Magic Johnson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Magic Johnson
Ilustracja
32, 33, 15
rozgrywający
Pełne imię i nazwisko

Earvin Johnson Jr.

Pseudonim

Magic, Buck, E.J. the Deejay, Tragic

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1959
Lansing

Wzrost

206 cm

Masa ciała

116 kg

Kariera
Aktywność

1979–1991, 1996

Szkoła średnia

Everett (Lansing, Michigan)

College

Michigan State (1977–1979)

Draft

1979, numer: 1
Los Angeles Lakers

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Magic Johnson (właśc. Earvin Johnson Jr.; ur. 14 sierpnia 1959 w Lansing) – amerykański koszykarz, grający w drużynie Los Angeles Lakers w latach 80. i na początku 90. XX wieku. Po zdobyciu tytułów mistrzowskich w szkole średniej i w college’u, Johnson został wybrany z pierwszym numerem w drafcie NBA 1979 przez Los Angeles Lakers. W swym debiutanckim sezonie zdobył mistrzostwo i nagrodę najbardziej wartościowego gracza finałów NBA. W latach 80. zdobył kolejne cztery tytuły z Lakersami. Na sportową emeryturę odszedł nagle w 1991 po tym, jak ogłosił, że uległ zakażeniu wirusem HIV, ale powrócił w 1992 na mecz gwiazd, gdzie otrzymał nagrodę MVP. Po protestach niektórych zawodników ponownie zakończył karierę, by powrócić raz jeszcze w 1996 roku, w wieku 37 lat, rozgrywając 32 mecze w zespole Lakers i po raz trzeci i ostatni odejść od uprawiania zawodowego sportu.

Na osiągnięcia Johnsona składają się trzy nagrody MVP sezonu zasadniczego, dziewięć występów w finałach NBA, dwanaście występów w meczu gwiazd i dziesięć nominacji do pierwszej i drugiej piątki NBA. Czterokrotnie notował w sezonach zasadniczych najwięcej podań i jest liderem klasyfikacji wszech czasów NBA w liczbie asyst zdobywanych w meczu, ze średnią 11,2[1]. Johnson był także członkiem „Dream Teamu”, czyli amerykańskiej reprezentacji, która zdobyła złoty medal olimpijski na igrzyskach w Barcelonie w 1992.

W 1996 został wyróżniony jako członek grona 50 najlepszych koszykarzy w historii NBA, a w 2002 dołączył do koszykarskiej galerii sław[2]. W 2007 roku został wybrany najlepszym rozgrywającym w historii przez ESPN[3]. Jego przyjaźń i rywalizacja z gwiazdą Boston Celtics Larrym Birdem, którego spotykał w finałach NCAA w 1979, a także podczas trzykrotnych potyczek w finałach NBA stała się klasykiem światowej koszykówki[4]. Od czasu zakończenia kariery Johnson prowadzi działalność na rzecz profilaktyki przeciw HIV, a także jest przedsiębiorcą i filantropem[2].

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata (do 1977)

[edytuj | edytuj kod]

Earvin Johnson Jr. urodził się jako syn Earvina Sr., pracownika montażu w koncernie General Motors i Christine, szkolnej portierki[5]. Dorastał w Lansing i już jako młody człowiek pokochał koszykówkę, mając za idoli takich zawodników jak Earl Monroe, czy Marques Haynes[6].

Johnson po raz pierwszy otrzymał przydomek „Magic” w wieku 15 lat, gdy jako drugoroczniak grając dla Everett High School w Lansing zanotował triple-double zdobywając 36 punktów, 18 zbiórek i 16 asyst[2]. Po meczu Fred Stabley Jr., dziennikarz Lansing State Journal obdarzył Johnsona tym pseudonimem, pomimo przekonań matki, chrześcijanki, uważającej to za świętokradztwo[7]. W ostatnim sezonie w szkole średniej Johnson poprowadził Lansing do rekordowego bilansu spotkań: 27 zwycięstw i 1 porażki, notując średnio 28,8 punktów oraz 16,8 zbiórek na mecz i wygrywając po dogrywce mecz o mistrzostwo stanu Michigan[8].

Michigan State University (1977–1979)

[edytuj | edytuj kod]

Chociaż Johnson mógł dostać się do najlepszych uczelni, takich jak Indiana, czy UCLA to jednak zdecydował się grać w pobliżu domu. Wybór ograniczył do dwóch uczelni: University of Michigan i Michigan State University. Ostatecznie w 1977 zdecydował się na Michigan State, gdy tamtejszy trener, Jud Heathcote poinformował Johnsona, że mógłby grać na pozycji rozgrywającego[9].

Johnson początkowo nie dążył do robienia profesjonalnej kariery, zamiast tego skupiając się na specjalizacji studiów z komunikacji i na pragnieniu, aby zostać komentatorem telewizyjnym[10]. Grając z przyszłymi uczestnikami draftu, Gregiem Kelserem, Jayem Vincentem i Mikiem Brkovichem, Johnson zdobywał średnio 17 punktów, 7,9 zbiórek oraz 7,4 asyst na mecz jako pierwszoroczniak i prowadził zespół Michigan State Spartans do bilansu 25–5, zdobywając tytuł Big Ten Conference[2]. Dodatkowo zespół z Michigan w zmaganiach o mistrzostwo NCAA dotarł do finałowej ósemki, przegrywając jednak z przyszłymi mistrzami, Kentucky Wildcats[11].

Podczas sezonu 1978–1979, Michigan State ponownie zakwalifikowali się do fazy pucharowej rozgrywek NCAA, gdzie awansowali do pojedynku finałowego, napotykając Indiana State University prowadzone przez Larry’ego Birda. W tym najlepiej oglądanym spotkaniu w historii uniwersyteckiej koszykówki Michigan zwyciężyło 75–64, a Johnson został wybrany najbardziej wartościowym graczem final four[8][12]. Po dwóch latach w college’u, w których zdobywał średnio 17,1 punktów, 7,6 zbiórek i 7,9 asyst, zgłosił się do draftu w 1979[13].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sezon w NBA (1979–1980)

[edytuj | edytuj kod]

Johnson został wybrany w drafcie z numerem pierwszym przez Los Angeles Lakers w 1979 roku. Johnson powiedział, że najbardziej niesamowitą rzeczą w Lakers była możliwość gry wspólnie z Kareemem Abdulem Jabbarem, centrem drużyny, który został najlepiej punktującym koszykarzem w historii ligi[14][15]. Mimo indywidualnych osiągnięć Abdul Jabbar nie wygrał mistrzostwa z Lakers, więc Johnson miał mu w tym celu pomóc[16]. Zdobywał średnio 18 punktów, 7,7 zbiórek i 7,3 asyst na mecz w debiutanckim sezonie, co sprawiło, że został wybrany do All-NBA Rookie Team, a także wystąpił jako podstawowy gracz w meczu gwiazd[17]. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu na debiutanta roku NBA[18].

