Elf-D – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elf-D

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Moskiewski Instytut Lotniczy
Typ	UAV
Załoga	0
Historia
Data oblotu	1979
Dane techniczne
Napęd	silnik spalinowy
Moc	68 KM
Wymiary
Rozpiętość	5,86 m
Długość	5,4 m
Powierzchnia nośna	6,16 m²
Masa
Startowa	360 kg
Osiągi
Prędkość maks.	195 km/h
Prędkość minimalna	80 km/h
Zasięg	120 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRR

Elf-D (ros. Эльф-Д) – radziecki lekki bezzałogowy samolot opracowany przez Moskiewski Instytut Lotniczy.

Moskiewski Instytut Lotniczy opracował w 1976 r. wielozadaniowy samolot bezzałogowy, który otrzymał nazwę Elf-D. Oblotu dokonano jesienią 1979 r. w Tuszyno. W 1980 r. opracowano stanowisko kontroli naziemnej, które miało formę przypominającą kokpit samolotu. Pilot dysponował obrazem telewizyjnym przesyłanym z pokładu drona w czasie rzeczywistym, kierował jego lotem za pomocą ruchów pedałów i drążka. Stanowisko naziemne i dron przeszły pomyślnie testy państwowe^[1].

W 1982 r. Elf-D został zaprezentowany publicznie na wystawie Naukowo-Techniczna Twórczość Młodzieży NTTM-82 (ros. Научно-техническое творчество молодежи), gdzie został nagrodzony złotym medalem. Kilka rozwiązań zastosowanych w jego budowie zostało opatentowane^[2].

Lekki samolot bezzałogowy o konstrukcji metalowej w układzie dolnopłata. Podwozie stałe, trójpunktowe z kółkiem przednim. Silnik czterocylindrowy, dwusuwowy, chłodzony powietrzem „Nelson” o mocy 68 KM, napędzający dwułopatowe śmigło pchające. W przedniej części kadłuba umieszczono wyposażenie radarowe^[3].