Huta Jerzy w Siemianowicach Śląskich – Wikipedia, wolna encyklopedia

Huta Jerzy
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Siedziba	Siemianowice Śląskie
Data założenia	1818
Data likwidacji	1886
	Położenie na mapie Polski Huta Jerzy
	Położenie na mapie województwa śląskiego Huta Jerzy
	50°17′30″N 19°02′01″E/50,291667 19,033611

Huta Jerzy w Siemianowicach Śląskich (niem. Georgshütte) – nieistniejąca huta cynku w Siemianowicach Śląskich, jedna z najstarszych hut cynku na Śląsku^[1].

Historia

Zaprojektowana w 1815 roku, rozpoczęła działalność w 1818 roku^[2]. Właścicielem była firma Georg von Giesches Erben. Już w pierwszym roku działalności produkcja huty wyniosła ponad 2,5 tysiąca cetnarów cynku. W ciągu kolejnych lat huta szybko rozwijała się i stała się głównym zakładem produkcji cynku w firmie Georg von Giesches Erben^[2]. Cztery lata po powstaniu huta dysponowała już 16 piecami destylacyjnymi po 8 mufli w każdym. Zakład zawiesił działalność w 1829 roku. Produkcja została wznowiona w 1842 roku. Wtedy już właścicielami huty byli: wrocławski kupiec Schreiber i posiadacz ziemski z Ornontowic Schneider. Niedługo potem (1846) hutę kupił hrabia Hugo Henckel von Donnesmarck. W połowie XIX wieku huta posiadała 56 pieców i zatrudniała ponad 300 pracowników, w latach 60. XIX wieku działało w niej już 56 pieców muflowych. Produkcja osiągnęła 2,2 tys. ton cynku rocznie i ponad 13 tys. ton galmanu^[1] Węgiel do huty dostarczały kopalnie funkcjonujące w pobliżu, m.in. kopalnia Laurahüttengrubbe (kopalnia Laura)^[3].

Zabudowania i wyposażenie huty zostały w 1885 roku zniszczone wskutek osiadania gruntu z powodu szkód górniczych. Wtedy przerwano produkcję, rok później (1886) hutę całkowicie zlikwidowano^[1].

Otoczenie

Osobny artykuł: Huta Jerzego.

W pobliżu huty zbudowano osiedle robotnicze, na terenie którego oprócz domów mieszkalnych znajdowały się m.in. dwie szkoły, sklepy, drobne zakłady usługowe. Osada pod potoczną nazwą Georgshuta działała jako samodzielna gmina^[1]. Dzisiaj ślady osiedla (pozostałości ogrodów) znajdują się w rejonie ulic Konopnickiej i Plebiscytowej^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e MałgorzataM. Derus MałgorzataM., Z dziejów przemysłu Siemianowic Śląskich, Siemianowice Śląskie 2012, s. 59 - 62, ISBN 978-83-909938-8-1 .
↑ ^a ^b PiotrP. Rygus PiotrP., Zarys historyczny hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w latach 1798–1980, Katowice: Fundacja Ochrony Dziedzictwa Przemysłowego Śląska, s. 98 - 99, ISBN 978-83-941679-1-2 [dostęp 2017-12-27] .
↑ Michał Bulsa, Patronackie osiedla robotnicze. Tom 1: Górny Śląsk, Łódź 2022, s. 239, 240.

[:0-1] MałgorzataM. Derus MałgorzataM., Z dziejów przemysłu Siemianowic Śląskich, Siemianowice Śląskie 2012, s. 59 - 62, ISBN 978-83-909938-8-1 .

[:1-2] PiotrP. Rygus PiotrP., Zarys historyczny hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w latach 1798–1980, Katowice: Fundacja Ochrony Dziedzictwa Przemysłowego Śląska, s. 98 - 99, ISBN 978-83-941679-1-2 [dostęp 2017-12-27] .

[3] Michał Bulsa, Patronackie osiedla robotnicze. Tom 1: Górny Śląsk, Łódź 2022, s. 239, 240.

[1]

[2]

[3]