Michael Chang – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michael Chang
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1972
Hoboken

Wzrost

175 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

2003

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

34

Najwyżej w rankingu

2 (9 września 1996)

Australian Open

F (1996)

Roland Garros

W (1989)

Wimbledon

QF (1994)

US Open

F (1996)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

199 (19 kwietnia 1993)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Chang (chiń. upr. 张德培; chiń. trad. 張德培; pinyin Zhāng Dépéi; ur. 22 lutego 1972 w Hoboken) − amerykański tenisista pochodzenia chińskiego, zwycięzca French Open 1989 w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.

Jest synem Joe i Betty z domu Tung, emigrantów tajwańskich, po matce wnukiem dyplomaty Michaela Tunga (m.in. ambasadora Tajwanu w Indiach). Uczęszczał do szkoły w Kalifornii, ale przerwał edukację w stosunkowo młodym wieku, by poświęcić się karierze zawodowego tenisisty.

W 2001 roku uczestniczył w kampanii na rzecz przyznania organizacji igrzysk olimpijskich 2008 Pekinowi jako ambasador dobrej woli. Jest zaangażowany w działalność charytatywną i religijną (chrześcijańską). W 2002 opublikował autobiografię Holding Serve: Persevering On and Off the Court[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Odniósł wiele sukcesów w amerykańskich rozgrywkach juniorskich (regularnie pokonywał w tym czasie starszego o rok Pete'a Samprasa), zdobywając m.in. tytuł mistrza kraju do lat 18. W 1987 roku debiutował w gronie seniorów, stając się w wieku 16 lat najmłodszym zwycięzcą meczu w turnieju głównym US Open, kiedy pokonał Paula McNamee'a w 4 setach. Również w 1987 jako najmłodszy zawodnik w historii osiągnął półfinał turnieju ATP World Tour w Scottsdale oraz wygrał turniej ATP Challenger Tour w Las Vegas.

W 1988 roku oficjalnie przyjął status zawodowca. Wygrał wtedy swój pierwszy turniej ATP World Tour, pokonując w finale w San Francisco Johana Krieka; miał wówczas 16 lat i 7 miesięcy. Dzięki temu wynikowi, a także m.in. osiągnięciu 4 rundy na US Open (pokonał Jonasa Svenssona, przegrał z Andre Agassim), sezon 1988 zakończył w czołowej trzydziestce na świecie.

W 1989 osiągnął największy sukces w swojej karierze. Jako pierwszy od ponad 30 lat Amerykanin, wygrał wielkoszlemowy turniej na kortach im. Rolanda Garrosa, pokonując po drodze m.in. Samprasa (6:1, 6:1, 6:1), Ivana Lendla (po 5−setowym pojedynku, w którym faworyzowany czeski lider rankingu nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, a Chang zmagał się z kurczami mięśni), Ronalda Agénora, Andrieja Czesnokowa, w finale Stefana Edberga (ponownie w 5 setach)[2]. Chang przeszedł do historii tenisa nie tylko jako najmłodszy zwycięzca French Open (17 lat i 3 miesiące), ale także dzięki wielu nietypowym zachowaniom (piłki grane niezwykle wysoko, co pozwalało mu na odpoczynek, serwis z dołu, próby odbioru drugiego podania przeciwnika zaraz za karem serwisowym, co prowokowało do ryzykownych serwisów, a w efekcie często do podwójnych błędów serwisowych).

Sukces Changa w Paryżu dał mu awans na pozycję nr 6. w rankingu światowym, a dalsze starty (m.in. 4 runda Wimbledonu i US Open, wygrana w Wembley, finał w San Francisco) pozwoliły mu awansować o jeszcze jedno miejsce w sierpniu 1989, dzięki czemu stał się również najmłodszym tenisistą w historii notowanym w najlepszej "piątce" na świecie. Pod koniec sezonu debiutował w turnieju Tennis Masters Cup.

W 1990 roku nie obronił tytułu wielkoszlemowego we Francji (odpadł w ćwierćfinale), ale wygrał zawody w Toronto. Do 1999 roku nieprzerwanie wygrywał przynajmniej 1 turniej rocznie, chociaż w imprezach wielkoszlemowych nie udało mu się już triumfować. Był natomiast w finałach French Open 1995 (pokonał m.in. Michaela Sticha i obrońcę tytułu Sergiego Bruguerę, przegrał z Thomasem Musterem), Australian Open 1996 (pokonał w półfinale broniącego tytułu Andre Agassiego, w finale uległ Borisowi Beckerowi) i US Open 1996 (w półfinale ponownie lepszy od Agassiego, przegrał decydujący mecz z Pete'em Samprasem). Miejsce w rankingu, które Chang zajmował we wrześniu 1996 po turnieju US Open − nr 2. na świecie − pozostało najwyższym w jego karierze.

