudniowej to pojedynek pomiędzy Shaunem Murphym i Matthew Stevensem. Całe spotkanie odbyło się pod znakiem całkowitej dominacji Walijczyka, który pokonał Murphy’ego 4-0^[8].
Wyniki szczegółowe: 53-54, 0-133(133), 0-82(60), 29-69

W równolegle rozegranym pojedynku pomiędzy Stephenem Hendrym oraz Joem Perrym sytuacja była niemal identyczna jak w meczu Murphy – Stevens. Stephen Hendry pokonał rywala w czterech frame’ach 4-0^[8].
Wyniki szczegółowe: 126(61,57)-10, 73-39, 67-30, 78(78)-0

Pierwszy mecz w drugiej rundzie, a zarazem trzeci tego dnia, to mecz pomiędzy Johnem Higginsem a Dave’em Haroldem. Spotkanie, zdominowane przez Higginsa zakończyło się jego pewną wygraną 4-1^[9]. W meczu padł tylko jeden break powyżej 100 punktów. Jego autorem był John Higgins, który wbił 136 punktów.
Wyniki szczegółowe: 73(55)-54, 65(65)-1, 52(52)-69, 136(136)-0, 68-60

W czwartym meczu, zaliczającym się do pierwszej rundy turnieju, przy snookerowym stole stanęli naprzeciwko siebie Szkot Stephen Maguire oraz reprezentant Irlandii Północnej Gerard Greene. Do przerwy spotkanie było wyrównane, bowiem zawodnicy schodzili na przerwę przy stanie 2-2. W drugiej części było już bardziej jednostronnie na korzyść Szkota, który wygrał dwa kolejne frame’y, a w całym meczu zwyciężył 4-2^[8].
Wyniki szczegółowe: 59(57)-48, 97(76)-17, 54(54)-81(81), 32-78(53), 90(72)-0, 92(87)-1

Zaległy pojedynek, rozegrany już w sesji wieczornej pomiędzy Ronnie’em O’Sullivanem a Ryanem Dayem okazał się zwycięski dla reprezentanta gospodarzy^[10]. Po czterech frame’ach Ryan Day prowadził 3-1, a jego skuteczność wbić wynosiła 99%^[11]. Ryan Day wbił w tym meczu dwa breaki powyżej 100 punktów – 109, 113, zaś Ronnie O’Sullivan jednego – 100.
Wyniki szczegółowe: 22-109(109), 0-126(113), 100(100)-0, 0-101, 81(56)-0, 27-57

Drugi rozegrany mecz w walce o ćwierćfinał, a zarazem ostatni tego dnia, to spotkanie Marka Selby’ego z Markiem Kingiem. Pierwsza część spotkania okazała się wyrównana, czego odzwierciedleniem był wynik do przerwy 2-2. Druga część spotkania została jednak zdominowana przez Marka Selby’ego, który w całym spotkaniu zwyciężył 4-2^[12].
Wyniki szczegółowe: 68-89, 83(67)-24, 70(50)-47, 27-98(56), 71-20, 104(102)-5

Czwartego dnia turnieju rozegrano sześć spotkań drugiej rundy turnieju.

Pierwszy mecz tego dnia pomiędzy Markiem Williamsem a Jamie Cope’em zakończył się po niespełna 55 minutach. Całe spotkanie zdominowane przez Walijczyka zakończyło się jego wygraną 4-0^[13].
Wyniki szczegółowe: 70-34, 108(108)-0, 54-53, 83-0

W kolejnym meczu zagrali Anglicy: Allister Carter oraz Peter Ebdon. Pierwsza część pojedynku to trzy wygrane frame’y Cartera oraz jeden Ebdona. Rozstrzygnięcie całego spotkania nastąpiło zaraz po przerwie – w piątej partii spotkania zwyciężył Allister Carter, który w całym spotkaniu wygrał 4-1^[13].
Wyniki szczegółowe: 70-8, 70-27, 89(64)-44, 47-76, 78(74)-40

