French
DeutschZiemowit Grabowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Ziemowit Grabowski (<1934) | |
 pułkownik dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 stycznia 1898 |
|---|---|
| Data śmierci | ? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 1 Pułk Ułanów Krechowieckich |
| Stanowiska | oficer sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
Ziemowit Tadeusz Michał Grabowski (ur. 8 stycznia 1898 w Troskach, zm. ?) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 8 stycznia 1898 w Troskach, pow. płoński, jako syn Michała[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 14. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[2]. Był oficerem 1 pułku ułanów Krechowieckich. W listopadzie 1923 przyjęty został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza V Kursu Normalnego[3][4]. Z dniem 1 października 1925, po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do dowództwa 1 Dywizji Kawalerii na stanowisko I oficera sztabu[5]. W latach 1928–1930 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[6][7]. Z dniem 1 listopada 1930 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[8][9][10]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do 1 pułku ułanów w Augustowie[11], a w sierpniu 1935 wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13]. W 1939 ponownie pełnił służbę w Wyższej Szkole Wojennej na stanowisku kierownika przedmiotu taktyki kawalerii[14].
W kampanii wrześniowej był oficerem sztabu Grupy Operacyjnej gen. Dreszera[15], a w następnym roku, w czasie kampanii francuskiej był szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 ewakuował się do Wielkiej Brytanii. 23 września 1940 w Szkocji, objął dowództwo 3 oddziału rozpoznawczego. 16 września 1941 przeniesiony został do Sztabu Naczelnego Wodza. Od 7 grudnia 1943 do 10 czerwca 1944 był zastępcą dowódcy 2 Brygady Strzelców Karpackich[16]. 21 lipca 1944 został przeniesiony z Sekcji Oficerów Łącznikowych w dowództwie 2 Korpusu do 2 Brygady Pancernej na stanowisko szefa sztabu[17]. W kwietniu 1945, w czasie bitwy o Bolonię, był szefem sztabu Zgrupowania „Rak”[18]. 1 czerwca tego roku zastąpił gen. bryg. Bronisława Rakowskiego na stanowisku dowódcy 2 Brygady Pancernej[19]. Wyznaczenie na stanowisko dowódcy brygady było szeroko komentowane w 2 Korpusie ponieważ nie posiadał on praktyki w dowodzeniu pułkiem[20].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- rotmistrz – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11 lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 12 lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2614 (1921)[21]
- Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)[22]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[23]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1938)[24]
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino[23]
- Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania, 30 czerwca 1945)[23]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-27].
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 166.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 601, 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 543, 604, 1364.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 7 października 1925 roku, s. 547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 347.
- ↑ Rocznik Oficerów Kawalerii 1930 ↓, s. 61, 78.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 19.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146, 798.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 106.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 128.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 449.
- ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 207.
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 247.
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 81, 346.
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 421, 441.
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 101, 104, 109, 209.
- ↑ Tym 2017 ↓, s. 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 4.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Grabowski, Ziemowit Tadeusz Michał - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-08-27].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Juliusz Tym: Pancerni i ułani generała Andersa. Broń pancerna i kawaleria pancerna Polskich Sił Zbrojnych na Środkowym Wschodzie i we Włoszech 1941–1946. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2012. ISBN 978-83-63374-01-3.
- Juliusz S. Tym. Dowódcy pułków pancernych i kawalerii pancernej 2. Korpusu. Zarys portretu zbiorowego. „Studia z Dziejów Wojskowości”. VI, 2017. ISSN 2299-3916.