Fred Perry (tenisista) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fred Perry

Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1909 Stockport
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1995 Melbourne
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1936 (jako amator od 1929)
Zakończenie kariery	1956
Gra pojedyncza
Australian Open	W (1934)
Roland Garros	W (1935)
Wimbledon	W (1934–1936)
US Open	W (1933, 1934, 1936)
Gra podwójna
Australian Open	W (1934)
Roland Garros	W (1933)
Wimbledon	F (1932)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Frederick John Perry (ur. 18 maja 1909 w Stockport, zm. 2 lutego 1995 w Melbourne) – brytyjski tenisista, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, dwóch w grze podwójnej i czterech w grze mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz świata w tenisie stołowym.

Był synem Samuela Perry’ego, działacza związkowego i członka Izby Gmin z ramienia Partii Pracy. Początkowo uprawiał tenis stołowy, sięgając po kilka medali mistrzostw świata – w Sztokholmie w 1928 roku po srebro w deblu (z Charlesem Bullem) oraz brąz w grze mieszanej (z Winifred Lang) i w rywalizacji drużynowej, w Budapeszcie w 1929 roku po złoto w grze pojedynczej oraz medale brązowe w deblu (z Bullem) i drużynie. Był również kilkakrotnie mistrzem Anglii.

W wieku 18 lat rozpoczął treningi tenisowe, którym z czasem poświęcił się całkowicie.

Pierwszy sukces w tenisie ziemnym odniósł w 1930 roku, wygrywając międzynarodowe mistrzostwa Argentyny. W 1931 roku awansował do najlepszych dziesięciu tenisistów świata. W 1932 roku był w finale debla na Wimbledonie, w parze z Patem Hughesem. W 1933 roku wygrał po raz pierwszy mistrzostwa USA (obecnie US Open), a rok później odniósł już trzy wielkoszlemowe zwycięstwa – na mistrzostwa USA, Australian Championships (obecnie Australian Open) i Wimbledon.

W 1935 roku wygrał także mistrzostwa Francji (obecnie French Open), jako pierwszy zawodnik w historii tenisa odnosząc zwycięstwa we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Poza zwycięstwem w Paryżu wygrał w 1935 roku także Wimbledon. Łącznie triumfował w grze pojedynczej na tym turnieju trzy razy, pokonując w kolejnych finałach Jacka Crawforda (1934) i Gottfrieda von Cramma (1935, 1936).

Perry wygrał łącznie osiem turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, a dalsze sześć w deblu i mikście, partnerując w grze podwójnej Patowi Hughesowi oraz w grze mieszanej Dorothy Round Little, Sarah Palfrey Cooke i Betty Nuthall.

W 1937 roku Perry zakończył karierę amatorską i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie występował w zawodowym cyrku pod patronatem Billa Tildena. Stoczył m.in. ponad 150 pojedynków ze swoim poprzednikiem w roli mistrza Wimbledonu, Ellsworthem Vinesem. W 1938 i 1941 roku zdobywał mistrzostwo USA zawodowców.

Jako syn związkowca przełamał stereotyp angielskiego mistrza tenisowego, bogatego arystokraty. Stał się na długie lata symbolem sukcesu tenisa brytyjskiego; od jego zwycięstwa na Wimbledonie w 1936 roku, Wielka Brytania czekała na kolejnego mistrza swojego najważniejszego turnieju aż do 2013 roku, kiedy to zwyciężył Andy Murray. Perry grał także skutecznie w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Odniósł 45 zwycięstw w 52 pojedynkach (34 zwycięstwa w 38 meczach singlowych), prowadząc zespół narodowy do zdobycia trofeum w 1933 roku. Brytyjczycy przełamali tym samym okres dominacji Francji, a zarazem ponad 20-letni czas własnych porażek w Pucharze. Obecność Perry’ego w drużynie przesądziła o skutecznej obronie Pucharu Davisa w trzech kolejnych latach, do 1936 roku włącznie.

