Ford i-Max – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ford i-Max
Ilustracja
Ford i-Max
Producent

Ford

Zaprezentowany

Czerwiec 2007

Okres produkcji

2007 – 2010

Miejsce produkcji

Taoyuan

Poprzednik

Ford Ixion

Następca

Ford Escape

Dane techniczne
Segment

minivan segmentu C

Typy nadwozia

5-drzwiowy minivan

Napęd

przedni

Długość

4505 mm

Szerokość

1755 mm

Wysokość

1665 mm

Rozstaw osi

2750 mm

Zbiornik paliwa

60 l

Liczba miejsc

5-7

Dane dodatkowe
Modele
bliźniacze

Mazda Premacy

Konkurencja

Kia Carens

Ford i-Maxsamochód osobowy typu minivan klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 2007 – 2010.

Historia modelu

[edytuj | edytuj kod]
Ford i-Max - tył
Ford i-Max Base

Po tym, jak wycofany z azjatyckich rynków w 2003 roku minivan Ixion pozostał w lokalnej produkcji na Tajwanie jako Ixion MAV, w 2007 roku tutejszy oddział Forda zdecydował się opracować następcę. Podobnie jak poprzednik, samochód powstał jako bliźniacza odmiana drugiej generacji Mazdy Premacy, w Europie znanej jako Mazda 5[1].

Stylistyka

[edytuj | edytuj kod]

Ford i-Max przeszedł głębokie wizualne modyfikacje, które przejawiały się zupełnie nowym pasem przednim z chromowaną atrapą chłodnicy, a także charakterystycznymi dwuczęściowymi, poziomymi tylnymi lampami. Pozostałe elementy nadwozia i wykończenia wnętrza, wraz z jednostkami napędowymi, były zapożyczone od Mazdy[2]. Produkcja trwała do 2010 roku - był to ostatni w historii model Forda będący bezpośrednim bliźniakiem któregoś z modelów Mazdy.

Silnik

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 1.8l MZR


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ridiculous Rebadges: The Prema-xion-max-festa Highway Star 5. [dostęp 2020-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-04)]. (ang.).
  2. 2008 Ford iMax (Asian Market). [dostęp 2020-02-10]. (ang.).