Shahed 131 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Shahed 131

Dane podstawowe
Państwo	Iran
Producent	HESA
Typ	Bezzałogowy statek powietrzny
Załoga	0
Historia
Lata produkcji	od 2019
Dane techniczne
Napęd	1 x silnik Wankla Serat-1
Moc	39 KM
Wymiary
Rozpiętość	2,2 m
Długość	2,6 m
Masa
Startowa	125 kg
Osiągi
Prędkość przelotowa	185 km/h
Zasięg	900 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Iran,  Rosja
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Shahed 131 – irański uderzeniowy bezzałogowy statek powietrzny o charakterze amunicji krążącej produkowany przez koncern HESA. Używany także przez Rosję pod nazwą Gierań-1.

Historia rozwoju systemu oficjalnie nie została przez Iran ujawniona. Bezzałogowce odpowiadające konstrukcją Shahedowi 131 zostały po raz pierwszy zademonstrowane w maju 2014 roku na wystawie prezentującej uzbrojenie Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej^[1]. Według opracowań, prawdopodobnie korzenie Shaheda sięgają skonstruowanego w latach 80. XX wieku w Republice Południowej Afryki przez Kentron bezzałogowca ARD-10 Lark, który nie został przyjęty na uzbrojenie, lecz jego dokumentacja techniczna w 2004 lub 2005 roku została z nieznanego źródła sprzedana Irańskiej Organizacji Przemysłu Lotniczego, która przekazała ją irańskiemu centrum badawczemu Shahed Aviation Industries Research Center (SAIRC)^[1].

Shahed 131 wszedł na służbę w Iranie prawdopodobnie w 2019 r.^[2] Prawdopodobnie był konstrukcją poprzedzającą podobny konstrukcyjnie większy dron Shahed 136^[3]. Jesienią 2022 r. drony zostały dostarczone armii rosyjskiej, która użyła ich podczas agresji na Ukrainę. Maszynom nadano rosyjskie oznaczenie Gieran′-1 (pol. geranium)^[4]. Używano ich przynajmniej od października 2022 roku, ale w stosunkowo małej liczbie, mniejszej niż Shahed 136 (Gieran′-2)^[5]. Zimą przede wszystkim były używane do ataków na infrastrukturę energetyczną Ukrainy^[5].

Shahed 131 jest konstrukcyjnie bardzo zbliżony do większego drona Shahed 136. Duża część komponentów (zarówno mechanicznych, jak i elektronicznych) wykorzystanych do jego budowy jest z nim unifikowana^[6]. Dron napędzany jest przez silnik Wankla Serat-1, o pojemności 208 cm³ i mocy 39 KM. Silnik ten jest kopią chińskiego silnika MDR-208, produkowanego przez Beijing Micropilot UAV Control System Ltd^[7][8]. Zaletą w porównaniu z Shahedem 136 jest znacznie cichszy silnik^[9]. Shahed 131 jest statkiem powietrznym zbudowanym w układzie delta, jego długość wynosi 2,6 m, a rozpiętość skrzydeł 2,2 m. Na końcach skrzydeł znajdują się nieruchome stateczniki – wizualnie od Shaheda 136 odróżniają go stateczniki wystające tylko ponad skrzydła, a nie ponad i w dół^[3]. Dron posiada bardzo prymitywny system naprowadzania, oparty na cywilnym systemie GPS/GLONASS. Shahed 131 może być wyposażony w głowicę bojową, o maksymalnej masie 15 kg^[10].

• Adam Maciejewski. Shahed-136 i jego międzynarodowa kariera. „Wojsko i Technika”. Nr 1/2023. IX (88), styczeń 2023. Warszawa. ISSN 2450-1301. 
• Krzysztof Nicpoń. Bezzałogowce Shahed/Gieran′ - aspekty techniczne. „Wojsko i Technika”. Nr 2/2023. IX (89), luty 2023. Warszawa. ISSN 2450-1301.