Lakers zakończyli sezon zasadniczy z bilansem 60–22 i dotarli do finałów NBA, gdzie stanęli naprzeciw drużyny Philadelphia 76ers, prowadzonej przez skrzydłowego, Juliusa Ervinga[19]. Lakers prowadzili w finałach 3–2, ale Kareem Abdul Jabbar, który w tej serii zdobywał średnio po 33 punkty, skręcił kostkę w spotkaniu numer 5 i w szóstym meczu nie mógł wystąpić[20]. Paul Westhead zdecydował się wystawić Johnsona na pozycji centra. „Magic” zdobył 42 punkty, 15 zbiórek, 7 asyst i 3 przechwyty meczu wygranym przez Lakers 123–107, grając na pozycjach obrońcy, skrzydłowego i centra w poszczególnych momentach pojedynku[16]. Johnson został jedynym debiutantem, który wygrał nagrodę MVP finałów[16], a jego kluczowy występ jest ciągle uznawany za jeden z najlepszych w historii[3][21][22]. Został także jednym z czterech zawodników, którzy wygrali mistrzostwo NCAA i NBA w dwóch kolejnych latach[23].

Wzloty i upadki (1980–1983)

[edytuj | edytuj kod]

We wczesnej fazie sezonu 1980/1981 Johnson został odsunięty od gry po tym, jak naderwał chrząstkę w lewym kolanie. Opuścił 45 gier[13], a później mówił, że rehabilitacja była najbardziej dołującym doświadczeniem w jego życiu[24]. Johnson powrócił przed rozpoczęciem fazy play-off w 1981, ale ówczesny asystent i przyszły trener Lakers, Pat Riley mówił później, że długo oczekiwany powrót Johnsona sprawił, że w drużynie doszło do wewnętrznych podziałów[25]. Drużyna z Los Angeles w sezonie regularnym odniosła 54 zwycięstwa i w drugiej rundzie play-off spotkała się z mającymi bilans 40–42 Houston Rockets[26][27], przegrywając rywalizację 2–1, po tym gdy Johnson nie trafił rzutu w ostatniej sekundzie meczu numer 3[28].

Podczas przerwy między sezonowej Johnson podpisał 25-letni kontrakt wart 25 milionów dolarów. Stał się wówczas najlepiej opłacanym zawodnikiem w historii sportu[29]. Na początku sezonu 1981–1982 Johnson prowadził z Westheadem spór, zarzucając trenerowi, że prowadzi zespół, który gra wolno i w przewidywalny sposób[30]. Po tym jak Johnson domagał się transferu, właściciel Lakers, Jerry Buss zwolnił Westheada i zastąpił go Rileyem. Chociaż Johnson nie ponosił odpowiedzialności za zwolnienie Westheada to był wygwizdywany na meczach ligi, nawet przez fanów Lakers[2][31]. Pomimo swych pozaboiskowych kłopotów Johnson ze średnimi 18,6 punktów, 9,6 zbiórek, 9,5 asyst i, najlepszymi w lidze, 2,7 przechwytów na mecz został wybrany do drugiej piątki All-NBA Team[13]. Dołączył również do Wilta Chamberlaina i Oscara Robertsona, jedynych koszykarzy NBA, którzy osiągnęli 700 punktów, 700 zbiórek i 700 asyst w jednym sezonie[8]. Lakers awansowali do play-offów w 1982 roku i stanęli po raz drugi w ciągu trzech lat naprzeciw Philadelphi 76ers. Po trible-double zaliczonym przez Johnsona w meczu nr 6, Lakers pokonali Sixers 4–2, a „Magic” zdobył swoją drugą statuetkę MVP finałów[2]. Podczas serii przeciw Sixers Johnson miał średnio 16,2 punktów, przy 53,3% skuteczności rzutów, 10,8 zbiórek, 8 asyst i 2,5 przechwytów na mecz[32]. Johnson mówił później, że jego trzeci sezon w Lakers był pierwszym, w którym jego zespół stał się wielką drużyną[33], przypisując sukcesy Rileyowi[34].

Podczas sezonu 1982/1983 średnie wyniki Johnsona wynosiły 16,8 punktów, 10,5 asyst i 8,6 zbiórek na mecz i po raz pierwszy nominowano go do podstawowej piątki All-NBA Team[13]. Los Angeles Lakers znów dotarli do finału w 1983 i po raz trzeci zmierzyli się w nim z Sixers, którym przewodzili center, Moses Malone oraz Julius Erving. Z partnerami z drużyny Johnsona, Normem Nixonem, Jamesem Worthym i Bobem McAdoo, którzy zmagali się z kontuzjami Lakers zostali pokonani przez Sixers 4–0, a Malone zdobył tytuł MVP finałów. W przegranych meczach Johnson notował średnio 19 punktów, przy 40,3 procentach skuteczności, a także 12,5 asyst i 7,8 zbiórek[35].

Mecze przeciw Celtics (1983–1987)

[edytuj | edytuj kod]

W swoim piątym sezonie w Lakers Johnson osiągał średnio double-double, mając 17,6 punktów, 13,1 asyst, a także 7,3 zbiórek[13]. Lakers zagrali w finałach NBA po raz trzeci z rzędu, gdzie spotkali się z Boston Celtics, na czele z Larrym Birdem. Zespół z Los Angeles rywalizował wówczas z drużyną z Bostonu po raz pierwszy, od kiedy ich zawodnikiem został Johnson. Lakers wygrali pierwszy mecz i prowadzili w drugim na 18 sekund przed końcem dwoma punktami, ale Gerald Henderson doprowadził do remisu, a Johnson nie trafił rzutu równo z końcową syreną. W dogrywce lepsi okazali się Celtics, wygrywając 124–121[36]. W trzecim meczu Johnson zaliczył 21 asyst w wygranej nad Celtics 137–104, ale w meczu nr 4 znów popełnił kilka kluczowych błędów w końcówce. W ostatniej minucie gry Johnson przechwycił piłkę Robertowi Parishowi, ale nie trafił dwóch rzutów wolnych na wagę zwycięstwa, po czym Celtics wygrali w dogrywce[36]. W dwóch następnych spotkaniach zespoły podzieliły zwycięstwa między sobą. W decydującym pojedynku nr 7 w Bostonie, gdy na minutę przed końcem Lakers przegrywali 3 punktami, obrońca Celtics Dennis Johnson zabrał piłkę „Magicowi” i ostatecznie mistrzami NBA zostali koszykarze z Bostonu[37]. W serii z Bostonem Johnson notował średnio 18 punktów przy 56% skuteczności rzutów, a także 13,6 asyst i 7,7 zbiórek na mecz[38].

