به جان پیر خرابات و حق صحبت او - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بجان پیر خرابات و حقّ صحبت او
که نیست در سر من جز هوای خدمت او
بهشت اگرچه نه جای گناه‌کارانست
بیار باده که مستظهرم بهمّت او
چراغ صاعقهٔ آن سحاب روشن باد
که زد بخرمن ما آتش محبّت او
بر آستانهٔ میخانه گر سری بینی
مزن بپای که معلوم نیست نیّت او
بیا که دوش بمستی سروش عالم غیب
نوید داد که عامست فیض رحمت او
مکن بچشم حقارت نگاه در من مست
که نیست معصیت و زهد بی مشیّت او
نمی‌کند دل من میل زهد و توبه ولی
بنام خواجه بکوشیم و فرّ دولت او
مدام خرقهٔ حافظ بباده در گروست
مگز ز خاک خرابات بود فطرت او

۲



۴



۶



۸