French
DeutschJan Mischke – Wikipedia, wolna encyklopedia
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca 12 Pułk Piechoty, dowódca VI Brygady Piechoty Legionów |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
Jan Antoni Mischke vel Mische (ur. 10 maja 1868 w Nowym Sączu[1], zm. 17 grudnia 1943 w Zabierzowie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jan Antoni Mischke urodził się 10 maja 1868 roku w Nowym Sączu, w rodzinie Wirgiliusza i Kornelii Skąpskiej. W latach 1878–1882 uczęszczał do I Gimnazjum w Nowym Sączu. W latach 1882–1889 uczył się w szkołach kadetów w Wiedniu i Budapeszcie. Od 1886 roku był podchorążym w c. i k. 29 pułku piechoty w Temeszwarze, a od 1889 roku oficerem zawodowym piechoty cesarskiej i królewskiej armii. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Korpuśnej w Wiedniu w 1901 roku awansowany został na kapitana I klasy i skierowany do służby w Bośni (Turla). Kapitan 2 klasy z 1905 roku, major z 1913 roku w c. i k. 20 pułku piechoty w Nowym Sączu. W czasie I wojny światowej dowódca batalionu na froncie rosyjskim, potem rumuńskim i włoskim. Od grudnia 1917 roku dowódca c. i k. 110 pułku piechoty na froncie rosyjskim. Pułkownik z 1918 roku. Z powodu choroby zdał dowództwo pułku.
1 listopada 1918 roku został mianowany dowódcą Pułku Piechoty Ziemi Wadowickiej, który w styczniu 1919 roku został przemianowany na 12 pułk piechoty. 29 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku[2]. Obowiązki dowódcy pułku objął dopiero 7 marca 1919 roku[3]. Od 8 maja do 18 czerwca tego roku dowodził 12 pułkiem piechoty i Grupą Operacyjną w walkach z Ukraińcami między innymi w obronie Trembowli[4].
Ze względu na chorobę znalazł się w rezerwie. W 1920 roku krótko był komendantem wojennym Twierdzy Brześć. Od 10 czerwca do 17 sierpnia 1920 roku dowodził VI Brygadą Piechoty Legionów[5][6]. Walczył z 1 Armią Konną Siemiona Budionnego na Wołyniu i Lubelszczyźnie oraz uczestniczył w kontruderzeniu znad Wieprza.
28 sierpnia 1920 roku objął dowództwo XXXI Brygady Piechoty[7], walczył na kierunku Włodawa, Drohiczyn do Nieświeża. 1 listopada 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika. Osiadł w Krakowie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Wypędzony przez Niemców z Krakowa osiadł w Zabierzowie, gdzie zmarł.
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik (leutnant) – 1889
- porucznik (oberleutnant) – ?
- kapitan (hauptmann II kl.) – 1905
- kapitan (hauptmann I kl.) – ?
- major (major) – 1913
- podpułkownik (oberstleutnant) – ?
- pułkownik (oberst) – 1 lutego 1918, zatwierdzony 22 maja 1920 ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920
- generał brygady - zatwierdzony 26 października 1923
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Krzyż Rycerski Orderu Leopolda
- Order Żelaznej Korony
- Krzyż Zasługi Wojskowej
- Krzyż Wojskowy Karola
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jerzy Giza w przeciwieństwie do pozostałych biografów, jako miejsce urodzenia generała podaje Stary Sącz.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 50 z 8 maja 1919 roku, poz. 1583.
- ↑ Autorzy Księgi chwały piechoty podali, że płk Jan Mishke dowodził pułkiem wyłącznie w dniach 7-18 marca 1919 roku. Data „18 marca” jest ewidentną pomyłką redakcyjną. Według tych samych autorów pułkownik Mischke miał dowodzić pułkiem do 18 czerwca 1919 roku.
- ↑ Franciszek Mucha, Zarys historii wojennej ..., s. 5 i 9 podał, że pułkownik Mischke 8 maja 1919 roku przybył z Wadowic do Zimnej Wody na front ukraiński, gdzie objął dowództwo nad pułkiem i sprawował je w czasie polskiej ofensywy majowej.
- ↑ Wykaz pułkowników i podpułkowników, którzy dowodzili dywizjami lub brygadami L.dz. 622/Tjn. z 1927 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 41.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 42 z 3 listopada 1920 roku, poz. 1021. Dekretem Naczelnego Wodza z 14 października 1920 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy VI Brygady Piechoty Legionów
- ↑ Wykaz ..., op. cit., s. 41. Tego dnia zameldował się w Dowództwie 16 Dywizji Piechoty w Łomży.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Giza, Generałowie z Sądecczyzny rodem, „Almanach Sądecki” Nr 2 (7), Wydawnictwo Stowarzyszenia Civitas Christiana w Nowym Sączu, Nowy Sącz 1994, s. 41-42.
- Tadeusz Kryska Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 134.
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza ""Ajaks", Pruszków 2001.
- Księga chwały piechoty, opracowanie zbiorowe pod przewodnictwem płk. dypl. Bronisława Prugara-Ketlinga, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939.
- Franciszek Mucha, Zarys historii wojennej 12-go Pułku Piechoty Ziemi Łęczyckiej, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1928.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 223, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 1406.
- Bitwa niemeńska 29 VIII - 18 X 1920. Dokumenty operacyjne. Część I (29 VIII - 19 IX), oprac. i przygotowanie do druku zespół pod redakcją Marka Tarczyńskiego, Oficyna Wydawnicza "Rytm", Warszawa 1998, ISBN 83-867893-05-6, s. 32, 311.
- Henryk Szewczyk Jerzy Leśniak, Bóg, Honor, Ojczyzna. Sądeccy żołnierze i generałowie w służbie niepodległej Rzeczypospolitej, Nowy Sącz - Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2009, s. 77-78, ISBN 978-83-7629-075-1, OCLC 750507186.