Mieczysław Mozdyniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Mozdyniewicz

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1896 Zbyszyce, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	26 października 1975 Słupsk, Polska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Armia Polska we Francji Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	12 Dywizja Piechoty 17 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz^[1] (ur. 13 marca 1896 w Zbyszycach, zm. 26 października 1975 w Słupsku) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, Prezes Zarządu Okręgu Tarnopol Związku Legionistów Polskich w 1936 roku^[2].

Urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii^[3], w rodzinie Juliana i Katarzyny^[4] . Ukończył kurs podoficerski przy organizacji „Strzelec” (1913, pseud. Kmiotek). W czerwcu 1914 ukończył szkołę średnią w Krakowie i dwa miesiące później został zmobilizowany przez Związek Strzelecki.

16 sierpnia 1914 roku podjął służbę w 2 pułku piechoty Legionów, od 28 września t.r. jako podchorąży. Uczestniczył w walkach tego pułku, w maju 1915 został awansowany na podporucznika. Był kilkakrotnie ranny. Kolejne awanse uzyskał w kwietniu 1916 – porucznika i w sierpniu 1917 – kapitana. W sierpniu 1917 zakończył służbę w 2 pułku piechoty, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i objął stanowisko dowódcy kompanii w Szkole Podchorążych. W sierpniu 1918 przydzielono go do sztabu 2 pułku piechoty (późniejszego 8 pułku piechoty Legionów) w Warszawie. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

W listopadzie 1918 został dowódcą batalionu w Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 przeniesiony do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem Józefa Hallera. Dowodził tam V Batalionem, potem 6 pułkiem strzelców polskich (późniejszym 48 Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych). W grudniu 1919 powrócił z armią Hallera do Polski.

2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. Służył jako oficer operacyjny w sztabie 1 Armii, a w lipcu i sierpniu tego roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W sierpniu 1920 awansowany na majora. Od października do grudnia tego roku był szefem sztabu w Brześciu. Od stycznia 1921 roku kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej, jako słuchacz I Kursu Normalnego. We wrześniu 1921 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 72 pułku piechoty w Radomiu^[5][6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu dyslokacyjnego^[7][8][3]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, za co został na krótko zawieszony w czynnościach służbowych i przebywał w areszcie domowym. 11 października 1926 roku został przeniesiony z dyspozycji szefa Sztabu Generalnego do 57 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[9]. 6 sierpnia 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy pułku^[10]. 24 grudnia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pułkiem dowodził ponad osiem lat, do listopada 1935 roku^[11]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko I dowódcy piechoty dywizyjnej. W drugiej połowie lat 30. był członkiem zarządu oddziału Związku Oficerów Rezerwy RP^[12]. Był członkiem tarnopolskiego okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej^[13].

W lipcu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy rezerwowej 55 Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w tym w Oflag X C Lübeck, gdzie był zastępcą konspiracyjnego komendanta obozu gen. Tadeusza Piskora^[14], w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej (zatwierdzony przez Komendę Główną Armii Krajowej). Po wkroczeniu wojsk sowieckich kierował rozładowaniem obozu w Doessel. W lipcu 1946 powrócił do Polski. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1967. Zmarł 26 października 1975 roku w Słupsku^[4] . Został pochowany na Starym Cmentarzu w Słupsku (sektor 8-7-22)^[15].

W 2005 jego imieniem zostało nazwane jedno z rond w Słupsku^[16].

11 marca 2019 roku prezydent RP Andrzej Duda mianował go pośmiertnie na stopień generała brygady^[17].

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6985
• Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)^[18]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)^[19]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1, 2 i 3 w 1921^[20])
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[22]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Odznaka Sztabu Generalnego

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0385-0.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
• Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-01)].