W kolejny sezonie zasadniczym Johnson uzbierał średnią 18,3 punktów, 12,6 asyst i 6,2 zbiórek na mecz, prowadząc Lakers do finałów NBA, w których po raz drugi z rzędu ich przeciwnikami byli Boston Celtics. Lakers w pierwszym spotkaniu stracili 148 punktów, zdobywając o 34 punkty mniej. Kluczową rolę w dalszej fazie rywalizacji odegrał 38-letni wówczas Abdul Jabbar, który rzucił w drugim meczu 30 punktów i zebrał 17 piłek, a w meczu nr 5 zdobył 36 punktów, co dało prowadzenie zespołowi z Los Angeles 3–2. Po zwycięstwie w finałach nad Celtics w sześciu meczach Abdul Jabbar i Johnson mający w finałach średnio 18,3 punktów przy 49,4% skuteczności, a także notujący 14 asyst i 6,8 zbiórek mówili, iż było to najważniejsze zwycięstwo w ich karierze[39][40]. W plebiscycie na MVP sezonu zajął drugie miejsce[41].

Średnie Johnsona w sezonie 1985/1986 ponownie kształtowały się na poziomie double-double z 18,8 punktów, 12,6 asyst i 5,9 zbiórek na mecz[13]. Lakers awansowali do finałów Konferencji Zachodniej, ulegając jednak w pięciu meczach Houston Rockets[42]. W następnym sezonie Johnson osiągnął najwyższą w karierze średnią punktów równą 23,9, miał także średnio 12,2 asyst i 6,3 zbiórek na mecz[13]. Otrzymał swoją pierwszą nagrodę MVP sezonu zasadniczego[2][43]. Lakers po raz trzeci w latach 80. rywalizowali z Celtics w finałach NBA. W czwartym meczu serii finałowej Johnson trafił rzutem hakiem w ostatniej sekundzie ponad Robertem Parishem i Kevinem McHalem zapewniając wygraną swojemu zespołowi 107 do 106[44]. Zwycięski rzut hakiem pomógł zespołowi z Los Angeles pokonać Boston w sześciu spotkaniach. „Magic” został nagrodzony trzecią statuetką MVP finałów. W serii zdobywał średnio 26,2 punktów przy 54,1% skuteczności, jak również 13 asyst, 8 zbiórek i 2,33 przechwytów na mecz[2][45].

Obrona tytułu i następne lata (1987–1991)

[edytuj | edytuj kod]

Przed sezonem 1987/1988 trener Lakers, Pat Riley publicznie obiecał obronę tytułu mistrzowskiego, mimo iż żaden zespół od czasów Celtics w 1969 roku nie zdobył dwóch tytułów z rzędu[46]. Johnson miał kolejny udany sezon ze średnimi 19,6 punktów, 11,9 asyst i 6,9 zbiórek na mecz[13]. W fazie play-off 1988 roku Lakers dwukrotnie grali serie spotkań trwające siedem meczów. Wygrali 4–3 najpierw z Utah Jazz, a później z Dallas Mavericks, by w finale natrafić na Detroit Pistons, nazywanych wówczas „Bad Boys”, ze względu na ich fizyczny styl gry[2]. W pierwszych sześciu meczach serii finałowej oba zespoły podzieliły między sobą zwycięstwa. W siódmym, decydującym meczu skrzydłowy Lakers, a jednocześnie MVP tych finałów, James Worthy zaliczył pierwsze w karierze triple-double zdobywając 36 punktów, 16 zbiórek, 10 asyst i poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa 108–105[47]. Mimo że Johnson nie został wybrany MVP, to zdobywał średnio 21,1 punktów przy 55 procentowej skuteczności rzutów, a także dokładając 13 asyst i 5,7 zbiórek na mecz[48].

W sezonie 1988/1989 średnie Johnsona na mecz na poziomie 22,5 punktów, 12,8 asyst i 7,9 zbiórek zapewniły mu drugą nagrodę MVP sezonu zasadniczego w karierze[49], a Lakers awansowali do finałów NBA, w których ponownie zmierzyli się z Detroit Pistons. Jednak po absencji Johnsona od meczu nr 2, w którym zerwał ścięgno udowe, Lakers nie byli w stanie rywalizować skutecznie z Pistons i przegrali 4-0[50].

Grając po raz pierwszy w swej karierze w NBA bez Kareema Abdula Jabbara, który odszedł na emeryturę, Johnson zdobył swoją trzecią nagrodę MVP sezonu zasadniczego 1989/1990. Średnie Johnsona wynosiły 22,3 punktów, 11,5 asyst i 6,6 zbiórek na mecz[13]. Lakers odpadli jednak w półfinale Konferencji Zachodniej, ulegając Phoenix Suns i osiągając najsłabszy wynik od 9 lat[51]. Johnson dobrze prezentował się podczas sezonu 1990/1991, kiedy osiągał średnio 19,4 punktów, 12,5 asyst i 6,6 zbiórek na mecz, a Lakers dotarli do finałów NBA. Natrafili tam na Chicago Bulls prowadzonych przez Michaela Jordana, wówczas pięciokrotnego króla strzelców ligi, uznawanego za najlepszego gracza swojej epoki[52][53]. Chociaż serię przedstawiano jako pojedynek między Johnsonem a Jordanem[54], to skutecznie przeciw „Magicowi” bronił skrzydłowy Bulls, Scottie Pippen. Mimo dwóch meczów, w których Johnson zdobył triple-double, Michael Jordan, MVP finałów poprowadził swój zespół do zwycięstwa 4–1[2]. W ostatniej finałowej serii w karierze Johnson zdobywał średnio 18,6 punktów przy 43,1% skuteczności, a także miał 12,4 asyst i 8 zbiórek na mecz[55]. Zajął też drugie miejsce w głosowaniu na MVP sezonu[56].