W trzecim spotkaniu tego dnia zmierzyli się ze sobą dwaj Walijczycy: Ryan Day i Matthew Stevens. W pierwszej części spotkania lepszym zawodnikiem okazał się Stevens, który do przerwy prowadził 3-1. Po powrocie do stołu Day odrobił straty doprowadzając do remisu 3-3. Losy całego spotkania rozstrzygnęły się w ostatnim możliwym – siódmym framie, w którym lepszym okazał się Matthew Stevens wygrywając tym samym całe spotkanie 4-3^[13].
Wyniki szczegółowe: 50-63(58), 102(89)-0, 0-64, 40-66, 74(74)-24, 73-42, 43-84(66)

Czwarty mecz tego dnia to spotkanie reprezentanta Chin, Ding Junhuia oraz reprezentanta Irlandii Północnej, Marka Allena. Pierwsza część pojedynku okazała się zwycięska dla Allena, który na przerwę schodził przy własnym prowadzeniu 3-1. W drugiej części jednak nie udało mu się wygrać żadnej partii. Ostatecznie w całym spotkaniu zwyciężył Ding Junhui pokonując Allena 4-3^[8].
Wyniki szczegółowe: 0-89(89), 47-62, 84-76, 58-69, 70-15, 81(81)-45, 79(79)-0

W pierwszym spotkaniu sesji wieczornej przy snookerowym stole spotkali się dwaj reprezentanci Szkocji: Stephen Maguire i Stephen Hendry. W pierwszym framie spotkania, zwycięskim dla Hendry’ego padł 77. w historii break maksymalny. Później jednak kolejne frame’y wygrywał Maguire, który ostatecznie w całym spotkaniu pokonał siedmiokrotnego mistrza świata 4-2^[14].
Wyniki szczegółowe: 0-147(147), 68-61, 129(129)-0, 85-21, 48-68, 70(55)-25

Ostatni mecz tego dnia to pojedynek aktualnego wicemistrza świata Graeme’a Dotta z aktualnym mistrzem świata Neilem Robertsonem. Od samego początku na prowadzeniu utrzymywał się Graeme Dott, który do przerwy prowadził 3-1, a w całym spotkaniu pokonał Robertsona 4-1^[14].
Wyniki szczegółowe: 66(51)-31, 0-65, 21-62(53), 16-61(60), 0-106(53)

Piątego dnia turnieju rozegrane zostały cztery pojedynki ćwierćfinałowe.

W pierwszym pojedynku sesji popołudniowej zmierzyli się Mark Williams oraz Stephen Maguire. Spotkanie rozpoczęło się korzystniej dla Walijczyka, jednak mimo to Maguire zdołał dotrzymać kroku rywalowi, i na przerwę schodzili przy stanie 2-2. Po przerwie Williamsowi udało się wygrać zaledwie jednego frame'a, trzy pozostałe zaś zwycięskie dla Maguire'a pozwoliły mu wygrać całe spotkanie 5-3^[15].
Wyniki szczegółowe: 8-85, 61(54)-0, 75-39, 54-65(65), 88(63)-15, 16-109(105), 8-78(68), 14-59

W drugim spotkaniu tej sesji miał miejsce pojedynek pomiędzy Markiem Selbym oraz Graeme’em Dottem. Przez całe spotkanie na prowadzeniu utrzymywał się Mark Selby (wynik do przerwy: 3-1), który ostatecznie pokonał Graeme’a Dotta 5-3^[15].
Wyniki szczegółowe: 68-6, 84(73)-0, 64-52, 36-74(62), 35-74, 88(88)-0, 30-65, 87-21

W pierwszym meczu sesji wieczornej, a zarazem trzecim tego dnia zmierzyli się ze sobą Szkot John Higgins i Walijczyk Matthew Stevens. Pierwszego frame'a wygrał Stevens, jednak w trzech pozostałych partiach zwyciężał Higgins, który przed zejściem na przerwę wbił 132-punktowego breaka. Wynik do przerwy: 3-1 dla Johna Higginsa. Na początku drugiej części spotkania Walijczykowi udało się odrobić straty wygrywając dwa kolejne frame’y i doprowadzając do remisu 3-3. W dwóch ostatnich partiach zwyciężał Szkot, który wygrał całe spotkanie wynikiem 5-3^[16].
Wyniki szczegółowe: 21-77(77), 80-0, 79-38, 132(132)-0, 32-93(93), 29-67(58), 64-26, 69-53

Drugie spotkanie sesji wieczornej to pojedynek Allistera Cartera oraz Ding Junhuia. Pierwsza część pojedynku przed przerwą zakończyła się remisem 2-2. Druga część była już bardziej jednostronna na korzyść Anglika, który całe spotkanie wygrał wynikiem 5-2^[16].
Wyniki szczegółowe: 63-33, 70-67, 7-72(71), 1-73(66), 82(59)-14, 76(76)-0, 74(74)-13

Szóstego dnia turnieju rozegrane zostały dwa spotkania półfinałowe.

