French
DeutschLawrence Doherty – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Lawrence Doherty (z prawej) | ||||||||||||||||
| Państwo | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 8 października 1875 | |||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 21 sierpnia 1919 | |||||||||||||||
| Wzrost | 178 cm | |||||||||||||||
| Gra | praworęczna, jednoręczny backhand | |||||||||||||||
| Zakończenie kariery | 1906 | |||||||||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||||||||
| Wimbledon | W (1902–1906) | |||||||||||||||
| US Open | W (1903) | |||||||||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||||||||
| Wimbledon | W (1897–1901, 1903–1905) | |||||||||||||||
| US Open | W (1902, 1903) | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Hugh Lawrence Doherty, Laurie Doherty, „Little Do”[1] (ur. 8 października 1875 w Londynie, zm. 21 sierpnia 1919 w Broadstairs) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu i US Open w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]Doherty był młodszym bratem Reginalda Doherty’ego, razem z którym dominował na kortach Wimbledonu na przełomie XIX i XX wieku. W latach 1897–1906 nie było finału gry pojedynczej, w którym nie grałby co najmniej jeden z braci, a w 1898 roku w finale spotkali się obydwaj (wygrał starszy). W tym samym czasie nieprzerwanie także grali w finałach debla[1].
Nauczył się grał w tenisa dzięki starszemu bratu. Studiował w Trinity Hall na Uniwersytecie Cambridge i reprezentował uczelnię w meczach z Oxfordem w latach 1896–1899. W 1898 roku wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers) i po raz pierwszy walczył o tytuł mistrzowski, ulegając bratu w pięciu setach. W 1902 roku odniósł pierwsze wimbledońskie zwycięstwo. Pozostał niepokonany w czterech kolejnych edycjach, a właściwie finałach, gdyż jako zwycięzca miał zagwarantowany udział od razu w finale (challenge round). W 1903 i 1904 roku pokonał Franka Riseleya, w 1905 roku Normana Brookesa, w 1906 roku ponownie Riseleya. W 1907 roku nie przystąpił do obrony tytułu i mistrzem został Brookes, pierwszy zwycięzca spoza Wysp Brytyjskich[1].
Dwukrotnie startował w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open). W 1903 roku Doherty pokonał 6:3, 6:2, 6:3 Williama Clothiera w finale turnieju pretendentów, by następnie wygrać także z broniącym mistrzostwa Williamem Larnedem. Stał się w ten sposób pierwszym zagranicznym triumfatorem gry pojedynczej w mistrzostwach USA. W 1902 i 1903 roku bracia Doherty wygrywali grę podwójną na tym turnieju[1].
W pierwszym finale deblowym na Wimbledonie, w 1897 roku bracia Doherty spotkali się z inną parą braterską, bliźniakami Wilfredem i Herbertem Baddeleyami. W kolejnych edycjach jedyne porażki ponieśli w finałach w 1902 i 1906 roku, a ich pogromcami byli Sidney Smith i Frank Riseley[1]. Bracia triumfowali wspólnie także pięć razy na mistrzostwach Irlandii (1898–1902). Lawrence Doherty zdobył tytuł mistrza Irlandii w grze pojedynczej w 1902 roku (po trzech kolejnych zwycięstwach starszego brata), a w 1901 i 1902 roku wygrywał na tym turnieju grę mieszaną.
W latach 1902–1906 Lawrence Doherty wystąpił w pięciu edycjach Pucharu Davisa, pozostając w tych rozgrywkach niepokonany. W 1902 roku zdobył z bratem punkt deblowy przeciwko Stanom Zjednoczonym, jednak to tenisiści z USA zdobyli trofeum. W latach 1903–1906 puchar wygrywali Brytyjczycy, już regularnie z Lawrence’em Dohertym w składzie[1].
Lawrence Doherty zdobył także trzy medale igrzysk olimpijskich z Paryża, w tym dwoma złotymi – w grze pojedynczej i podwójnej z bratem Reginaldem. Brązowy medal wywalczył w grze mieszanej, partnerując Amerykance Marion Jones.
Lawrence Doherty jest uważany za jednego z najwybitniejszych tenisistów w okresie poprzedzającym I wojnę światową – jego styl jest określany jako jeden z bardziej widowiskowych, ofensywnych i zarazem skutecznych wśród graczy brytyjskich. Jego specjalnymi zagraniami były smecz i wolej. Był tenisistą bardzo szybkim i ruchliwym, aczkolwiek nie nadawał on piłkom rotacji[1].
Zakończył karierę dość wcześnie, na prośbę matki obawiającej się o jego zdrowie (podobnie jak Reginald był dość chorowity)[1]. Bracia zostali szczególnie uhonorowani na obiekcie All England Lawn Tennis and Croquet Club, gdzie jedną z bram nazwano „The Doherty Gates”. W 1980 roku obaj zostali wpisani do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
[edytuj | edytuj kod]Gra pojedyncza (6–1)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1898 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Reginald Doherty | 3:6, 3:6, 6:2, 7:5, 1:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1902 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Arthur Gore | 6:4, 6:3, 3:6, 6:0 |
| Zwycięzca | 2. | 1903 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Frank Riseley | 7:5, 6:3, 6:0 |
| Zwycięzca | 3. | 1903 | U.S. National Championships, Newport | Trawiasta |  William Larned | 6:0, 6:3, 10:8 |
| Zwycięzca | 4. | 1904 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Frank Riseley | 6:1, 7:5, 8:6 |
| Zwycięzca | 5. | 1905 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Norman Brookes | 8:6, 6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 6. | 1906 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Frank Riseley | 6:4, 4:6, 6:2, 6:3 |
Gra podwójna (10–2)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1897 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Herbert Baddeley Wilfred Baddeley | 6:4, 4:6, 8:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 1898 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Harold Nisbet Clarence Hobart | 6:4, 6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 3. | 1899 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Harold Nisbet Clarence Hobart | 7:5, 6:0, 6:2 |
| Zwycięzca | 4. | 1900 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Harold Nisbet Herbert Roper-Barrett | 9:7, 7:5, 4:6, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 5. | 1901 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Dwight Davis Holcombe Ward | 4:6, 6:2, 6:3, 9:7 |
| Finalista | 1. | 1902 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Sydney Howard Smith Frank Riseley | 6:4, 6:8, 3:6, 6:4, 9:11 |
| Zwycięzca | 6. | 1902 | U.S. National Championships, Newport | Trawiasta | Reginald Doherty | Dwight Davis Holcombe Ward | 11:9, 12:10, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 1903 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Sydney Howard Smith Frank Riseley | 6:4, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 8. | 1903 | U.S. National Championships, Newport | Trawiasta | Reginald Doherty | Kreigh Collins L. Harry Waidner | 7:5, 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 9. | 1904 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Sydney Howard Smith Frank Riseley | 6:1, 6:2, 6:4 |
| Zwycięzca | 10. | 1905 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Sydney Howard Smith Frank Riseley | 6:2, 6:4, 6:8, 6:3 |
| Finalista | 2. | 1906 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Reginald Doherty | Sydney Howard Smith Frank Riseley | 8:6, 4:6, 7:5, 3:6, 3:6 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-20] (ang.).
- Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978