W 1992 roku wygrał 3 turnieje (w tym imprezy w Key Biscayne i Indian Wells), w 1993 5 turniejów, w 1994 odniósł 6 triumfów. W Indian Wells wygrywał również w 1996 i 1997. Regularnie uczestniczył w turnieju Tennis Masters Cup, w 1995 osiągając finał (przegrał z Borisem Beckerem). Był również w finale Pucharu Wielkiego Szlema w 1991 (przegrał z Davidem Wheatonem) i 1992 (przegrał ze Michaelem Stichem). Ostatnie zwycięstwo turniejowe odniósł w sezonie 2000; wygrywając turniej w Los Angeles (w finale z Janem-Michaelem Gambillem) stał się drugim obok Agassiego aktywnym zawodnikiem z wygranymi turniejowymi w trzech kolejnych dekadach[3]. Był to jednak już schyłek kariery Changa. Rok wcześniej nie wygrał imprezy ATP World Tour i zakończył rok poza najlepszą "czterdziestką" rankingu światowego, a w 2001 wypadł z "pięćdziesiątki". W tym samym roku po raz pierwszy w 15 startach został wyeliminowany z US Open w 1 rundzie. Również pierwszy raz w ciągu długiej kariery został zmuszony do poddania meczu z powodu kontuzji (podczas turnieju w Hongkongu).

Po kolejnym sezonie 2002, kiedy w rankingu obsunął się poza pierwszą "setkę" i występował nawet na poziomie ATP Challenger Tour, zdecydował się zakończyć karierę sportową. Pożegnał się ze światowymi kortami w sierpniu 2003 roku na US Open, odpadając w 1 rundzie z Fernandem Gonzálezem[4]. W czasie tego samego turnieju zakończenie kariery ogłosił jego wieloletni rywal, Pete Sampras. Chang wystąpił łącznie w 57 turniejach wielkoszlemowych, wygrał 34 turnieje ATP World Tour, w dalszych 24 osiągnął finały. Jego zarobki na korcie przekroczyły 19 milionów dolarów amerykańskich.

W deblu Chang występował sporadycznie, głównie w parze ze starszym bratem i swoim wieloletnim trenerem Carlem Changiem. W kwietniu 1993 został sklasyfikowany na pozycji nr 199. w rankingu światowym deblistów.

Reprezentował barwy narodowe w Pucharze Davisa. Debiutował w lutym 1989 w meczu z Paragwajem, po raz ostatni wystąpił w listopadzie 1997, w przegranym finale ze Szwecją. Bilans jego występów (grał wyłącznie jako singlista) zamknął się 8 wygranymi i 4 porażkami. Miał swój udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez USA w 1990, kiedy pokonał w finale Australijczyka Darrena Cahilla. Przyczynił się także do awansu do finału w 1997, ale w decydującym meczu nie sprostał ani Jonasowi Björkmanowi, ani Magnusowi Larssonowi. W 1993 był liderem reprezentacji amerykańskiej, która sięgnęła po Drużynowy Puchar Świata. Startował również na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie (1992) i igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), odpadając najpierw w 2 rundzie, a w Australii w 1 rundzie[5].

Michael Chang cieszył się szczególną popularnością − ze względu na swoje pochodzenie − wśród kibiców w Azji; był jednym z najskuteczniejszych graczy w turniejach na tym kontynencie. Jego gra opierała się na doskonałym przygotowaniu fizycznym, wybieganiu, umiejętności przebicia niemal każdej piłki. Był mistrzem loba i returnu. Zaliczał się do najniższych zawodników w gronie tenisistów zawodowych. Bekhend grał oburącz.

W lipcu 2008 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[6].

Począwszy od 2014 roku Amerykanin został włączony do sztabu trenerskiego Japończyka Kei'ego Nishikoriego[7].