W sesji przedpołudniowej pojedynek o finał stoczyli obrońca tytułu, Szkot John Higgins oraz triumfator Welsh Open 2009, Anglik Allister Carter. Pierwszy frame pewnie wygrany przez Cartera, przypieczętowany został breakiem w wysokości 118 punktów. Dwie kolejne partie okazały się zwycięskie dla Szkota, który wbił w kolejnych partiach 71 i 76 punktów. Ostatniego frame'a wygrał Carter, który tym samym doprowadził do wyrównania stanu meczu na 2-2. Po przerwie Anglik zaczął popełniać sporo błędów taktycznych oraz zatracił skuteczność na wbiciach. Higgins wygrał kolejne cztery partie notując w najlepszych podejściach 69 i 55 punktów, ostatecznie zwyciężając w pojedynku 6-2^[17].
Wyniki szczegółowe: 0-141(118), 90(71)-24, 76(76)-31, 0-65, 73(69)-7, 63(55)-1, 65-10, 68-5

W sesji wieczornej mecz rozegrali Szkot Stephen Maguire oraz Anglik Mark Selby. Pierwsza część spotkania była wyrównana; zawodnicy naprzemiennie wygrywali kolejne frame’y. Na przerwę schodzili przy remisie 2-2. Po przerwie przebieg meczu był niemal identyczny, a o wygranej w spotkaniu zadecydował ostatni możliwy – 11 frame. 67-punktowy break Maguire'a w ostatniej partii szybko stanął pod znakiem zapytania, po tym, jak po próbie otwarcia czerwonych Szkot stracił pozycję. Podejście uratował wbijając czerwoną dublem do środkowej kieszeni. Ostatecznie całe spotkanie zakończyło się wygraną Stephena Maguire'a 6-5^[3].
Wyniki szczegółowe: 74(70)-0, 0-82, 65(65)-63, 26-69, 33-96(65), 143(137)-0, 0-104(88), 80(54)-48, 109(109)-22, 0-100(90), 68(67)-22

Siódmego dnia rozegrany został finał turnieju Welsh Open 2011. Zmierzyli się w nim dwaj reprezentanci Szkocji: John Higgins oraz Stephen Maguire.

W sesji popołudniowej rozegrano 8 frame’ów. Dwie pierwsze partie wygrał Maguire, zaś trzecia okazała się zwycięska dla Higginsa za sprawą 120-punktowego breaka. W kolejnych partiach na zmianę zwyciężali obaj Szkoci. Pierwsza sesja finału zakończyła się prowadzeniem Maguire'a 5-3. W sesji popołudniowej bardziej utytułowany ze Szkotów grając ofensywnie wygrał sześć z siedmiu frame’ów i ostatecznie zwyciężając w meczu i całym turnieju 9-6^[1].
Wyniki szczegółowe: 0-83(59), 32-71(53), 121(120)-1, 0-101(89), 72(72)-58(58), 0-88(76), 64(63)-48, 75-56, 75(75)-0, 0-75(75), 127(54,66)-1, 80(72)-53

Źródło^[18][19]:

	Pierwsza Runda (Do 4 frame’ów)					Druga Runda (Do 4 frame’ów)					Ćwierćfinały (Do 5 frame’ów)					Półfinały (Do 6 frame’ów)					Finał (Do 9 frame’ów)
		John Higgins	4
		Jack Lisowski	3
							John Higgins	4
							Dave Harold	1
		Ricky Walden	3
		Dave Harold	4
												John Higgins	5
												Matthew Stevens	3
		Ronnie O’Sullivan	2
		Ryan Day	4
							Ryan Day	3
							Matthew Stevens	4
		Shaun Murphy	0
		Matthew Stevens	4
																	John Higgins	6
																	Allister Carter	2
		Allister Carter	4
		Barry Hawkins	3
							Allister Carter	4
							Peter Ebdon	1
		Peter Ebdon	4
		Dominic Dale	2
												Allister Carter	5
												Ding Junhui	2
		Mark Allen	4
		Rod Lawler	1
							Mark Allen	3
							Ding Junhui	4
		Ding Junhui	4
		Marcus Campbell	3
																						John Higgins	9
																						Stephen Maguire	6
		Mark J. Williams	4
		Marco Fu	0
							Mark J. Williams	4
							Jamie Cope	0
		Jamie Cope	4
		Rory McLeod	3
												Mark J. Williams	3
												Stephen Maguire	5
		Stephen Hendry	4
		Joe Perry	0
							Stephen Hendry	2
							Stephen Maguire	4
		Stephen Maguire	4
		Gerard Greene	2
																	Stephen Maguire	6
																	Mark Selby	5
		Mark Selby	4
		Stuart Bingham	3
							Mark Selby	4
							Mark King	2
		Mark King	4
		Michael Holt	1
												Mark Selby	5
												Graeme Dott	3
		Graeme Dott	4
		Jamie Burnett	1
							Graeme Dott	4
							Neil Robertson	1
		Neil Robertson	4
		Nigel Bond	2

Finał: Do 9 frame’ów Newport Centre, Newport, 20 lutego 2011[18]. Sędzia: Eirian Williams
John Higgins	9–6	Stephen Maguire
Sesja południowa: 0-83(59), 32-71(53), 121(120)-1, 0-101(89), 72(72)-58(58), 0-88(76) Sesja wieczorna: 64(63)-48, 75-56, 75(75)-0, 0-75(75), 127(54,66)-1, 80(72)-53
120	Najwyższy break	75
1	Breaki stupunktowe	0
5	Breaki 50-punktowe	1

Źródło^[20][21]:

Snookerzysta	Brejki
Stephen Hendry	147
Dominic Dale	139
Stephen Maguire	137, 129, 120, 105
John Higgins	136, 132, 120
Matthew Stevens	133
Neil Robertson	130
Ryan Day	125, 113, 109, 102
Ding Junhui	125, 103
Mark J. Williams	120, 108, 100
Jamie Cope	120
Allister Carter	118
Peter Ebdon	115
Stephen Maguire	105
Mark Selby	102
Nigel Bond	102
Ronnie O’Sullivan	100

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	17	53,13%
	Szkocja	6	18,75%
	Walia	4	12,50%
	Irlandia Północna	2	6,25%
	Chiny	1	3,13%
	Australia	1	3,13%
	Hongkong	1	3,13%

• Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 13
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 3
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 93 (112)
• Średnia liczba partii w meczu: 5,81
• Najwyższe zwycięstwo: 4-0
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 6

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Anglia	6	37,50%
	Szkocja	4	25,00%
	Walia	3	18,75%
	Irlandia Północna	1	6,25%
	Chiny	1	6,25%
	Australia	1	6,25%

• Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 13
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 3
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 7
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 45 (56)
• Średnia liczba partii w meczu: 5,63
• Najwyższe zwycięstwo: 4-0
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 2

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Szkocja	3	37,50%
	Anglia	2	25,00%
	Walia	2	25,00%
	Chiny	1	12,50%

• Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 7
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 31 (36)
• Średnia liczba partii w meczu: 7,75
• Najwyższe zwycięstwo: 5-2
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

	Państwo	Il. zawodników	% zawodników
	Szkocja	2	50,00%
	Anglia	2	50,00%

• Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
• Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
• Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
• Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
• Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
• Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 19 (22)
• Średnia liczba partii w meczu: 9,5
• Najwyższe zwycięstwo: 6-2
• Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1

Mecze kwalifikacyjne do turnieju Welsh Open odbyły się w dniach 8–11 lutego 2011 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłoniły one 16 zawodników, którzy w pierwszej rundzie fazy zasadniczej turnieju zmierzyli się z najlepszą 16 światowego rankingu snookerowego.

