Sidney Wood – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sidney Wood
ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1911
Black Rock

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 2009
La Quinta

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Gra pojedyncza
Wimbledon

W (1931)

US Open

F (1935)

Gra podwójna
US Open

F (1942)

Sidney Burr Wood Jr. (ur. 1 listopada 1911 w Black Rock, zm. 10 stycznia 2009 w Palm Beach) – amerykański tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Wood był wynalazcą nawierzchni tenisowej Supreme Court, powszechnie stosowanej w imprezach halowych.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W turnieju wimbledońskim praworęczny Amerykanin debiutował jako 15-latek w 1927 roku. Największy sukces w karierze odniósł w 1931 roku, wygrywając grę pojedynczą na Wimbledonie. Do meczu finałowego nie doszło, ponieważ jego przeciwnik – Frank Shields – skręcił nogę w czasie meczu mikstowego i został wycofany z finału singla. Był to zarazem jedyny walkower w finale Wimbledonu w historii.

W 1935 roku Wood awansował do finału na mistrzostwach USA (obecnie US Open), gdzie poniósł porażkę z Wilmerem Allisonem. Wood był również finalistą tego turnieju w grze podwójnej w 1942 roku, występując w parze z Tedem Schroederem. W decydującym meczu lepsi okazali się Gardnar Mulloy i Bill Talbert.

W 1932 roku Wood osiągnął finał gry mieszanej podczas French Championships (obecnie French Open) wspólnie z Helen Wills Moody. Pokonali ich Betty Nuthall i Fred Perry.

W latach 1930–1945 Wood klasyfikowany był w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego (w 1934 był wiceliderem), pięć razy także był w czołowej dziesiątce rankingu światowego The Daily Telegraph (1931 jako 6. tenisista, 1938 jako 5. zawodnik).

W 1931 i 1934 roku był w składzie reprezentacji USA w Pucharze Davisa (bilans występów 5 zwycięstw i 6 porażek w singlu, 3 zwycięstwa w deblu). W 1934 roku brał udział w meczu przeciwko Australii, gdzie Amerykanom udało się odrobić stratę 0:2 po pierwszym dniu. Wood uległ Vivowi McGrathowi, a pokonał Jacka Crawforda. W meczu finałowym Pucharu Davisa przeciwko broniącym trofeum Brytyjczykom Wood przegrał z Bunnym Austinem i Fredem Perrym.

W 1964 roku został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 1931 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Frank Shields walkower
Finalista 1. 1935 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Wilmer Allison 2:6, 2:6, 3:6

Gra podwójna (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1942 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Ted Schroeder Stany Zjednoczone Gardnar Mulloy
Stany Zjednoczone Bill Talbert
7:9, 5:7, 1:6

Gra mieszana (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1932 French Championships, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Helen Wills Moody Wielka Brytania Betty Nuthall
Wielka Brytania Fred Perry
4:6, 2:6

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]