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (34–24)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 2 października 1988 San Francisco Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Johan Kriek 6:2, 6:3
Zwycięzca 2. 11 czerwca 1989 French Open, Paryż Ceglana Szwecja Stefan Edberg 6:1, 3:6, 4:6, 6:4, 6:2
Finalista 1. 24 września 1989 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Aaron Krickstein 6:2, 4:6, 2:6
Zwycięzca 3. 12 listopada 1989 Wembley Dywanowa (hala) Francja Guy Forget 6:2, 6:1, 6:1
Zwycięzca 4. 2 lipca 1990 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Jan Berger 4:6, 6:3, 7:6
Finalista 2. 8 sierpnia 1990 Los Angeles Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:7, 6:2, 6:7
Finalista 3. 11 listopada 1990 Wembley Dywanowa (hala) Szwajcaria Jakob Hlasek 6:7, 3:6
Zwycięzca 5. 10 listopada 1991 Birmingham Dywanowa (hala) Francja Guillaume Raoux 6:3, 6:2
Finalista 4. 22 grudnia 1991 Monachium Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone David Wheaton 5:7, 2:6, 4:6
Zwycięzca 6. 9 lutego 1992 San Francisco Twarda (hala) Stany Zjednoczone Jim Courier 6:3, 6:3
Zwycięzca 7. 8 marca 1992 Indian Wells Twarda Rosja Andriej Czerkasow 6:3, 6:4, 7:5
Zwycięzca 8. 22 marca 1992 Miami Twarda Argentyna Alberto Mancini 7:5, 7:5
Finalista 5. 19 kwietnia 1992 Hongkong Twarda Stany Zjednoczone Jim Courier 5:7, 3:6
Finalista 6. 13 grudnia 1992 Monachium Dywanowa (hala) Niemcy Michael Stich 2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca 9. 17 stycznia 1993 Dżakarta Twarda Niemcy Carl-Uwe Steeb 2:6, 6:2, 6:1
Zwycięzca 10. 4 kwietnia 1993 Osaka Twarda Izrael Amos Mansdorf 6:4, 6:4
Finalista 7. 8 sierpnia 1993 Los Angeles Twarda Holandia Richard Krajicek 6:0, 6:7(3), 6:7(5)
Zwycięzca 11. 15 sierpnia 1993 Cincinnati Twarda Szwecja Stefan Edberg 7:5, 0:6, 6:4
Finalista 8. 29 sierpnia 1993 Long Island Twarda Szwajcaria Marc Rosset 4:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca 12. 3 października 1993 Kuala Lumpur Twarda (hala) Szwecja Jonas Svensson 6:0, 6:4
Zwycięzca 13. 24 października 1993 Pekin Dywanowa (hala) Wielka Brytania Greg Rusedski 7:6(5), 6:7(6), 6:4
Zwycięzca 14. 16 stycznia 1994 Dżakarta Twarda Czechy David Rikl 6:3, 6:3
Finalista 9. 6 lutego 1994 San Jose Twarda (hala) Włochy Renzo Furlan 6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca 15. 20 lutego 1994 Filadelfia Dywanowa (hala) Holandia Paul Haarhuis 6:3, 6:2
Finalista 10. 10 kwietnia 1994 Tokio Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 4:6, 2:6
Zwycięzca 16. 17 kwietnia 1994 Hongkong Twarda Australia Patrick Rafter 6:1, 6:3
Zwycięzca 17. 1 maja 1994 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Todd Martin 6:7(4), 7:6(4), 6:0
Zwycięzca 18. 14 sierpnia 1994 Cincinnati Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:2, 7:5
Finalista 11. 16 października 1994 Tokio Dywanowa (hala) Chorwacja Goran Ivanišević 4:6, 4:6
Zwycięzca 19. 23 października 1994 Pekin Dywanowa (hala) Szwecja Anders Järryd 7:5, 7:5
Finalista 12. 12 lutego 1995 San Jose Twarda (hala) Stany Zjednoczone Andre Agassi 2:6, 6:1, 3:6
Finalista 13. 26 lutego 1995 Filadelfia Dywanowa (hala) Szwecja Thomas Enqvist 6:0, 4:6, 0:6
Zwycięzca 20. 23 kwietnia 1995 Hongkong Twarda Szwecja Jonas Björkman 6:3, 6:1
Zwycięzca 21. 7 maja 1995 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Andre Agassi 6:2, 6:7(6), 6:4
Finalista 14. 11 czerwca 1995 French Open, Paryż Ceglana Austria Thomas Muster 5:7, 2:6, 4:6
Finalista 15. 13 sierpnia 1995 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 5:7, 2:6
Zwycięzca 22. 15 października 1995 Tokio Dywanowa (hala) Australia Mark Philippoussis 6:3, 6:4
Zwycięzca 23. 22 października 1995 Pekin Dywanowa (hala) Włochy Renzo Furlan 7:5, 6:3
Finalista 16. 19 listopada 1995 ATP Tour World Championshis, Frankfurt Dywanowa (hala) Niemcy Boris Becker 6:7(3), 0:6, 6:7(5)
Finalista 17. 28 stycznia 1996 Australian Open, Melbourne Twarda Niemcy Boris Becker 2:6 4:6, 6:2, 2:6
Zwycięzca 24. 17 marca 1996 Indian Wells Twarda Holandia Paul Haarhuis 7:5, 6:1, 6:1
Finalista 18. 14 kwietnia 1996 Hongkong Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 4:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca 25. 21 lipca 1996 Waszyngton Twarda Południowa Afryka Wayne Ferreira 6:2, 6:4
Zwycięzca 26. 4 sierpnia 1996 Los Angeles Twarda Holandia Richard Krajicek 6:4, 6:3
Finalista 19. 11 sierpnia 1996 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 6:7(4), 4:6
Finalista 20. 8 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 1:6, 4:6, 6:7(3)
Finalista 21. 6 października 1996 Singapur Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Jonathan Stark 4:6, 4:6
Zwycięzca 27. 23 lutego 1997 Memphis Twarda (hala) Australia Todd Woodbridge 6:3, 6:4
Zwycięzca 28. 16 marca 1997 Indian Wells Twarda Czechy Bohdan Ulihrach 4:6, 6:3, 6:4, 6:3
Zwycięzca 29. 13 kwietnia 1997 Hongkong Twarda Australia Patrick Rafter 6:3, 6:3
Zwycięzca 30. 27 kwietnia 1997 Orlando Ceglana Południowa Afryka Grant Stafford 4:6, 6:2, 6:1
Zwycięzca 31. 20 lipca 1997 Waszyngton Twarda Czechy Petr Korda 5:7, 6:2, 6:1
Finalista 22. 22 lutego 1998 Memphis Twarda (hala) Australia Mark Philippoussis 3:6, 2:6
Finalista 23. 26 kwietnia 1998 Orlando Ceglana Stany Zjednoczone Jim Courier 5:7, 6:3, 5:7
Zwycięzca 32. 30 sierpnia 1998 Boston Twarda Holandia Paul Haarhuis 6:3, 6:4
Zwycięzca 33. 11 października 1998 Szanghaj Dywanowa (hala) Chorwacja Goran Ivanišević 4:6, 6:1, 6:2
Finalista 24. 16 stycznia 2000 Auckland Twarda Szwecja Magnus Norman 6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca 34. 30 lipca 2000 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill 6:7(2), 6:3, krecz