Ogłoszenie zakażenia wirusem HIV i Igrzyska Olimpijskie 1992 (1991-1992)

[edytuj | edytuj kod]

Po badaniach fizykalnych przed sezonem 1991/1992 odkrył, że jego test na obecność wirusa HIV był pozytywny. Na konferencji prasowej 7 listopada 1991 roku ogłosił, że przechodzi natychmiast na sportową emeryturę[57][58]. Oświadczył, że jego żona Cookie i ich nienarodzone dziecko nie ma HIV oraz dodał, że poświęci resztę życia na walkę z chorobą[57]. Początkowo twierdził, że nie wiedział, w jaki sposób zakaził się wirusem, ale później ujawnił, że stało się to przez posiadanie wielu partnerek seksualnych podczas kariery koszykarskiej[57][59]. Jako że w tamtym czasie jedynie niewielki procent zakażonych HIV nabywało tego wirusa za pośrednictwem kontaktów heteroseksualnych[60], krążyły pogłoski, iż Johnson był gejem lub biseksualistą, czemu on sam zaprzeczał[61][62]. Oskarżał Isiaha Thomasa o rozgłaszanie takich pogłosek za wynagrodzeniem, czemu ten jednak zaprzeczał[63]. Ogłoszenie przez Johnsona zakażenia wirusem HIV było główną wiadomością w Stanach Zjednoczonych[64], a w 2004 roku zostało uznane przez ESPN za siódme najbardziej pamiętne wydarzenie ostatnich 25 lat[65]. Johnson w wielu artykułach prasowych był chwalony jako bohater, a były prezydent Stanów Zjednoczonych George H.W. Bush powiedział: Dla mnie Magic jest bohaterem, bohaterem dla każdego, kto kocha sport[66].

Johnson mimo przejścia na emeryturę został wybrany przez fanów do pierwszej piątki drużyny Zachodu na mecz gwiazd w 1992, chociaż jego byli partnerzy z drużyny, Byron Scott i A.C. Green, mówili, że „Magic” nie powinien grać[67]. Kilku graczy NBA, w tym m.in. skrzydłowy Utah Jazz Karl Malone, twierdziło, że będą narażeni na zakażenie, jeśli Johnson dozna otwartej rany w trakcie gry[68]. Johnson poprowadził Zachód do zwycięstwa 153–113 i został wybrany MVP meczu po zdobyciu 25 punktów, 9 asyst i 5 zbiórek[69]. Spotkanie zakończył trafiony przez Johnsona rzut za trzy punkty w ostatniej minucie, po którym zawodnicy obu drużyn gratulowali „Magicowi” występu[70].

Johnson został wybrany do udziału w igrzyskach olimpijskich w reprezentacji Stanów Zjednoczonych, zwanej „Dream Teamem”[71]. Podczas turnieju, który drużyna USA wygrała, Johnson grał rzadko z powodu problemów z kolanem, otrzymywał jednak od publiczności owacje na stojąco i wykorzystał to jako możliwość inspiracji dla ludzi zakażonych wirusem HIV[10].

Po igrzyskach (1992–1996)

[edytuj | edytuj kod]

Przed sezonem 1992/1993 Johnson ogłosił zamiar powrotu do NBA. Po treningach i meczach przedsezonowych powrócił na sportową emeryturę przed rozpoczęciem rundy zasadniczej, powołując się na kontrowersje jakie ewentualny powrót wywoływał wśród wielu zawodników[8]. Podczas przerwy od koszykówki napisał książkę na temat bezpiecznego seksu, był aktywnym przedsiębiorcą, pracował dla NBC jako komentator, a także podróżował po Azji i Australii, występując w drużynie złożonej z byłych koszykarzy rozgrywek uniwersyteckich, a także NBA.

Johnson powrócił do NBA jako trener Lakers pod koniec sezonu 1993/1994 zastępując Randy’ego Pfunda. Po przegranych pięciu z sześciu meczów „Magic” ogłosił rezygnację po sezonie, decydując się na zakup 5% udziałów zespołu w czerwcu 1994. W następnym sezonie, w wieku 36 lat Johnson próbował po raz kolejny powrócić do NBA jako zawodnik Lakers. Grając na pozycji silnego skrzydłowego notował średnio 14,6 punktów, 6,9 asyst i 5,7 zbiórek na spotkanie w ostatnich 32 meczach sezonu[13]. Po odpadnięciu przez Lakers z Houston Rockets w pierwszej rundzie play-off Johnson ostatecznie zakończył karierę w NBA[8].

Poza boiskiem

[edytuj | edytuj kod]
Gwiazda Magica Johnsona na Hollywood Walk of Fame

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Johnson po raz pierwszy został ojcem w 1981, gdy ze związku z Melissą Mitchell urodził się Andre Johnson. Chociaż Andre był wychowywany przez matkę, odwiedzał ojca każdego lata, a od października 2005 roku pracował dla Magic Johnson Enterprises, jako dyrektor ds. marketingu[72]. W 1991 roku Johnson ożenił się z Earlithą „Cookie” Kelly, biorąc skromny ślub w Lansing, na którym obecni byli Isiah Thomas, Mark Aguirre i Herb Williams[73]. „Magic” i Cookie mieli jednego syna, Earvina III, a także adoptowaną w 1995 roku córkę, Elisę[74].

Kariera w mediach i biznesie

[edytuj | edytuj kod]

W 1998 Johnson był gospodarzem talk-show w telewizyjnej sieci Fox, zwanego The Magic Hour. Program przestał być nadawany po dwóch miesiącach z powodu niskiej oglądalności[75]. Były koszykarz prowadzi firmę Magic Johnson Enterprises, wartą 700 milionów dolarów[72]. Zależnymi jednostkami wchodzącymi w skład firmy są Magic Johnson Productions, zajmująca się promocją, Magic Johnson Theatres będąca ogólnokrajową siecią kin i studio filmowe Magic Johnson Entertaiment[76]. Johnson zajmował się również przemówieniami motywującymi[77]. Był ponadto komentatorem meczów NBA, pracującym dla telewizji TNT przez siedem lat[78], po czym został zatrudniony w 2008, jako jeden z analizujących koszykarskie spotkania w programie NBA Countdown, nadawanym w stacji ESPN. W 1994 Johnson stał się jednym z właścicieli Los Angeles Lakers. Pełnił także funkcję wiceprezesa klubu[79]. Swoje udziały we własności Lakers sprzedał w październiku 2010 roku[80].

Polityka

[edytuj | edytuj kod]

Johnson jest zwolennikiem Partii Demokratycznej. W 2006 publicznie poparł Phila Angelidesa, ubiegającego się o stanowisko gubernatora Kalifornii[81], a w 2007 roku wspierał Hillary Clinton, startującą w wyborach prezydenckich[82]. W 2010 roku poparł ubiegającą się o reelekcję, Barbarę Boxer[83].

