Marianna Łubiarz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marianna Łubiarz (ur. 1866, zm. 29 grudnia 1942 w Majdanie Nowym^[1]) – polska rolniczka, stracona za pomaganie Żydom podczas II wojny światowej.

Marianna Łubiarz pracowała jako rolniczka w lubelskiej wsi Majdan Nowy^[2].

W czasie likwidacji jesienią 1942 getta w Biłgoraju, Tarnogrodzie i Józefowie nielicznym Żydom udało się zbiec i znaleźć schronienie w miejscowych lasach i opuszczonych zabudowaniach. Wśród udzielających pomocy była rodzina Marianny Łubiarz^[1][2][3].

29 grudnia 1942 niemieccy policjanci przeprowadzili w Majdanie Nowym obławę. W jej wyniku wyłapano ukrywających się Żydów, między innymi trzyosobową rodzinę Feilów, której pomagała rodzina Kowalów, następnie zamordowano ich, a ich mienie zagrabiono. Niemcy dokonali również licznych podpaleń^[1]. Niemcy przywieźli furmanką Żydówkę Itę Becher (Boruch), na której torturami wymusili wskazanie osób pomagających Żydom^[1][2], a następnie ją zabili^[2].

Za pomoc ukrywającym się Żydom Niemcy brutalnie przesłuchiwali, a następnie zastrzelili Jana Gnidułę, Katarzynę Kowal, Józefa Kowala, Mariannę Łubiarz, Anastazję Łubiarz (jej córkę), Katarzynę Margol i Kazimierza Szabata^[1][2]. Pochowano ich na cmentarzu w Majdanie Starym^[2].

29 września 2022 w Nowym Majdanie z inicjatywy Instytutu Pileckiego uroczyście odsłonięto w ramach projektu Zawołani po imieniu tablicę upamiętniającą osoby zamordowane 29 grudnia 1942 za pomaganie Żydom, w tym Mariannę Łubiarz^[4][5].

• Pacyfikacja wsi Majdan Nowy
• Pacyfikacja wsi Majdan Stary