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open – – – – – 3R 2R – SF F SF 2R 2R 1R 1R 1R – 0 / 10 21–10
French Open – 3R W QF QF 3R 2R 3R F 3R 4R 3R 1R 3R 2R 1R 1R 1 / 16 38–15
Wimbledon – 2R 4R 4R 1R 1R 3R QF 2R 1R 1R 2R – 2R 2R 2R – 0 / 14 18–14
US Open 2R 4R 4R 3R 4R SF QF 4R QF F SF 2R 2R 2R 1R 2R 1R 0 / 17 43–17
Bilans spotkań 1–1 6–3 13–2 9–3 7–3 9–4 8–4 9–3 16–4 14–4 13–4 5–4 2–3 4–4 2–4 2–4 0–2 N/A 120–56

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ 10 Things You Didn’t Know About Michael Chang. thetennistipster.org, 6 czerwca 2012. [dostęp 2017-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 stycznia 2017)]. (ang.).
  2. ↑ NICK STOUT: Chang, 17, Captures French Open. nytimes.com, 12 czerwca 1989. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
  3. ↑ Michael Chang – Year by Year. atpworldtour.com. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
  4. ↑ Lisa Dillman: Chang's Turn to Bow Out. latimes.com, 27 sierpnia 2003. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
  5. ↑ Michael Chang Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-14] (ang.).
  6. ↑ Michael Chang [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-21].
  7. ↑ Marcin Motyka: Chang w sztabie szkoleniowym Nishikoriego. sportowefakty.wp.pl, 11 grudnia 2013. [dostęp 2017-01-03]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Triumfatorzy French Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michael_Chang&oldid=71828422”