Działalność charytatywna

[edytuj | edytuj kod]
W 2003 Johnson spotkał się z Nancy Pelosi, aby przedyskutować kwestię pomocy federalnej dla osób chorych na AIDS.

Po ogłoszeniu zakażenia się HIV w listopadzie 1991, Johnson stworzył Magic Johnson Foundation, mającą pomagać w zwalczaniu HIV[84], chociaż później dodał fundacji także inne cele charytatywne[85]. W 1992 roku wstąpił do narodowej komisji, zajmującej się walką z AIDS, jednak opuścił ją po ośmiu miesiącach, tłumacząc, że komisja nie robi wystarczająco dużo, aby zwalczać chorobę[84]. Johnson był również głównym mówcą z ramienia ONZ podczas Światowego Dnia AIDS w 1999 roku i służył jako Posłaniec pokoju ONZ[85][86].

HIV występował wśród narkomanów i homoseksualistów[84], jednak kampania informacyjna Johnsona miała za zadanie wyjaśnić, że ryzyko zakażenia nie ogranicza się tylko do tych grup. Johnson twierdził, iż jego celem było edukowanie ludzi czym jest HIV, a także nawoływanie, by nie dyskryminować osób z HIV i AIDS[85]. Johnson był później krytykowany przez społeczność osób chorych na AIDS za coraz mniejsze zaangażowanie w informowaniu opinii publicznej o rozprzestrzenianiu się choroby[84][85].

Aby zapobiec przekształceniu się HIV w AIDS, Johnson bierze codziennie leki[87]. Reklamował leki firmy GlaxoSmithKline i współpracował z Abbott Laboratories[88], aby nagłośnić walkę z AIDS, prowadzoną w afroamerykańskiej społeczności[87].

Charakterystyka gry i rekordy

[edytuj | edytuj kod]
Numer 32, jaki nosił „Magic” Johnson został zastrzeżony przez Los Angeles Lakers w 1992 roku.

W 905 meczach NBA Johnson zdobył 17707 punktów, 6559 zbiórek i 10141 asyst, co przekłada się na średnie z całej kariery 19,5 punktów, 7,2 zbiórek i 11,2 asyst na mecz. Średnia asyst jest u „Magica” najwyższa w historii NBA[13]. Dzieli też rekord asyst zdobytych w jednym meczu play-off (24). Jest rekordzistą pod względem zaliczonych asyst w spotkaniu w finałach NBA (21), a także zdobył najwięcej w historii asyst w meczach play-off (2346). Zdobył także najwięcej asyst w meczach gwiazd, notując ich 127. Johnson wprowadził do koszykówki styl gry, oparty na szybkim tempie akcji, zaskakujących podaniach i wsadach, zwany „showtime”[2]. Kolega z drużyny Lakers, obrońca Michael Cooper wspominał, że choć nie wiadomo było często w jaki sposób Johnson poda piłkę, to jednak najczęściej lądowały one w rękach któregoś z zawodników drużyny z Los Angeles, którzy mogli skutecznie kończyć akcje. Wyjątkowość Johnsona polegała także na tym, że grał na pozycji rozgrywającego, mierząc 206 cm, mimo iż o takim wzroście byli raczej koszykarze na pozycjach podkoszowych. Johnson łączył wzrost silnego skrzydłowego, umiejętności swingmana i panowanie nad piłką charakteryzujące obrońców, co uczyniło go jednym z najczęstszych zdobywców triple-double (138) w historii NBA, ustępując miejsca jedynie Oscarowi Robertsonowi (181)[89].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

NCAA

[edytuj | edytuj kod]

NBA

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja

[edytuj | edytuj kod]

Inne

[edytuj | edytuj kod]

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Statystyki zawodnicze

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
M Mecze S5 Pierwsza piątka MPG Minuty na mecz
FG% Celność rzutów z pola 3P% Celność rzutów „za 3” FT% Celność rzutów wolnych
RPG Zbiórki na mecz APG Asysty na mecz SPG Przechwyty na mecz
BPG Bloki na mecz PPG Punkty na mecz

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon regularny

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
1979/80 L.A. Lakers 77 72 36.3 53.0% 22.6% 81.0% 7.7 7.3 2.4 0.5 18.0
1980/81 L.A. Lakers 37 35 37.1 53.2% 17.6% 76.0% 8.6 8.6 3.4 0.7 21.6
1981/82 L.A. Lakers 78 77 38.3 53.7% 20.7% 76.0% 9.6 9.5 2.7 0.4 18.6
1982/83 L.A. Lakers 78 79 36.8 54.8% 0% 80.0% 8.6 10.5 2.2 0.6 16.8
1983/84 L.A. Lakers 67 66 38.3 56.5% 20.7% 81.0% 7.3 13.1 2.2 0.7 17.6
1984/85 L.A. Lakers 77 77 36.1 56.1% 18.9% 84.3% 6.2 12.6 1.5 0.3 18.3
1985/86 L.A. Lakers 72 70 35.8 52.6% 23.3% 87.1% 5.9 12.6 1.6 0.2 18.8
1986/87 L.A. Lakers 80 80 36.3 52.2% 20.5% 84.8% 6.3 12.2 1.7 0.4 23.9
1987/88 L.A. Lakers 72 70 36.6 49.2% 19.6% 85.3% 6.2 11.9 1.6 0.2 19.6
1988/89 L.A. Lakers 77 77 37.5 50.9% 31.4% 91.1% 7.9 12.8 1.8 0.3 22.5
1989/90 L.A. Lakers 79 79 37.2 48.0% 38.4% 89.0% 6.6 11.5 1.7 0.4 22.3
1990/91 L.A. Lakers 79 79 37.1 47.7% 32.0% 90.6% 7.0 12.5 1.3 0.2 19.4
1995/96 L.A. Lakers 32 9 29.9 46.6% 37.9% 85.6% 5.7 6.9 0.8 0.4 14.6
Razem 906 870 36.7 52.0% 30.3% 84.8% 7.2 11.2 1.9 0.4 19.5
All-Star 11 10 30.1 48.9% 47.6% 90.5% 5.2 11.5 1.9 0.6 16.0

