Polski alfabet Braille’a – Wikipedia, wolna encyklopedia
Polski alfabet Braille’a – polska lokalizacja międzynarodowego alfabetu Braille’a umożliwiająca zapisywanie i odczytywanie tekstów osobom niewidomym w języku polskim.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Polska adaptacja systemu dostosowująca alfabet Braille’a do polskiego systemu fonetycznego opracowana została przez zakonnice Elżbietę Różę Czacką oraz Teresę Landy. Alfabet został oficjalnie przyjęty zarządzeniem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 24 maja 1934 r.[1][2]
Litera podstawowa | ![]() a | ![]() c | ![]() e | ![]() l | ![]() n | ![]() s | ![]() u | ![]() y | ![]() z |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Litera pochodna | ![]() ą | ![]() ć | ![]() ę | ![]() ł | ![]() ń | ![]() ś | ![]() ó | ![]() ż | ![]() ź |
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- polska lokalizacja systemu Braille’a na braille.pl
- Translator Braille’a on-line, pełna polska notacja
- Historia pisma Braille’a w Polsce
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zarządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 24 maja 1934 r. (Nr. II P-3133/34) O wprowadzeniu w szkołach specjalnych dla niewidomych polskiego alfabetu oraz skrótów ortograficznych (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej. R. 17, 30 VI 1934, nr 5 poz. 81 s. 224 - 242). Zmienione przez Zarządzenie Ministra Oświaty i Wychowania z 4 listopada 1981 r. (Nr KSR-62-2/81) w sprawie wprowadzenia w szkołach specjalnych dla niewidomych i niedowidzących zmodyfikowanego polskiego alfabetu w systemie Braille’a oraz polskich ortograficznych skrótów brajlowskich (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Wychowania, 8 grudnia 1981 r. Nr 12 Poz. 87)
- ↑ Braille – pismo punktowe dla niewidomych