Dennis Johnson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dennis Johnson

Dennis Wayne Johnson w stroju Boston Celtics
obrońca
Pseudonim	DJ
Data i miejsce urodzenia	18 września 1954 San Pedro
Data i miejsce śmierci	22 lutego 2007 Austin
Wzrost	193 cm
Masa ciała	83 kg
Kariera
Aktywność	1976–1990
Szkoła średnia	Dominguez (Compton, Kalifornia)
College	LA Harbor College (1972-1975) Pepperdine (1975-1976)
Draft	1976, numer: 29 Seattle SuperSonics
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1976–1980 Seattle SuperSonics 323[1] 1980–1983 Phoenix Suns 236[2] 1983–1990 Boston Celtics 541[2]
Kariera trenerska Lata Drużyna 1999–2000 La Crosse Bobcats 2003 Los Angeles Clippers 2004–2005 Florida Flame 2005–2007 Austin Toros

Dennis Wayne Johnson (ur. 18 września 1954 w San Pedro, zm. 22 lutego 2007 w Austin) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy, trzykrotny mistrz NBA, po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener.

Mierzący 193 cm wzrostu koszykarz studiował na Pepperdine University. Do NBA został wybrany z 29. numerem w drafcie w 1976 przez Seattle SuperSonics. Grał w tej organizacji przez cztery sezony, w 1979 zwyciężając w lidze – został wybrany MVP finałów. W latach 1980–1983 grał w Phoenix Suns. Siedem lat grał w Bostonie (1983-1990) i był częścią dwóch ekip mistrzowskich. W NBA spędził 14 lat, zdobywając łącznie 15 535 punktów. Karierę kończył w 1990. Pięć razy był wybierany do All-Star Game.

Dennis Johnson został wybrany w drugiej rundzie draftu z numerem 29 przez Seattle Supersonics i od razu podpisał czteroletni kontrakt, na mocy którego miał zarabiać 45.000 USD w pierwszym sezonie, a 90.000 USD w ostatnim^[3]. W swoim debiutanckim sezonie Johnson rozpoczynał mecze w roli rezerwowego i notował średnio 9,2 punktu oraz 1,5 asysty na mecz^[4]. W tym czasie trenerem ekipy była legenda NBA, Bill Russell. Seattle skończyło sezon z bilansem 40-42 i nie zakwalifikowało się do fazy Play Off, co przyczyniło się do odejścia Russella. Kampanie 1977-78 Sonics rozpoczęli od bilansu 5-17 co przełożyło się na kolejną zmianę trenera, tym razem na członka koszykarskiej Galerii Sław, Lenny’ego Wilkensa, który uczynił z Johnsona zawodnika pierwszej piątki. W tym czasie grał na pozycji numer 2 i notował średnio 12,7 punktu oraz 2,8 asysty na mecz.

Seattle SuperSonics zakończyli rozgrywki 1977-1978 z bilansem 47-35 i zdołali awansować do Play Off’s. W pierwszej rundzie trafili na drużynę Los Angeles Lakers, którą pokonali w stosunku 2-1. Następnie trafili na obrońcę mistrzowskiego tytułu z poprzedniego sezonu, Portland Trail Blazers, wygrywając rywalizację w 6 meczach (4-2). W finale konferencji w tym samym stosunku ograli Denver Nuggets zapewniając sobie awans do wielkiego Finału, w którym trafili na Washington Bullets. Seattle było bardzo blisko wywalczenia mistrzostwa, osiągając prowadzenie 3-2. Bullets zwyciężyło jednak w dwóch kolejnych potyczkach i to oni zdobyli mistrzowskie pierścienie. W siódmym, ostatnim meczu rywalizacji, Johnson spudłował wszystkie 14 rzutów z pola, przyczyniając się do porażki swojej drużyny^[3].

Seattle SuperSonics już rok później miało okazję do rewanżu. Po sezonie zakończonym bilansem 52-30 drużyna po raz drugi z rzędu awansowała do Finału NBA. Tam po raz drugi zmierzyli się z drużyną z Waszyngtonu. Po przegranym pierwszym meczu, cztery kolejne spotkania zakończyły się zwycięstwami drużyny Sonics. Johnson w 5 finałowych meczach notował średnio 22,6 punktów oraz po 6 asyst i zbiórek w każdym meczu^[5]. Dzięki świetnej grze Dennis Johnson został uznany MVP finałów. Wystąpił także w Meczu Gwiazd oraz został wybrany do NBA All-Defensive Team.

