Polonezy op. 40 (Chopin) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Polonezy op. 40 (nr 1 A-dur, nr 2 c-moll) – polonezy Fryderyka Chopina, skomponowane na fortepian solo w 1838. Zadedykowane J. Fontanie (à son ami Mr Jules Fontana).

Polonez w tonacji A-dur. Ze względu na uroczysty charakter nazywany jest często Wojskowym. Kompozycja (w tempie Allegro con brio – wł. szybko, z życiem) zaczyna się akordem A-dur w typowym rytmie poloneza. Potem następuje część w tonacji D-dur, aby pod koniec znowu wrócić do A-dur.

Początek utworu jest sygnałem Programu I Polskiego Radia. Podczas kampanii wrześniowej Polskie Radio codziennie nadawało tę kompozycję, jako symbol narodowego protestu oraz mobilizacji Polaków. Hitlerowcy w niedługim czasie zakazali publicznego wykonywania utworów Chopina, a także zniszczyli w 1940 jeden z jego głównych pomników (z 1926) znajdujący się w Parku Łazienkowskim w Warszawie (odbudowany w 1958)^[1].

Polonez A-dur op. 40 nr 1

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

W tym samym opusie znajduje się także drugi polonez w tonacji c-moll, który nie jest tak popularny jak pierwszy (Polonez A-dur zaliczany jest do – po Polonezie As-dur op. 53 – jednego z najbardziej znanych polonezów stworzonych przez Chopina). Prawa ręka gra miarowy akompaniament ostinato dla melodii lewej ręki, rozpoczynającej utwór w najniższych rejestrach. Po fragmencie w c-moll następuje fragment w f-moll, a potem znowu w c-moll. Zdaniem niektórych muzykologów jest symboliczną odpowiedzią na wiernopoddańczy polonez Kurpińskiego „Witaj Królu”^[2][3].

Polonez c-moll op. 40 nr 2

w wykonaniu Luisa Sarro

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

• Fryderyk Chopin, Polonezy. culture.pl