Źródło^[22]:

	Runda 1 Do 4 frame’ów				Runda 2 Do 4 frame’ów				Runda 3 Do 4 frame’ów				Runda 4 Do 4 frame’ów
		Liam Highfield	4			Jack Lisowski	4			Fergal O’Brien	0			Martin Gould	3
		Joe Delaney	2			Liam Highfield	1			Jack Lisowski	4			Jack Lisowski	4
		Andrew Pagett	1			Dave Harold	4			Mike Dunn	3			Liang Wenbo	0
		Kuldesh Johal	4			Kuldesh Johal	3			Dave Harold	4			Dave Harold	4
		James McBain	4			Jimmy White	4			Robert Milkins	1			Ryan Day*	4
		Justin Astley	0			James McBain	0			Jimmy White	4			Jimmy White	0
		David Morris	4			Bjorn Haneveer	1			Anthony Hamilton	4			Matthew Stevens*	4
		T. Thirapongpaiboon	2			David Morris	4			David Morris	3			Anthony Hamilton	2
		Igor Figueiredo	wo			Andy Hicks	4			Barry Pinches	2			Barry Hawkins	4
		Paul Davies	-			Igor Figueiredo	1			Andy Hicks	4			Andy Hicks	0
		Liu Chuang	4			Anthony McGill	3			Dominic Dale	4			Mark Davis	2
		Zhang Anda	2			Liu Chuang	4			Liu Chuang	1			Dominic Dale	4
		David Gilbert	2			Rod Lawler	4			Mark Joyce	3			Judd Trump	1
		Jak Jones	4			Jak Jones	2			Rod Lawler	4			Rod Lawler	4
		Michael Judge	4			Joe Jogia	4			Steve Davis	3			Marcus Campbell	4
		Reanne Evans	1			Michael Judge	3			Joe Jogia	4			Joe Jogia	0
		Michael White	4			Jamie Jones	4			Joe Swail	4			Marco Fu	4
		Adam Wicheard	2			Michael White	1			Jamie Jones	1			Joe Swail	1
		Jimmy Michie	-			Alfie Burden	4			Rory McLeod	4			Stephen Lee	1
		Kurt Maflin	wo			Kurt Maflin	1			Alfie Burden	3			Rory McLeod	4
		Kyren Wilson	0			Matthew Selt	4			Tony Drago	4			Joe Perry	4
		Jamie O’Neill	4			Jamie O’Neill	3			Matthew Selt	2			Tony Drago	2
		Ben Woollaston	4			Ian McCulloch	4			Alan McManus	2			Gerard Greene	4
		Liu Song	0			Ben Woollaston	2			Ian McCulloch	4			Ian McCulloch	0
		Paul Davison	4			Stuart Pettman	0			Peter Lines	2			Stuart Bingham	4
		Dermot McGlinchey	2			Paul Davison	4			Paul Davison	4			Paul Davison	0
		Xiao Guodong	4			Patrick Wallace	3			Michael Holt	4			Andrew Higginson	1
		Issara Kachaiwong	1			Xiao Guodong	4			Xiao Guodong	2			Michael Holt	4
		James Wattana	3			Jimmy Robertson	4			Jamie Burnett	4			Tom Ford	0
		Simon Bedford	4			Simon Bedford	2			Jimmy Robertson	0			Jamie Burnett	4
		Matthew Couch	2			Adrian Gunnell	0			Nigel Bond	4			Ken Doherty	2
		Noppon Saengkham	4			Noppon Saengkham	4			Noppon Saengkham	1			Nigel Bond	4

• * Mecze te zostały rozegrane w fazie telewizyjnej, w Newport.

Źródło^[20][23]:

Snookerzysta	Breaki
Barry Hawkins	143
James McBain	137
Patrick Wallace	137
Anthony Hamilton	128
Ian McCulloch	125
David Gilbert	124
Jack Lisowski	124, 101, 100
Xiao Guodong	124
Jamie Jones	119
Joe Jogia	111
Jimmy Robertson	110
Jimmy White	107, 103
Kuldesh Johal	105
Anthony McGill	103
Dominic Dale	103
Joe Perry	102
Jamie Burnett	100

Źródło^[24]:

Zwycięzca: £35 000
II Miejsce: £17 500
Półfinalista: £8 750
Ćwierćfinalista: £6 500
Ostatnia 16: £4 275
Ostatnia 32: £2 750
Ostatnia 48: £1 725
Ostatnia 64: £1 325

Najwyższy break turnieju: £2 000
Maksymalny break: £20 000

Najwyższy break eliminacji: £500
Maksymalny break w eliminacjach: £1 000

Łączna pula nagród: £225 500

• Welsh Open 2011 + kwalifikacje w serwisie 147.com.pl
• Welsh Open 2011 w serwisie snookerworld.pl