Huta cynku w Grodźcu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Huta cynku w Grodźcu

Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Będzin (Grodziec)
Ukończenie budowy	1845
Pierwszy właściciel	August Wilhelm Martens
Położenie na mapie Polski Huta cynku w Grodźcu
Położenie na mapie województwa śląskiego Huta cynku w Grodźcu
50°20′56″N 19°06′32″E/50,348889 19,108889

Huta cynku w Grodźcu – huta w Grodźcu (dzielnicy Będzina) działająca od 1845 roku do drugiej połowy XIX w.

Huta została wybudowana w 1845 roku przez berlińskiego kupca Augusta Wilhelma Martensa^[1]. Zbudowano ją z kamienia łamanego, na zaprawie wapiennej. Dach budynku był pokryty gontem. Długość budynku huty wynosiła 32, a szerokość 13 m. Wewnątrz znajdował się piec z cegieł ogniotrwałych do wytwarzania galmu. Podczas cyklu produkcji czynnych było od ośmiu do dziesięciu pieców „dubeltowych” połączonych z muflami.

Produkcja huty w latach 40. XIX w. wynosiła 6 tys. cetnarów rocznie, tj. 600 ton cynku. Głównym odbiorcą cynku z huty grodzieckiej był Dom Handlu „George E. Miler” z Petersburga. Dostarczano ją również do Warszawy i Brzegu. Dochód ze sprzedanego cynku wynosił około 4,8 tys. zł.

Dostawcą węgla do wytopu rudy cynku w hucie była pierwsza mała grodziecka Kopalnia węgla „Barbara”. Rudę cynku sprowadzano do huty ze Starczynowa koło Olkusza. Przywożono ją furmankami z zaprzęgiem konnym. Jadąc po rudę, zabierano do Starczynowa węgiel z kopalni.

Trudności transportowe związane z przewozem rudy cynku, czyniły hutę mało opłacalną. W związku z tym została unieruchomiona. Przetrwała do drugiej połowy XIX w.

Po zabudowaniach huty pozostał budynek, który został przerobiony ma lokale mieszkalne^[2].