Jelce (herb szlachecki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jelce (Jelec) – polski herb szlachecki, odmiana herbu Leliwa.

W polu błękitnym półksiężyc złoty, nad nim takaż gwiazda. Klejnot: dwie chorągwie kościelne w słup.

Według Kaspra Niesieckiego jest to wcześniejsza wersja herbu Jelce II.

Boniecki pisze, że Jelcowie wyprowadzając od swojego przodka Kmitów i Łopatów Bykowskich herby ich do swej własnej Leliwy dołączyli, pragnąc tym udowodnić wspólne z nimi pochodzenie.

Bronisz, Dawidson, Jelec, Turczynowicz.

Według Dziadulewicza Turczynowie mieli być rodziną pochodzenia tatarskiego, a ich przodkiem miał być żyjący około roku 1500 Alejko. Syn Alejki – Turczyn w popisie wojsk litewskich z 1528 opisany został jako bojar brzeski, był więc już chrześcijaninem^[1].

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce
• Herbarz Polski Kaspra Niesieckiego, Kasper Niesiecki, nakł. i dr. Breitkopfa i Hærtela, Lipsk, 1839, T.4, str.476
• Herbarz Polski, Adam Boniecki, Artur Reiski, skł. gł. Gebethner i Wolff, Warszawa, 1905, T.8, str.383

• Herb Jelce z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla