بیا و کشتی ما در شط شراب انداز - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بیا و کشتی ما
بیا و کشتی ما
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف; مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
بیا و کشتی ما در شط شراب انداز; خروش و ولوله در جان شیخ و شاب انداز; مرا بکشتی باده در افکن ای ساقی; که گفته‌اند نکوئی کن و در آب انداز ; ز کوی میکده برگشته‌ام ز راه خطا; مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز ; بیار زان می گلرنگ مشکبو جامی; شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز ; اگر چه مست و خرابم تو نیز لطفی کن; نظر برین دل سرگشتهٔ خراب انداز ; به نیم شب اگرت آفتاب می‌باید; ز روی دختر گلچهر رز نقاب انداز ; مهل که روز وفاتم بخاک بسپارند; مرا بمیکده بر در خُم شراب انداز ; ز جور چرخ چو حافظ به جان رسید دلت ; بسوی دیو محن ناوک شهاب انداز	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «بیا و کشتی ما در شط شراب انداز»، غزل شمارهٔ ۲۶۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

مفهوم و درون‌مایه

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۴۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده است.^[۲] محسن نامجو نیز در «بگو بگو» ابیاتی از این غزل را خوانده است.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.