Dolina Zachwytu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dolina Zachwytu, Dolina Młynnicka^[1], Dolina Zachwycenia, Dolina Miłości^[2] – dolina na Wyżynie Olkuskiej, w większości znajdująca się w obrębie Ojcowskiego Parku Narodowego. Jest bocznym, lewym odgałęzieniem Doliny Prądnika. Ma wylot mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Zamkiem w Pieskowej Skale a Grodziskiem. Jest łatwo rozpoznawalna, w jej górnej części znajduje się bowiem Skała Zachwytu, a w wylocie dobrze widoczne z tej drogi Skały Wdowie^[1].

Nazwę Dolina Zachwytu (Zachwycenia) nadał prof. Władysław Konopczyński. Jej strome zbocza porasta las, a płaskie dno łąki. Są to łąki użytkowane gospodarczo, ich skład gatunkowy jest więc bardzo ubogi. Jednak u wylotu doliny znajduje się jedyne na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej stanowisko chabra miękkowłosego (Centaurea mollis). Nieco poniżej tego stanowiska wypływa Źródło Radości zasilające niewielki potok, lewy dopływ Prądnika^[2].

Nazwa Dolina Młynnicka pochodzi zapewne od należącego do Woli Kalinowskiej przysiółka Młynnik. Znajdowały się w nim liczne młyny na potoku Prądnik. Naprzeciwko wylotu Doliny Zachwytu znajdują się jeszcze częściowo zachowane urządzenia młyna Krzemienia w Woli Kalinowskiej^[2].

Doliną Zachwytu poprowadzono szlak turystyki pieszej i rowerowej^[1].