Harold Clayton Urey – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harold Urey

Państwo działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1893 Walkerton, stan Indiana
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1981 La Jolla, Kalifornia
Specjalność: chemia
Uczelnia	Columbia University, University of Chicago
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie chemii Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego
Multimedia w Wikimedia Commons

Harold Clayton Urey (ur. 29 kwietnia 1893 w Walkerton, Indiana, zm. 5 stycznia 1981 w La Jolla, Kalifornia^[1]) – amerykański chemik, za odkrycie deuteru laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii z roku 1934.

W latach 1923–1924 prowadził badania wspólnie z Nielsem Bohrem, następnie w latach 1924–1929 wykładał w Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore. W latach 1929–1945 był profesorem Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, a w latach 1945–1952 Uniwersytetu Chicagowskiego. Był członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.

Zajmował się badaniami składu izotopowego wielu pierwiastków chemicznych. Był autorem metod rozdzielania izotopów. Przyczynił się także do rozwoju prac nad bombą atomową rozdzielając izotopy uranu U-235 i U-238.

Wysunął hipotezę dotyczącą pochodzenia planet i gwiazd oraz pochodzenia życia na Ziemi (por. zupa pierwotna). Opracował metodę szacowania temperatury wód oceanów (nawet do 180 mln lat wstecz).

W 1931 roku odkrył ciężki izotop wodoru – deuter wyodrębniając go z czystego chemicznie ciekłego wodoru, za co w 1934 roku otrzymał Nagrodę Nobla.

• 1952: The Planets. Their Origin and Development.

• Nagrody Nobla. Leksykon PWN, BeataB. Tarnowska (red.), Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13393-7, OCLC 830213964 . Brak numerów stron w książce

• Harold C. Urey – biografia. nobelprize.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-09)]. (ang.)
• Nobel za deuter