Diabelski Kamień w Rudniku – Wikipedia, wolna encyklopedia
Diabelski Kamień w Rudniku – skałki w miejscowości Rudnik w gminie Sułkowice w województwie małopolskim. Znajdują się na północnym grzbiecie Kaniowej Góry w Paśmie Barnasiówki[1].
Opis skał
[edytuj | edytuj kod]Są to dwie formacje skalne: pojedyncza skałka oraz skalny mur o długości około 30 m, wysokości 5 m i szerokości 2,5 m. Właściwym Diabelskim Kamieniem jest wyższa od muru pojedyncza skałka o kształcie maczugi, obwodzie około 10 m i niewielkim przewieszeniu. Znajdują się na północnych stokach Pasma Barnasiówki (zwanego też Pasmem Dalina). Wysokość względna skałek nad dnem doliny wynosi około 60 m[2]. Według Jerzego Kondrackiego, autora regionalizacji fizycznogeograficznej Polski Pasmo Barnasiówki należy do Pogórza Wielickiego[3].
Skałki znajdują się na wypłaszczeniu niewielkiego grzbietu, na wysokości 460–465 m n.p.m.[1] Zbudowane są z piaskowca istebniańskiego i są jedną z najbardziej oryginalnych formacji skalnych na całym Pogórzu Zachodniobeskidzkim, i to nie tylko pod względem wielkości i oryginalnego kształtu, ale także budowy geologicznej i układu spękań ciosowych. W niektórych miejscach skałek znajdują się rdzawo-żółte przebarwienia spowodowane większą zawartością żelaza oraz okrągławe wgłębienia[4].
Ze względu na unikatowe walory przyrodnicze skałki te zostały uznane za prawnie chroniony pomnik przyrody[4].
Legenda
[edytuj | edytuj kod]Z Diabelskim Kamieniem w Rudniku, podobnie jak z wieloma innymi tzw. diabelskimi kamieniami, związana jest legenda. Po wybudowaniu sanktuarium i kalwarii w Kalwarii Zebrzydowskiej, między ludźmi zapanowały pokój i zgoda. Nie mógł tego ścierpieć diabeł i zaplanował zniszczyć sanktuarium ogromnym głazem spuszczonym z dużej wysokości. Zmuszony jednak został do zawarcia umowy ze św. Piotrem, na mocy której musiał zostawić kamień w tym miejscu, w którym zastanie go pianie koguta. Kamień był jednak tak ciężki i niósł go z tak daleka, że musiał wielokrotnie odpoczywać i nie zdążył przed świtem. Pianie koguta zastało go, gdy mijał Pasmo Barnasiówki, tutaj też opuściły go siły i zostawił kamień w lesie[2].
Bouldering
[edytuj | edytuj kod]Na Diabelskim Kamieniu są 4 drogi wspinaczkowe o trudności od IV do VI+ w skali polskiej, obite starymi przelotami. Na skalnym murze przylegającym do Diabelskiego Kamienia uprawiany jest bouldering. Jest 31 baldów o trudności od 3 do 6c w skali francuskiej[5].
- Diabelski Kamień
- F117; IV
- Anita; V+
- Ambiwalencja; VI+
- Kurczak wegetariański; V+
- Skalny mur
- Shakira; 6c (z odciągów wprost na płytę)
- Condorek; 6a
- Fugazi; 6a
- Ju-87; 6b+ (ściśle filarkiem i krawędzią rysy)
- Klinołap; 4
- Britney; 4 (bez rysy)
- Hyc; 3
- Fobia; 5
- Talibek; 5+
- Rysa; 3
- Skakanka; 4+ (bez rysy)
- Dowód rzeczowy; 5+ (bez krawędzi filarka)
- X; 4
- Y; 4+
- Z; 6c
- Taboo; 4 (ręką po filarku)
- Enraha; 6a+
- Mogilaski; 6a+
- Diabliki; 5+
- Zulu Gula; 6c (start z podchwytu)
- Luz; 6a+
- Tuz; 6a+
- Wina; 6a
- Cyc; 4
- 2 wina; 5d (bez krawędzi zacięcia)
- 5 piw; 4+
- PiS; 6b (kutymi klamkami)
- Ramadan; 7a+ (bez cokołu i bez klamek)
- Praxis; 6c
- Chłopaki z baraków; 6b
- Bania; 5+ (start z odciągów)[5].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]- Sułkowice – Pisana – Kaniowa Góra – Barnasiówka – Dalin – Myślenice. Odległość 12 km, suma podejść 376 m, suma zejść 350 m, czas przejścia czas przejścia 3 godz. 38 min, z powrotem 3 godz. 50 min[6]
- ścieżka dojściowa od grzbietowego żółtego szlaku w dół do Diabelskiego Kamienia
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2012-09-10] .
- ↑ a b Julian Zinkow , Myślenice i okolice: (Dobczyce, Sułkowice): monograficzny przewodnik turystyczny i krajoznawczy po wschodniej części Beskidu Średniego oraz po przyległym rejonie Pogórza Wielickiego, Kraków 1993 .
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2 .
- ↑ a b Na podstawie tablicy informacyjnej zamontowanej przy skałkach.
- ↑ a b Grzegorz Rettinger , Beskidy Zachodnie i Pogórze. Przewodnik wspinaczkowy, Kraków: wspinanie.pl, 2019, s. 170–173, ISBN 978-83-947825-2-8 .
- ↑ Pogórze Wielickie. Mapa turystyczna online [online] [dostęp 2023-08-25] .