Play-offy

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
1980 L.A. Lakers 16 16 41.1 51.8% 25.0% 80.2% 10.5 9.4 3.1 0.4 18.3
1981 L.A. Lakers 3 3 42.3 38.8% 0% 65.0% 13.7 7.0 2.7 1.0 17.0
1982 L.A. Lakers 14 14 40.1 52.9% 0% 82.8% 11.3 9.3 2.9 0.2 17.4
1983 L.A. Lakers 15 15 42.9 48.5% 0% 84.0% 8.5 12.8 2.3 0.8 17.9
1984 L.A. Lakers 21 21 39.9 55.1% 0% 80.0% 6.6 13.5 2.0 1.0 18.2
1985 L.A. Lakers 19 19 36.2 51.3% 14.3% 84.7% 7.1 15.2 1.7 0.2 17.5
1986 L.A. Lakers 14 14 38.6 53.7% 0% 76.6% 7.1 15.1 1.9 0.1 21.6
1987 L.A. Lakers 18 18 37.0 53.9% 20.0% 83.1% 7.7 12.2 1.7 0.4 21.8
1988 L.A. Lakers 24 24 40.2 51.4% 50.0% 85.2% 5.4 12.6 1.4 0.2 19.9
1989 L.A. Lakers 14 14 37.0 48.9% 28.6% 90.7% 5.9 11.8 1.9 0.2 18.4
1990 L.A. Lakers 9 9 41.8 49.0% 20.0% 88.6% 6.3 12.8 1.2 0.1 25.2
1991 L.A. Lakers 19 19 43.3 44.0% 29.6% 88.2% 8.1 12.6 1.2 0 21.8
1996 L.A. Lakers 4 0 33.8 38.5% 33.3% 84.8% 8.5 6.5 0 0 15.3
Razem 190 186 39.7 50.6% 24.1% 83.8% 7.7 12.3 1.9 0.3 19.5

Statystyki trenerskie

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Sezon regularny M Mecze Z Zwycięstwa P Porażki Z–P % Procent zwycięstw do porażek
Playoffs MP Mecze w PO ZP Zwycięstwa w PO PP Porażki w PO PZ–P % Procent zwycięstw do porażek w PO

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Zespół Sezon M Z P Z-P% Miejsce MP ZP PP PZ-P% Wynik
L.A. Lakers 1993/94 16 5 11 31.3 Zrezygnował w trakcie sezonu
Kariera 16 5 11 31.3 0 0 0

Rywalizacja z Larrym Birdem

[edytuj | edytuj kod]

Johnson i Larry Bird po raz pierwszy spotkali się jako boiskowi rywale w 1979 roku, gdy drużyna uniwersytecka Michigan pokonała w finale rozgrywek o mistrzostwo NCAA zespół z Indiany, w którym grał Bird. Rywalizacja była kontynuowana w NBA i osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy zespoły z Bostonu i Los Angeles spotkały się w finałach trzykrotnie pomiędzy 1984 i 1987 rokiem. Johnson zapewniał, że dla niego sezon zasadniczy składał się z 80 normalnych gier i 2 wyjątkowych z Celtics. Także Bird stwierdzał, że pierwszą rzeczą, jaką sprawdzał rano były statystyki „Magica”[122].

Niektórzy dziennikarze przypuszczali, że rywalizacja Johnson–Bird była atrakcyjna, ponieważ obaj zawodnicy byli zdecydowanymi przeciwieństwami. Różnił ich styl gry, jak i kolor skóry[123][124]. Przed wejściem Johnsona i Birda do NBA, liga znajdowała się w kryzysie. Duże znaczenie rywalizacji obu koszykarzy wynikało także z faktu, że między innymi dzięki nim liga NBA ponownie zyskała zainteresowanie ludzi i telewizji[125]. Dziennikarz sportowy, Larry Schwartz uważał nawet, iż rywalizacja między Birdem a Johnsonem uratowała NBA od bankructwa[8].

Pomimo konfrontacji na boisku, Johnson i Bird zaprzyjaźnili się podczas kręcenia reklamy butów w 1984 roku dla firmy Converse, w której zostali przedstawieni jako wrogowie[126][127]. Johnson brał udział w ceremonii zakończenia kariery przez Birda w 1992 roku. Bird włączył formalnie Johnsona do Basketball Hall of Fame[128].