W sezonie 1979-1980 Johnson notował średnio 19 punktów, 4,1 asyst oraz 5,1 zbiórek w meczu. Został po raz drugi wybrany do Meczu Gwiazd oraz All-Defensive Team. Rozgrywki Play Off drużyna z Seattle zakończyła w finale konferencji, w którym uległa Los Angeles Lakers. Po sezonie Johnson został oddany do Phoenix Suns w ramach wymiany za Paula Westphala oraz wybór w kolejnym drafcie.

Johnson w drużynie Słońc występował przez trzy sezony, w latach 1980–1983. W tym czasie wystąpił dwukrotnie w Meczu Gwiazd, trzykrotnie znalazł się w drużynie najlepszych obrońców ligi oraz raz został wybrany do All-NBA Team. W drużynie Suns Johnson grał na pozycji rzucającego obrońcy, będąc w dwóch pierwszych sezonach najlepszym punktującym drużyny. W sezonach 1980-81 oraz 1981-82 Phoenix Suns grało w półfinałach konferencji, ulegając odpowiednio Kansas City oraz Los Angeles Lakers. Po sezonie 1982-83 Johnson został oddany do Boston Celtics. W zamian Phoenix otrzymało Ricka Robeya oraz wybory w drafcie.

Po dołączeniu do Celtics w roku 1983, Johnson zaczął występować na pozycji rozgrywającego, skupiając się na kreowaniu pozycji rzutowych kolegom^[6]. W pierwszym sezonie występów w Bostonie Johnson notował średnio 13,2 punktów na mecz^[7] oraz awansował z drużyną do Finału NBA, w którym jego Celtics zmierzyli się z ekipą z Los Angeles. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów 4-3 a Johnson po raz kolejny dobrze wywiązywał się z zadań defensywnych, ograniczając zdobycz punktową Magica Johnsona oraz wymuszając jego błędy w kluczowych fazach meczów 2,4 oraz 7.

Sezon 1984-85 Johnson skończył ze średnią zdobyczą punktów na poziomie 15,7 oraz 6,8 asystami^[7]. Jego Celtics w Finale NBA po raz kolejny trafili na drużynę Lakers, tym razem uznając wyższość rywali w sześciomeczowej serii. Johnson został wybrany do drugiej najlepszej drużyny obrońców ligi.

W kolejnym sezonie Johnson kontynuował swoją dobrą grę, co potwierdza ponowne jego wybranie do drugiej najlepszej piątki obrońców. Po wyeliminowaniu w finale konferencji Milwaukee Bucks Celtics w Wielkim Finale mierzyli się z Houston Rockets. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów, prowadzonych przez Larry’ego Birda. Johnson zdobył wówczas swój trzeci i ostatni mistrzowski pierścień. W barwach Celtics Johnson grał do roku 1990, kiedy to postanowił zakończyć swoją karierę

Na podstawie^[8][9], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek Sweet 16 turnieju NCAA (1976)

NBA

• Mistrz NBA (1979, 1984, 1986)
• Wicemistrz NBA (1978, 1985, 1987)
• MVP finałów NBA (1979)^[10]
• Uczestnik meczu gwiazd NBA (1979–1982, 1985)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • NBA (1981)
    • defensywnego NBA (1979–1983, 1987)^[11]
  • II składu:
    • NBA (1980)
    • defensywnego NBA (1984–1986)^[11]
  • Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha (2010)
• Klub Boston Celtics zastrzegł należący do niego numer 3
• Zawodnik tygodnia NBA (20.01.1980, 28.12.1980)
• Lider play-off NBA w liczbie celnych rzutów wolnych (1978)^[12]

Dennis Johnson w trakcie swojej kariery rozegrał 1100 meczów zdobywając 15 535 punktów, 5499 asyst oraz notując 4249 zbiórek, co przekłada się na średnie 14,1 punktów, 5 asyst oraz 3,9 zbiórek. Był dziewięciokrotnie wybierany do pierwszej lub drugiej piątki najlepszych obrońców ligi. Pięciokrotnie wybierany do Meczu Gwiazd, dwukrotnie do pierwszej piątki ligi, zdobył trzy mistrzowskie tytuły. W 2010 został włączony do Galerii Sław.

• Profil Johnsona na NBA.com (ang.)
• Statystyki Johnsona (ang.)