گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گُلبن عیش میدمد ساقی گُلعذار کو
باد بهار می‌وزد بادهٔ خوشگوار کو
هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی
گوش سخن‌شنو کجا دیدهٔ اعتبار کو
مجلس بزم عیش را غالیّه مراد نیست
ای دم صبح خوش‌نفس نافهٔ زلف یار کو
حسن‌فروشی گلم نیست تحمّل ای صبا
دست زدم بخون دل بهر خدا نگار کو
شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد
خصم زبان‌دراز شد خنجر آبدار کو؟
گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو
مُردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو
حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمتست
از غم روزگار دون طبع سخن‌گزار کو

۲



۴



۶