Poślubił aktorkę amerykańską Helen Vison i przyjął obywatelstwo USA, w czasie II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. W 1947 roku ostatecznie zakończył karierę sportową; rok później założył firmę produkującą konfekcję sportową Fred Perry Sportswear. Komentował również tenis w radiu dla rozgłośni BBC oraz publikował artykuły w czasopismach sportowych. W 1975 roku został uhonorowany miejscem w międzynarodowej tenisowej galerii sławy, a w 1984 roku przy kompleksie tenisowym Wimbledonu odsłonięto jego pomnik.

Fred Perry był zawodnikiem praworęcznym. Jego najsilniejszym uderzeniem na korcie był forhend, a dobrą grę wspierał odpornością psychiczną. Jako pierwszy zawodnik stosował z powodzeniem uderzenia w pełnym biegu. Wyróżniał się na korcie regularnością gry i harmonijnością zagrań.

W styczniu 1995 roku Perry gościł w Melbourne w czasie turnieju Australian Open; w hotelu doznał złamania żeber i zmarł wskutek powikłań kilkanaście dni później.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1933	U.S. National Championships, Forest Hills	Trawiasta	Jack Crawford	6:3, 11:13, 4:6, 6:0, 6:1
Zwycięzca	2.	1934	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Jack Crawford	6:3, 7:5, 6:1
Zwycięzca	3.	1934	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Jack Crawford	6:3, 6:0, 7:5
Zwycięzca	4.	1934	U.S. National Championships, Forest Hills	Trawiasta	Wilmer Allison	6:4, 6:3, 3:6, 1:6, 8:6
Finalista	1.	1935	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Jack Crawford	6:2, 4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	5.	1935	French Championships, Paryż	Ceglana	Gottfried von Cramm	6:3, 3:6, 6:1, 6:3
Zwycięzca	6.	1935	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Gottfried von Cramm	6:2, 6:4, 6:4
Finalista	2.	1936	French Championships, Paryż	Ceglana	Gottfried von Cramm	0:6, 6:2, 2:6, 6:2, 0:6
Zwycięzca	7.	1936	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Gottfried von Cramm	6:1, 6:1, 6:0
Zwycięzca	8.	1936	U.S. National Championships, Forest Hills	Trawiasta	Don Budge	2:6, 6:2, 8:6, 1:6, 10:8

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1932	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Pat Hughes	Jean Borotra Jacques Brugnon	0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7
Zwycięzca	1.	1933	French Championships, Paryż	Ceglana	Pat Hughes	Vivian McGrath Adrian Quist	6:2, 6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca	2.	1934	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Pat Hughes	Adrian Quist Don Turnbull	6:8, 6:3, 6:4, 3:6, 6:3
Finalista	2.	1935	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Pat Hughes	Jack Crawford Vivian McGrath	0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1932	French Championships, Paryż	Ceglana	Betty Nuthall	Helen Wills Moody Sidney Wood	6:4, 6:2
Zwycięzca	2.	1932	U.S. National Championships, Forest Hills	Trawiasta	Sarah Palfrey Cooke	Helen Jacobs Ellsworth Vines	6:3, 7:5
Finalista	1.	1933	French Championships, Paryż	Ceglana	Betty Nuthall	Margaret Scriven-Vivian Jack Crawford	2:6, 3:6
Zwycięzca	3.	1935	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Dorothy Round Little	Nell Hall Hopman Harry Hopman	7:5, 4:6, 6:2
Zwycięzca	4.	1936	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Dorothy Round Little	Sarah Palfrey Cooke Don Budge	7:9, 7:5, 6:4

W 1952 we współpracy z austriackim piłkarzem Tibbym Wegnerem uruchomił sygnowaną swoim nazwiskiem markę odzieżową, która produkowała koszulki tenisowe. Koszulka polo początkowo była produkowana tylko w kolorach białym i czarnym^[1]. Zaprezentowane na turnieju w Wimbledonie szybko stały się popularne. Logo firmy – wieniec laurowy – było wzorowane na oryginalnym symbolu Wimbledonu.

W 1995 marka została sprzedana japońskiej firmie Hit Union, jednak zachowała swoją niezależność i jej dziedzictwo jest kultywowane przez rodzinę Perry^[2]. Marka była sponsorem brytyjskiego tenisisty Andy’ego Murraya od początku jego kariery do 2009.

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-21]  (ang.).
• Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
• Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979