Książki

[edytuj | edytuj kod]
  • Magic (1983)
  • Magic's Touch (Magiczny Dotyk) (1989)
  • Conversation with Magis: Magic talks to kids about HIV and AIDS (1992)
  • Jak możesz uniknąć AIDS (What you can do to avoid AIDS 1992, wyd. pol. W.A.B. 1992).
  • Moje życie (My Life 1992, wyd. pol. Atlantis 1993 r.)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ All Time Leaders: Assists Per Game. [w:] NBA.com [on-line]. Turner Sports Interactive, Inc. [dostęp 2008-05-08].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Magic Johnson Biography. [w:] ESPN.com [on-line]. [dostęp 2011-07-30].
  3. ↑ a b Daily Dime: Special Edition – The 10 Greatest Point Guards Ever. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
  4. ↑ 30 years ago, Larry Bird and Magic Johnson's matchup changed basketball. ww.indystar.com, 2009-03-26. [dostęp 2013-01-30]. (ang.).
  5. ↑ Earle Eldridge: Rebounding from basketball court to boardroom. [w:] USA Today [on-line]. 8 listopada 2004. [dostęp 2011-07-30].
  6. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 14. ISBN 1-902799-01-1.
  7. ↑ Jeff Zillgitt: Magic Memories of a Real Star. [w:] USA Today [on-line]. Gannett Co. Inc, 2002-09-27. [dostęp 2011-07-30].
  8. ↑ a b c d e f Larry Schwartz: Magic made Showtime a show. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
  9. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 48. ISBN 1-902799-01-1.
  10. ↑ a b Bork: Die großen Basketball Stars. 1994, s. 56–66.
  11. ↑ 1978 NCAA Tournament. sportsline.com. [dostęp 2011-07-30].
  12. ↑ Andy Katz: From coast to coast, a magical pair. ESPN. [dostęp 2011-07-30].
  13. ↑ a b c d e f g h i j k Magic Johnson Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
  14. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 113. ISBN 1-902799-01-1.
  15. ↑ Regular Season Records: Points. NBA.com. [dostęp 2011-07-30].
  16. ↑ a b c Rookie Makes the Lakers Believe in Magic. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. [dostęp 2008-05-07].
  17. ↑ Larry Bird Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
  18. ↑ 1979-80 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-29]. (ang.).
  19. ↑ 1979–80 NBA Season Summary. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
  20. ↑ 1980 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
  21. ↑ NBA’s Greatest Moments: Magic Fills in at Center. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. [dostęp 2007-09-13].
  22. ↑ Jack McCallum: Playoff moments can make legends. [w:] Sports Illustrated [on-line]. Time Inc, 2006-06-02. [dostęp 2011-07-30].
  23. ↑ Magic Johnson timeline. [w:] USA Today [on-line]. Gannett Co. Inc, 2001-07-11. [dostęp 2011-07-30].
  24. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 135. ISBN 1-902799-01-1.
  25. ↑ Pat Riley: The Winner Within. G.P. Putnam's Son, 1993, s. 48. ISBN 978-0-425-14175-5.
  26. ↑ Houston Rockets. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-30].
  27. ↑ Los Angeles Lakers. Sports Reference LLC. [dostęp 2009-05-14].
  28. ↑ Ira Berkow: Sports of The Times; Magic Johnson's Legacy. [w:] The New York Times [on-line]. 8 listopada 1991. [dostęp 2011-07-30].
  29. ↑ Sports People; Magic Johnson Pact. [w:] The New York Times [on-line]. 7 kwietnia 1988. [dostęp 2011-07-30].
  30. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 141. ISBN 1-902799-01-1.
  31. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 143. ISBN 1-902799-01-1.
  32. ↑ 1982 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-31].
  33. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 148. ISBN 1-902799-01-1.
  34. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 149. ISBN 1-902799-01-1.
  35. ↑ 1983 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-31].
  36. ↑ a b Alex Sachare, 100 Greatest Basketball Moments Of All Time, s. 6.
  37. ↑ C. Kirchberg, J. Barett, Hoop lore: a history of National Basketball Association, s. 179.
  38. ↑ 1984 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-07-31].
  39. ↑ 1985 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-03].
  40. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 199. ISBN 1-902799-01-1.
  41. ↑ 1984-85 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-30]. (ang.).
  42. ↑ L. Bird, E. Johnson, J. MacMullan, When the Game Was Ours, s. 197.
  43. ↑ 1986-87 NBA MVP Voting. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-03].
  44. ↑ D.H. Brown, A Best of Basketball Story, s. 38.
  45. ↑ 1987 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-03].
  46. ↑ Barry Cooper: Riley Is Downplaying His Guarantee Of Title Repeat. [w:] Orlando Sentinel [on-line]. 13 czerwca 1988. [dostęp 2011-08-04].
  47. ↑ James Worthy | Bio | Premiere Motivational Speakers Bureau [online], premierespeakers.com [dostęp 2017-11-25].
  48. ↑ 1988 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-04].
  49. ↑ 1988-89 NBA MVP Voting. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-04].
  50. ↑ Sam Goldaper: Pistons Earn First Title by Sweeping Lakers. [w:] New York Times [on-line]. 14 czerwca 1989. [dostęp 2011-08-04].
  51. ↑ D.H. Brown, A Best of Basketball Story, s. 24.
  52. ↑ Michael Jordan Bio. ESPN.com. [dostęp 2011-08-04].
  53. ↑ Praise from his peers. [w:] Sports Illustrated [on-line]. 1 lutego 1999. [dostęp 2011-08-04].
  54. ↑ 1990-91: No Bull! Chicago Cops Championship. [w:] NBA.com [on-line]. Turner Sports Interactive, Inc. [dostęp 2011-08-04].
  55. ↑ 1991 NBA Finals Composite Box Score. Sports Reference LLC. [dostęp 2011-08-04].
  56. ↑ 1990-91 NBA Awards Voting. basketball-reference.com. [dostęp 2022-03-30]. (ang.).
  57. ↑ a b c Rick Weinberg: 7: Magic Johnson announces he's HIV-positive. ESPN. [dostęp 2011-08-04].
  58. ↑ Tragedia „Magica” Johnsona, „Gazeta Wyborcza”, nr 731, 9 listopada 1991, s. 24.
  59. ↑ Tom Friend: Still stunning the world 10 years later. ESPN, 2001-11-07. [dostęp 2011-08-04].
  60. ↑ Jim MacKay, Michael A. Messner, Donald F. Sabo, Masculinities, Gender Relations, and Sport: Masculinities, Gender Relations, SAGE 2000, s. 53., isbn 0-7619-1272-X
  61. ↑ Johnson, Novak: My Life. s. 225. ISBN 1-902799-01-1.
  62. ↑ (WP), Solidarni z „Magicem”, „Gazeta Stołeczna”, nr 736, 16 listopada 1991, s. 20.
  63. ↑ Roland Lazenby, Roland Lazenby: The Show: The Inside Story of the Spectacular Los Angeles Lakers in the Words of Those Who Lived It. New York, New York: McGraw-Hill Professional, 2006, s. 297–8. ISBN 978-0-07-143034-0. [dostęp 2011-08-04].
  64. ↑ Masculinities, Gender Relations, and Sport: Masculinities, Gender Relations. s. 53.
  65. ↑ Rick Weinberg: Magic Johnson announces he's HIV-positive. ESPN. [dostęp 2011-08-04].
  66. ↑ McKay, Messner, Sabo: Masculinities, Gender Relations, and Sport: Masculinities, Gender Relations. s. 54.
  67. ↑ Jack McCallum: Most Valuable Person. [w:] Sports Illustrated [on-line]. Time Inc, 1992-02-17. [dostęp 2011-08-07].
  68. ↑ Magic Johnson: 10 lat z HIV. [w:] Wprost [on-line]. 2001-11-07. [dostęp 2011-08-07].
  69. ↑ Magic Johnson Shines In NBA All Star Game Winning Hearts, MVP. [w:] Jet [on-line]. 1992-02-24. s. 56. [dostęp 2011-08-07].
  70. ↑ Steve Aschburner: Ten All-Star Games to remember. [w:] Sports Illustrated [on-line]. 2009=02=12. [dostęp 2011-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-23)].
  71. ↑ Chris Sheridan: Dream Team still the best ever ... or is it?. [w:] ESPN [on-line]. 2007-09-04. [dostęp 2011-08-07].
  72. ↑ a b Darren Rovell: Passing on the Magic. ESPN, 2005-10-08. [dostęp 2011-08-07].
  73. ↑ Roland Lazenby: The Show: The Inside Story of the Spectacular Los Angeles Lakers in the Words of Those Who Lived It. New York, New York: McGraw-Hill Professional, 2006, s. 281. ISBN 978-0-07-143034-0. [dostęp 2011-08-07].
  74. ↑ Nadine Brozan: Chronicle. [w:] The New York Times [on-line]. The New York Times Company, 1995-01-26. [dostęp 2011-08-07].
  75. ↑ 'Magic Hour' Canceled. [w:] The New York Times [on-line]. The New York Times Company, 1998-08-08. [dostęp 2011-08-11].
  76. ↑ Gary Eng Walk: Magic Johnson joins the music biz. [w:] Entertainment Weekly [on-line]. 7 października 1998. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-20)].
  77. ↑ Steve Springer, Magic's Announcement: 10 years later, a real survivor, „Los Angeles Times”, 2001-11-07, s. D1
  78. ↑ NBA 05-06 TNT. TNT.tv. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-20)].
  79. ↑ Magic Johnson becomes part owner of Lakers. [w:] JET [on-line]. findarticles.com, 1994. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-08)].
  80. ↑ Magic Johnson sells Lakers shares. ESPN, 18 października 2010. [dostęp 2011-08-11].
  81. ↑ Magic Johnson backs Angelides for Governor. angelides.com, 2005-11-29. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-22)].
  82. ↑ Magic Johnson, Bill Clinton team up for Hillary. [w:] USA Today [on-line]. Gannett Co. Inc, 20 grudnia 2007. [dostęp 2011-08-11].
  83. ↑ Magic Johnson Backing Barbara Boxer for US Senate. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-20)].
  84. ↑ a b c d Jack McCallum: Life After Death. [w:] Sports Illustrated [on-line]. Time Inc, 20 sierpnia 2001. [dostęp 2011-08-11].
  85. ↑ a b c d Tom Farrey: AIDS community misses old Magic act. ESPN, 7 listopada 2001. [dostęp 2011-08-11].
  86. ↑ William C. Rhoden: Sports of The Times; The Greatest Is Honored by The Diplomat. [w:] The New York Times [on-line]. The New York Times Company, 16 września 1998. [dostęp 2011-08-11].
  87. ↑ a b Steve Sternberg: Magic Johnson combats AIDS misperceptions. [w:] USA Today [on-line]. 30 listopada 2006. [dostęp 2011-08-12].
  88. ↑ Magic Johnson assists drugmaker to advertise HIV treatment. [w:] USA Today [on-line]. 20 stycznia 2003. [dostęp 2011-08-12].
  89. ↑ Adrian Wojnarowski: Making triple trouble. Yahoo! Sports, 2006-11-18. [dostęp 2011-08-11].
  90. ↑ NCAA Championship History. ncaa.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  91. ↑ NCAA College Basketball Final Four Most Outstanding Player Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  92. ↑ Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  93. ↑ NCAA All-Tournament Winners. sports-reference.com. [dostęp 2018-08-16]. (ang.).
  94. ↑ National Collegiate Basketball Hall of Fame - Players. collegebasketballexperience.com. [dostęp 2018-04-15]. (ang.).
  95. ↑ a b c NBA Championships: Year by Year Champions. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  96. ↑ NBA MVP Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  97. ↑ NBA All-Star Game MVP's. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  98. ↑ NBA Players of the Month. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  99. ↑ a b All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  100. ↑ All-Rookie Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  101. ↑ The NBA’s 50 Greatest Players. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  102. ↑ NBA 75th Anniversary Team announced. nba.com. [dostęp 2021-12-01]. (ang.).
  103. ↑ Duncan wins 2001-02 IBM Award. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  104. ↑ NBA J. Walter Kennedy Citizenship Award Winners. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  105. ↑ 2019 NBA Awards: Complete list of winners. nba.com. [dostęp 2019-06-26]. (ang.).
  106. ↑ Team San Antonio to Defend its Haier Shooting Stars Title. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  107. ↑ NBA Assists Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  108. ↑ NBA Steals Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  109. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  110. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Leaders and Records for Assist Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2014-11-07]. (ang.).
  111. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throws. basketball-reference.com. [dostęp 2018-03-24]. (ang.).
  112. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for 3-Pt Field Goals. basketball-reference.com. [dostęp 2018-03-24]. (ang.).
  113. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Assists Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-04]. (ang.).
  114. ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Steals Per Game. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-06]. (ang.).
  115. ↑ NBA Retired Numbers. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  116. ↑ Games of the XXVth Olympiad -- 1992. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  117. ↑ MEN'S TOURNAMENT OF THE AMERICAS -- 1992. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  118. ↑ a b USA All-Tieme Men's Roster. usab.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  119. ↑ 1992 United States Olympic Team – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  120. ↑ a b c History of the NBA Global Games. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  121. ↑ Magic Johnson - Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
  122. ↑ Classic NBA Quotes: Magic and Larry. NBA Encyclopedia: Playoff Edition. [dostęp 2011-08-10].
  123. ↑ Bork: Basketball Sternstunden. 1995, s. 49–55.
  124. ↑ David Halberstam: The Stuff Dreams Are Made Of. [w:] Sports Illustrated [on-line]. Time Inc, 1987-06-29. [dostęp 2011-08-12].
  125. ↑ 'Magic' Time. CBS News, 2002-09-27. [dostęp 2011-08-12].
  126. ↑ Abraham Aamidor: Chuck Taylor, All Star: The True Story of the Man Behind the Most Famous Athletic Shoe in History. 2006, s. 151. ISBN 0-253-34698-3.
  127. ↑ Larry Schwartz: Eye for victory. ESPN. [dostęp 2011-08-12].
  128. ↑ Larry Bird inducting Magic Johnson. CBC Sports, 2002-08-15. [dostęp 2011-08-12].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Szablony Magica Johnsona
1979 NBA Draft
Pierwsza runda
Druga runda
Zawodnicy wybrani z pierwszym numerem draftu NBA
Zdobywcy tytułu J. Walter Kennedy Citizenship Award
Zdobywcy tytułu NBA IBM Award
Zdobywcy nagrody najbardziej wartościowego zawodnika sezonu w NBA
Zdobywcy nagrody najbardziej wartościowego zawodnika Finałów NBA
Zdobywcy nagrody najbardziej wartościowego zawodnika Meczu Gwiazd NBA
1992 Dream Team IO w Barcelonie
National Basketball Association – NBA’s 50th Anniversary All-Time Team
NBA 75th Anniversary Team
Liderzy sezonu NBA w asystach
Lista liderów sezonu NBA w przechwytach
Liderzy sezonu NBA w skuteczności rzutów wolnych
Zwycięzcy NBA Shooting Stars
Most Outstanding Player turnieju mężczyzn NCAA
  1. ↑ Po turnieju uznany za występującego nielegalnie z powodu podpisania zawodowego kontraktu w trakcie sezonu
  2. ↑ nie rozegrano
Galeria Sław Koszykówki im. Jamesa Naismitha
Trenerzy
Działacze
Zawodnicy
Obrońcy
Skrzydłowi
Środkowi
Sędziowie
Zespoły
Nagrody
  • pogrubienie – oznacza, że dana osoba została wybrana do Hall Of Fame jako trener i jako zawodnik
Trenerzy Los Angeles Lakers
  1. ↑ a b c d e f tymczasowo
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Magic_Johnson&oldid=72716516”